CHAPTER 9 กล้องวงจรปิด
ณ มหาวิทยาลัย
เป็นการเรียนที่ไม่มีอะไรเข้าไปในหัวของแจจินเลยสักนิด เขาแทบจะหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน ภาพเหล่านั้นปรากฏขึ้นมาในความคิดตลอดเวลาถึงแม้ว่าซึงฮยอนเองก็พยายามพูดปลอบใจเต็มที่แล้ว
"นี่ แจจิน! หลับในรึไง"
เสียงเรียกของเพื่อนสาวปลุกเขาให้หลุดจากภวังค์
"ซ...โซฮี เอ้อ เปล่า มีไร"
"ชั้นถามนายเป็นรอบที่สี่แล้ว ว่าวันนี้จะกลับกับพวกเรามั้ย"
ไม่มีใครรู้เรื่องนั้นนอกจากซึงฮยอน แจจินพยายามทำตัวปกติเวลาอยู่นอกบ้าน เพราะถ้าหากคนที่ทำยังเฝ้ามองดูเขาอยู่ มันก็จะรู้ทันที...ว่าเขากำลังหวาดกลัว
"อ่าฮะ"
"งั้นก็รีบไปกัน พรุ่งนี้เราสามคนมีควิซตอนแปดโมงด้วย" ยองเอที่หอบหนังสือพะรุงพะรังกล่าวขึ้นขณะก้มหากุญแจรถในกระเป๋าของตัวเอง
นักศึกษาหนุ่มนึกขึ้นได้ว่าเขาเองก็มีแลปควิซเหมือนกัน แต่ เอ๊ะ สมุดเลคเชอร์…
"เฮ้ย เดี๋ยวนะ" เพื่อนทั้งสามหยุดฝีเท้าลงพร้อมกันแล้วหันมามองแจจินแบบงงๆ "ให้ตายสิ ชั้นลืมสมุดไว้ที่ห้องแลปแหง"
"อ้าว แจจิน นี่ตึกก็ใกล้จะปิดแล้วนะ" ซอลฮยอนพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง "เร็วเข้า วิ่งไปเอาตอนนี้อาจยังทัน"
"อื้ม" เขาพยักหน้า ในใจแอบหวั่นๆกับอะไรบางอย่าง "พวกเธอ กลับไปเถอะ ไม่ต้องรอชั้นหรอก"
"นั่งเรียนตรงนี้ ถ้าลืมเอาใส่เป้มาจริงๆ มันก็ต้องอยู่แถวนี้สิ"
ด้านล่างของตึกคณะยังพอมีนักศึกษานั่งเล่นหรือติวหนังสือกันอยู่บ้าง เจ้าหน้าที่บางคนก็ยังทำงานอยู่ข้างบน แจจินพยายามทำใจให้เข้มแข็ง ไม่คิดมากจนเกินไป แต่ปัญหาใหม่ที่เริ่มสร้างความเครียดให้กับเขาก็คือ สมุดเลคเชอร์ที่ตนเองมั่นใจว่าลืมทิ้งไว้ในห้อง...มันไม่ได้อยู่ที่นี่
'คิดดีๆสิ เราอาจจะเอามันไปเก็บไว้ที่...
ล็อคเกอร์!'
ทางเดินเชื่อมระหว่างอาคารในช่วงหลังเลิกเรียนไม่ใช่สถานที่ที่น่าอภิรมย์มากนัก แต่จะให้ทำยังไงได้เพราะตู้เก็บของทั้งหมดของนักศึกษาคณะชั้นปีที่สองนั้นรวมกันอยู่ในบริเวณนี้
'ทำไม ล็อคเกอร์ชั้นถึงเปิดอ้าอยู่อย่างนั้นล่ะ!'
นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี
ยิ่งถ้าคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์บ้าๆที่เกิดขึ้นที่บ้านด้วยแล้วละก็
"ไม่... แจจิน มันไม่มีอะไร" เขาย้ำประโยคนี้กับตัวเองในใจกว่าสิบครั้ง สองขาเร่งก้าวไปให้ถึงตรงนั้น หยิบสมุดเลคเชอร์เล่มบนสุดที่เขาเองก็ยังสงสัยว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรในเมื่อวันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้เดินผ่านมาแถวนี้เลย
สายตาเหลือบไปเห็นด้านหลังของรปภ.คนที่เขาคุ้นหน้าดีจึงรู้สึกอุ่นใจขึ้น ชายหนุ่มควบคุมสติของตัวเองและรีบออกไปจากที่นั่น
โดยที่มือหนึ่งที่กำสมุดไว้แน่นยังไม่รู้สึกถึง บางอย่าง ที่ผิดแปลกไปจากปกติ
แจจินเดินมาจนเกือบถึงด้านหน้าตึก ท้องฟ้าข้างนอกสีเข้มขึ้นบ่งบอกว่าเป็นเวลาเย็นเต็มที จำนวนของนักศึกษาที่เคยนั่งจับกลุ่มอ่านหนังสือกันอยู่ก่อนหน้านี้ก็เริ่มลดน้อยลงแล้ว
ตืด…
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเตือนว่ามีข้อความเข้า ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าเป็นซึงฮยอน แต่
มันไม่ใช่อย่างนั้น
Unknown (5:47 pm):
ไม่คิดจะเปิดสมุดดูหน่อยเหรอ
เขารู้สึกเหมือนหัวใจหล่นลงไปอยู่ที่เท้า น้ำตาเคลื่อนออกมาคลอเบ้าพร้อมกับอาการทำอะไรไม่ถูก
...
แจจินจ้องหน้าจอโทรศัพท์นิ่ง ทว่าด้วยความอยากรู้ ของในมืออีกข้างก็กำลังเรียกร้องให้เขาเปิดมันออกดู
“นั่น...มันอะไร” สายตากวาดไปเห็นรอยเปียกที่ซึมทะลุขึ้นมาถึงหน้าปก เป็นของเหลวข้นลักษณะคล้าย...
และ เมื่อเขาพลิกหน้ากระดาษไปยังหน้าแรก…
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ประโยคสาปแช่งจำนวนหนึ่งตรงนั้นไม่ได้ทำให้แจจินตกใจเท่าสิ่งที่ถูกแนบมากับมัน ชายหนุ่มเขวี้ยงสมุดทิ้งลงพื้นด้วยความขยะแขยง น้ำตาแห่งความกลัวเริ่มไหลออกมา...ไม่หยุด
ตืด...
Unknown (5:47 pm):
ไม่คิดจะเปิดสมุดดูหน่อยเหรอ
Unknown (5:56 pm):
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
ระวังตัวไว้ให้ดี อี แจจิน
“ไม่!!!”
รถมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านหลังโทรม ผู้มาเยือนวิ่งมากดออดข้างรั้วด้วยท่าทีรีบเร่ง
“แจฮยอน!” ซึงฮยอนตะโกนเรียกเจ้าของบ้านอยู่นานเกือบนาที “แจฮยอน! ออกมาหาชั้นเดี๋ยวนี้!”
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
‘เป็นไปได้เหรอ…
ปกติเลิกเรียนแล้วแจฮยอนก็จะกลับบ้านหนิ’
ระหว่างที่ก้มมองนาฬิกาพลางคิดคาดเดาไปเรื่อยๆว่าเจ้าเด็กนั่นจะไปอยู่ที่ไหนได้บ้างในเวลาแบบนี้ ร่างสูงนึกขึ้นได้ว่านี่ก็เป็นเวลาที่แจจินต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกัน
แต่ทำไมรายนั้นไม่เห็นโทรศัพท์หรือส่งข้อความอะไรมาหาเขาอย่างทุกทีเลยล่ะ
Dialing…
재지니♡
.
.
.
Incoming call…
♡My Love SS♡
“ซึงฮยอน”
[พี่แจจิน กลับบ้านรึยังครับ]
“รีบกลับไปเจอกันที่บ้านได้มั้ย”
[หืม มีอะไรรึเปล่า]
“มี ฮึ่ก... แต่เดี๋ยวค่อยว่ากันนะ”
[แจจิน พี่ร้องไห้... เกิดอะไรขึ้น ไม่สิ โอเค ผมจะรีบไปหา]
แจจินกลับมาถึงบ้าน ไฟทุกดวงในนั้นดับสนิทเป็นความหมายว่าซึงฮยอนมาถึงที่นี่ช้ากว่าเขา
และแปลว่าแจจินจะต้องอยู่คนเดียวไปก่อน
เจ้าของบ้านเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก สวิตช์ไฟถูกสับเปิดจนทั้งชั้นล่างสว่างจ้า แต่ถึงยังไงก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกปลอดภัยไปกว่าการมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย
You (7:49 pm):
ชั้นอยู่ที่บ้านแล้วนะ
คำปลอบใจตัวเองอย่าง 'มันคงไม่มีอะไรหรอก' ไม่สามารถนำมาใช้ได้ในช่วงเวลาเช่นนี้ แจจินก้าวขึ้นชั้นบนตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเพื่อเก็บข้าวของ ประตูห้องถูกเปิดออกและ
"สวัสดีฮะ"
"จ...แจฮยอน!!!"
ไม่
เป็นไปไม่ได้
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ"
"นาย..."
แจจินช็อคจนขยับร่างกายไปไหนไม่ได้ เงาตะคุ่มของคนที่เป็นญาติตัวเองกำลังเคลื่อนมาหาเขาในความมืด
"ทำไมไม่เปิดไฟล่ะฮะ"
หลังจากไฟในห้องสว่างขึ้นแล้ว แจฮยอนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำก็หันมาจ้องหน้าเขานิ่ง
"แจฮยอน ไปทำอะไรมา ทำไมสภาพดูไม่ได้อย่างนั้น" แจจินทำเป็นใจดีสู้เสือ คำพูดที่ดูห่วงใยช่างผิดกันกับสายน้ำตาบนใบหน้าที่ไหลออกมาเรื่อยๆเพราะความกลัว
"ถามมาได้"
"นี่ นายโกรธพี่...เรื่องซึงฮยอน อย่างงั้นเหรอ"
เขารู้แล้วว่าแจฮยอนมีอาการจิตไม่ปกติ แต่ทั้งหมดที่ทำอยู่ตอนนี้ก็เพียงแค่เพื่อถ่วงเวลาให้ซึงฮยอนกลับมาถึงบ้านทันเท่านั้น
"มากับผมสิฮะ"
แจจินถูกพามาที่เตียง เด็กหนุ่มดันตัวเขาให้นั่งลงก่อนจะเริ่มพูดถึงของบางอย่างที่ตนเองแอบเอามาซ่อนไว้ในห้องนี้
"ผมนั่งดูฮยองเอากับซึงฮยอนฮยองด้วยแหละ ลีลาเด็ดไม่เบาเลยนะเรา"
"ว...ว่าไงนะ"
"ซึงฮยอนฮยองมีอะไรดีนักหนา ฮยองถึงได้อยากแย่งเขาไปจากผมซะเหลือเกิน"
"นายพูดบ้าอะไรแจฮย--"
เพี้ยะ!
"หุบปาก" แจฮยอนตบหน้าแจจินแรงจนเขาล้มเซลงไปบนที่นอน "จะว่าไปแจจินฮยองก็แสดงให้ผมเห็นแล้ว ว่าฮยองเป็นรับที่ยอดเยี่ยมแค่ไหน"
"จะทำอะไร แจฮยอน! หยุดนะ!!!" แจจินดิ้นหนีร่างของอีกคนที่กำลังโน้มตัวลงมาคร่อมเขาไว้ "นายเป็นบ้าไปแล้ว! อ๊ะ ช่วยด้วย!!!"
"ยานั่นอยู่ไหนเหรอฮะ" เขาพูดพลางล็อคสองแขนไว้กับที่นอน
"ปล่อยพี่ แจฮยอน ได้โปรด"
"ใช้มันกับผมอีกสักทีสิ..."
"ไอ้โรคจิต! ออกไปจากตัวชั้นเดี๋ยวนี้!!!"
คนพี่ถูกคนน้องจับนอนคว่ำ น้ำตาไหลของแจจินออกมาเป็นทาง อยากจะขัดขืนแต่ก็มั่นใจว่าแจฮยอนคงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ๆ
"พูดอะไรกับกล้องหน่อยสิแจจิน ตรงนั้นน่ะ" ระหว่างที่กำลังถอดกางเกงของแจจินออก เด็กหนุ่มชี้มือไปยังตำแหน่งของกล้องวงจรปิดที่เขานำมาติดตั้งไว้เมื่อเกือบสองเดือนมาแล้วบนหลังตู้เสื้อผ้าตรงข้ามกับเตียงนอน
ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมา เจ้าของบ้านคนนี้ไม่ทันได้สังเกตเห็นมันเลยด้วยซ้ำ
"แจฮยอน ฮึ่ก... นายทำแบบนี้ทำไม"
"ถ้าฮยองไม่ให้ความร่วมมือ ผม จะอัพโหลดวิดีโอทั้งหมดลงเว็บ รวมถึงของคืนนี้ด้วย"
"ไม่! อึก--"
แจจินคลานหนีสิ่งที่แจฮยอนจะเอาใส่เข้ามาในตัวเขา แต่ไม่ทัน เด็กจิตวิปริตนั่นไปเอาเรี่ยวแรงมหาศาลขนาดนั้นมาจากไหนไม่อาจทราบได้ แจฮยอนจับแจจินกดลงกับเตียงแล้วทำสิ่งที่เรียกว่า ขืนใจ ลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง
"ซึงฮยอน..."
ทำไมเขาต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้
นี่เหรอเด็กที่คนรักของแจจินแอบคบหาด้วย
"สำส่อนอย่างมึง แค่นี้ทำเป็นเล่นตัว" คนกระทำเดินหน้าสร้างความปวดให้กับทั้งร่างกายและจิตใจของเขา "กับรุ่นพี่คนนั้น มึงก็ยังลืมเขาไม่ลงหนิ"
"..."
"ซึงฮยอนเล่าให้กูฟังหมดแล้วว่าทีแรกมึงไม่ยอมเล่นกับเขาเพราะอะไร"
"ถ้าไม่รู้ความจริงก็อย่าพู--"
"แต่ก็แปลกเนอะ ที่จู่ ๆ ก็อยากได้เขาเป็นผัว จนถึงกับต้องใช้ตัวช่วย"
"ฮึ่ก... หยุดพล่ามเดี๋ยวนี้นะแจฮยอน!!!"
"อ๋อ อยากให้กูเXXมึงเงียบๆใช่มั้ย ได้"
///
///
ซึงฮยอนยืนเช็คโทรศัพท์อยู่ที่หน้าประตูรั้ว อย่างน้อยก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นที่แจจินอยู่บ้านแล้ว
"พี่แจจินครับ"
///
///
นั่น... เสียงมอเตอร์ไซค์ของซึงฮยอนหนิ!
แจจินค่อนข้างมั่นใจว่าตนเองได้ยินเสียงซึงฮยอนเรียกชื่อเขาจากชั้นล่าง ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาพยายามสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอดก่อนจะแหกปากตะโกนออกไปสุดเสียง
"ซึง... ซึงฮยอน!!!"
"เงียบนะเว้ย!"
สองสิ่งสุดท้ายที่เขารู้สึกได้คือแรงกระแทกจากของบางอย่างซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นฝ่ามือลงมาที่บริเวณศีรษะ
และเสียงประตูห้องนอนที่ถูกเปิดออกด้วยความร้อนรน…
"ทำไมแจฮยอนถึงทำกับพี่แบบนี้ได้"
"แจจิน... พี่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ!"
"ผมโทรเรียกตำรวจมาแล้ว ผ...ผมจะรีบพาพี่ไปโรงพยาบาลนะครับ ฮึ่ก... พี่แจจิน"
- To be continued -
