[OS/NC-17] FTISLAND 'รับน้อง' (SEUNGMIN)

nc คู่ซึงมินเรื่องแรกของไรท์เตอร์

ขออนุญาตใช้ reference เก่า เพราะจินตนาการสองคนนี้ในปัจจุบันไม่ได้แล้ว 555

▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰ ▰

รั บ น้ อ ง

               paring:   song seunghyun x choi minhwan

               genre:    a/u, yaoi, smut, incest
               rating:    nc-17

-   -   -

    "ซึงฮยอน ไหนๆก็กลับมาบ้านแล้ว ไปรับน้องที่สนามฟุตซอลหน่อยสิลูก"
    "อะไรนะฮะ เดี๋ยวนี้มินฮวานมันเล่นกีฬาแล้วเหรอ"


    แม่เลี้ยงเดี่ยวลูกสองที่กำลังล้างจานอยู่ในครัวส่งเสียงหัวเราะลั่นกับคำพูดของลูกชายคนโต

    ซึงฮยอนไปเรียนเมืองนอกนานกว่าสองปี เขาคงยังติดภาพเด็กพุงป่องวันๆเอาแต่เล่นเกมส์ของเจ้ามินฮวาน


    "ไปหาน้องหน่อยไป
    แล้วจะตกใจที่ลูกหมูของพวกเราหล่อขึ้นเป็นกอง"




    ซึงฮยอนที่เพิ่งเรียนจบและกลับมาเกาหลีใต้บ้านเกิดเป็นวันแรกกำลังสตาร์ทรถเพื่อออกไปรับน้องชายต่างพ่อที่อายุห่างกันเกือบเจ็ดปี

    ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักเรียนทุนของรัฐบาล แต่เพราะทางบ้านไม่ได้มีฐานะร่ำรวยอะไร ตลอดเวลาที่อยู่ต่างแดนนักศึกษาป.โทคนนี้ต้องประหยัดค่าใช้จ่ายให้มากที่สุด การติดต่อกลับมาที่นี่จึงทำได้ไม่บ่อยนัก

    เขาแทบจะไม่ได้พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับมินฮวานเลย


    "หล่อขึ้นเป็นกองเหรอ อืม
    ชักอยากเห็นแล้วสิ"


    ละแวกบ้านแถบนี้ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมาก สนามฟุตซอลหนึ่งเดียวของชุมชนยังคงเป็นที่นิยมของเด็กไฮสคูลในเวลาหลังเลิกเรียน ซึงฮยอนเองก็เคยมาเตะบอลที่นี่อยู่หลายครั้ง

    รถของเขาเลี้ยวเข้ามาจอดในซองที่หันหน้าเข้าหาสนามพอดี ผู้เป็นพี่เพ่งสายตาสอดส่องหาน้องรักของตัวเอง


ตู๊ด... ตู๊ด...


    [ฮัลโหล แม่มาถึงแล้วเหรอฮะ]
    "ไม่ใช่แม่ นี่พี่เอง"
    [ห้ะ ซึงฮยอนเหรอ!]
    "ใช่ คิดถึงกันมั้ย"
    [พี่ครับ รอแปบนึง เดี๋ยวผมจะรีบไป]


    อีกคนกดวางสาย น้ำเสียงตื่นเต้นของมินฮวานเมื่อกี๊พลอยทำให้ซึงฮยอนรู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย ร่างสูงออกมายืนรอข้างนอกรถ ไม่นานนักเขาก็เห็นเงาตะคุ่มของเด็กผู้ชายตัวผอมคนหนึ่งโผล่มาไกลๆ


    "มินฮวาน ทางนี้" ซึงฮยอนป้องปากเรียกพร้อมโบกมือ
    "พี่ซึงฮยอน!" มินฮวานวิ่งลุกลี้ลุกลน พอมาถึงตัวเขาก็รีบโผเข้ากอดพี่ชาย
    "ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็สะดุดล้มหัวร้างข้างแตกกันพอดี" ซึงฮยอนกอดน้องตอบ กลิ่นเหงื่อกับผิวเหนอะหนะของเด็กหนุ่มทำให้เขารู้สึกไม่ชอบนิดหน่อย
    "ฮ่าๆ พี่นี่ก็ยังเหมือนเดิม" มินฮวานถอยตัวออกมา
    "อะไร"
    "ขี้กังวลอย่างกับเป็นแม่"


    และช่วงนี้แหละที่ซึงฮยอนจะได้สังเกตพัฒนาการทางรูปร่างหน้าตาของน้องชาย เบบี้แฟตที่เคยอยู่กับเขามานานนมบัดนี้ไม่มีเหลือ แขนขาเก้งก้าง แก้มตอบ ผมดำยาวเปียกเหงื่อลงมาปรกหน้าผากอย่างไม่เป็นระเบียบ

    ...

    หล่อขึ้นอย่างที่แม่ว่าจริงๆด้วย


    "เตี้ยเท่าเดิมเลยหนิเรา"


    มินฮวานทำหน้ามุ่ย ซึงฮยอนคงไม่รู้ว่าเหตุผลที่เขาหันมาเล่นกีฬาก็เพราะว่าอยากเพิ่มส่วนสูงให้ตัวเอง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล


    "แต่ก็ หล่อขึ้นมากเลยนะ" ประโยคนี้ทำอีกคนเปลี่ยนจากหน้ามุ่ยเป็นหน้าแดง
    "ซึงฮยอน..."


    เขาแอบเห็นแววตาเศร้าแปลกๆจากมินฮวาน


    "นี่ ไปอาบน้ำล้างตัวก่อนไป เหม็นเหงื่อจังเลย" นิ้วยาวยื่นไปเขี่ยปอยผมที่ห้อยตกลงมาบังตาตี่ๆนั่นให้
    "แต่ ผมไม่ได้เอาผ้ามาเปลี่ยน ปกติกลับไปอาบบ้านตลอด--"
    "เอามาให้แล้วเจ้าบ๊อง" ซึงฮยอนหันกลับไปเปิดประตูรถแล้วหยิบถุงผ้าร่มใบใหญ่ออกมา
    "เอ่อ..." มินฮวานมองหน้าพี่ชายด้วยสายตาที่...ไม่ค่อยไว้ใจ
    "ไม่รู้เหรอว่าแม่เขาต้องทนนั่งดมกลิ่นตัวนายอยู่ทุกวันๆอะ พี่ไม่ใช่แม่นะ พี่ทนไม่ได้หรอก"
    "อ่า โอเคๆ"


    เด็กหนุ่มคว้าถุงจากพี่ชายแล้วรีบสาวเท้าออกไป


    "อ้อ! เอามือถือเข้าไปด้วยล่ะ เผื่อมีอะไรจะได้โทรหาพี่ได้" ซึงฮยอนตะโกนไล่หลัง


    มินฮวานชูโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นเหนือหัวเป็นเชิงบอกว่าเอามาแล้ว


    "ทีนี้ก็เหลือแค่รอ" ชายหนุ่มยิ้ม มองตามร่างผอมๆของน้องชายไปจนเขาเลี้ยวเข้าอีกทาง ประตูรถถูกเปิดอีกรอบ ซึงฮยอนเอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนโตที่วางโดดๆอยู่บนเบาะรถ


    จากนั้นก็เดินตามมินฮวานไป...


ตืด... ตืด...


    "ว่าไง"
    [ซึงฮยอน พี่ลืมเอาผ้าเช็ดตัวใส่มาในถุง!!!]
    "เออเฮ้ย! จริงด้วย แต่มันอยู่บนรถ พี่ลืมไปเลย พอดีผืนมันใหญ่ไปใส่ไม่พอ" เบื้องหลังน้ำเสียงตกใจของซึงฮยอน ใบหน้าของคนเจ้าเล่ห์กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
    [ฮื่อ รีบเอามาให้เดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวนี้]


    เสียงพูดที่ดังก้องผิดปกติทำให้ซึงฮยอนรู้เลยว่าอีกคนอยู่ในห้องอาบน้ำแล้ว ส่วนตัวเองก็ยืนถือผ้าเช็ดตัวอยู่ด้านหน้าทางเข้า ใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาก็เดินไปถึงโซนที่มินฮวานอยู่

    ประตูห้องอาบน้ำทุกบานเปิดอ้าซ่า จะมีเพียงแต่ห้องในสุดด้านขวามือเท่านั้นที่ปิดล็อคและมีเสียงน้ำจากฝักบัวดังออกมา

    คงไม่ใช่ใครที่ไหน น้องชายของเขานั่นเอง


    "มินฮวาน อยู่ห้องไหนน่ะ"


    เขาตะโกนถามไปงั้นแหละ


    "ในสุด นี่ เห็นเท้าผมมั้ย" มินฮวานยื่นเท้าข้างหนึ่งโผล่พ้นใต้ประตูออกมา
    "โอเค อยู่หน้าห้องแล้ว เปิดประตูสิ"
    "ห้ะ"
    "เปิดประตู"
    "โยนขึ้นมาด้านบนก็ได้ เนี่ย ผมรอรับอยู่"
    "ไม่ มินฮวาน เปิดประตู ไม่งั้นก็ไม่ต้องเอา"


    สิ้นเสียงบ่นออดแอดของเด็กข้างในห้อง เสียงกลอนที่ถูกสับก็ดังขึ้นมาแทน ร่างของมินฮวานซ่อนอยู่หลังประตูนั่น


    "เอามาสิครับ"


    มือหนาดันให้ช่องว่างตรงนั้นขยายกว้างออกแล้วรีบแทรกตัวเข้าไปด้านใน ซึงฮยอนตอนนี้อยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า ท่อนล่างมีผ้าขนหนูที่เป็นต้นเหตุของปัญหาห่ออยู่ ส่วนตรงไหล่ก็มีเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ตอนแรก


    "เฮ้ย พี่ครับ!!!" มินฮวานที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จรีบหยิบกระชากกางเกงบอลบนราวตากมาปกปิดร่างกายของตนเอง แต่ก็ไม่ทันมือของซึงฮยอนที่เร็วกว่า
    "จะอายทำไมมินฮวาน เราพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ"
    "ไหนผ้าเช็ดตัวผมล่ะ"
    "ก็นี่ไง" ซึงฮยอนก้มลงมองต่ำ แต่ก่อนจะเงยหน้ากลับมาก็ไม่วายจ้องไปยังส่วนนั้นของมินฮวานที่ล่อนจ้อนอยู่
    "ไอ้พี่บ้--"


    ผู้เป็นพี่ไม่ยอมให้น้องโวยวายต่อ ริมฝีปากของซึงฮยอนรุดเข้าประกบปากของอีกคนอย่างรวดเร็ว

    เขาไม่ได้รับการขัดขืน
    เท่านั้นไม่พอ มินฮวานยังจูบเขาตอบอีกด้วย


    'รู้เลยนะว่าก็กำลังอยากเหมือนกัน'


    "คิดถึงพี่ใช่มั้ยล่ะ"
    "อือ" เด็กหนุ่มตอบสั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่ในจังหวะที่ซึงฮยอนยังเหม่อมองมาที่ใบหน้าหวาน มือเล็กก็จัดการแกะผ้าที่ห่อกายเขาอยู่ออก
    "เห้ย ใจเย็--"


    ร่างผอมกระโดดกอดคนตรงหน้า เขารีบใช้แขนคว้ารับบั้นท้ายของน้องไว้ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ขาเรียวตวัดโอบสะโพกหนา น้ำหนักตัวที่ไม่ได้น้อยของมินฮวานเล่นเอาซึงฮยอนเซถอยหลังกระแทกประตูเสียงดังก้องไปทั่ว


    "ทำไมไปนานขนาดนี้ ซึงฮยอน..." ร่างเล็กกอดคนที่อุ้มเขาไว้อยู่แน่น "โคตรคิดถึงเลยรู้มั้ย คิดถึงแบบ ทรมานอะ"
    "รู้สิ ก็ทรมานพอกันแหละ"


    น้องชายยื่นหน้าเข้ามาจูบพี่ชายอีกครั้ง


    จูบรสชาติที่คุ้นเคย

    จูบที่พวกเขาโหยหามานานถึงสองปี...




    ความสัมพันธ์ที่ดูแปลกประหลาดของทั้งคู่ก่อกำเนิดขึ้นเมื่อสี่ปีที่แล้ว

    อะไรบางอย่างดลใจให้พวกเขามีอะไรกันในโรงรถที่บ้าน
    แล้วมินฮวานก็ได้รู้ ว่าเขาหลงรักพี่ชายของตนเอง

    ซึ่งความรู้สึกแบบนั้นมันก็เกิดกับซึงฮยอนเช่นกัน




    "พี่ครับ..."
    "ว่าไงครับ"


    เสียงของสองพี่น้องเริ่มแหบพร่า


    "ผม ต้องการพี่"


    ซึงฮยอนรู้สึกถึงบางสิ่งตรงหน้าท้อง
    มันเริ่มขยายตัวและแน่นตึงขึ้น


    "พูดอีกทีซิ พี่ได้ยินไม่ชัดเลยอะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนหน้า แต่มินฮวานดูจะไม่อยากเล่นกับเขาด้วย
    "ฮือ ผมต้องการพี่ครับ" ร่างเล็กพยายามดิ้นเพื่อให้อีกคนทิ้งตัวเขาลง แต่ซึงฮยอนไม่ปฏิบัติตามที่เขาร้องขอ


    คนแก่กว่าอุ้มพาร่างของน้องชายต่างพ่อไปใต้ฝักบัวขนาดใหญ่ที่ยังเปิดน้ำทิ้งไว้อยู่ เขาบิดหมุนตัวก๊อกเพิ่มแรงดันให้เสียงของสายน้ำที่ตกกระทบพื้นดังกลบเสียงบางอย่างที่กำลังจะมีขึ้นในไม่ช้า

    มินฮวานถูกปล่อยตัวลงแล้วจับให้หันหน้าเข้ากำแพง ซึงฮยอนพรมจูบท้ายทอยและบ่าของเขาจากด้านหลัง มือหนาลูบไล้ไปมาทั่วเรือนร่างปลุกสร้างความต้องการให้เพิ่มขึ้นๆทุกวินาที

    กลิ่นเหงื่อที่หายไปมีกลิ่นของสบู่เหลวจากบ้านเข้ามาแทนที่...
    สบู่ที่มินฮวานชอบใช้ และยังคงใช้มันมาตลอดตั้งแต่ก่อนซึงฮยอนจะไปเรียนต่อ


    "คิดถึงกลิ่นนี้จัง"
    "คิดถึงก็ดมนานๆสิครับ" คนตัวเล็กเอียงคอรับการประทับตราสวาทจากผู้เป็นพี่ชาย
    "ไม่ได้หรอก พี่ต้องทำอย่างอื่นต่อ"


    ลิ้นร้อนลากไล่ตามแผ่นหลังขาวเนียนลงไปยังด้านล่างจนถึงรอยแยกขนาดใหญ่กลางลำตัว สองมือเคล้นคลึงก้อนเนื้อตรงหน้าอย่างเมามัน มินฮวานรู้สึกเสียวท้องวูบวาบ ขาของเขาอ่อนแรงพร้อมจะทรุดฮวบได้ทุกขณะ


    "เด็กดีของพี่ ทนไม่ไหวก็เอามือยันผนังไว้สิ"


    น้องชายทำตามคำแนะนำของเขาทันที แต่ความทรมานกลับยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเมื่อบั้นท้ายสองข้างของเขาถูกจับแยกออกพร้อมด้วยลิ้นของซึงฮยอนที่ล่วงเข้ามาเลียปากทางลับตรงนั้น


    "อ๊ะ อ...อ๊า!" ร่างกายของมินฮวานตอบสนองต่อความเสียวซ่านด้วยการขมิบอย่างรวดเร็ว เขาเด้งตัวไปข้างหน้าเพื่อหนีการกระทำของอีกคน


    'ถ้าน้องเด้งหนี
    พี่ก็ต้องทำให้น้องเด้งกลับเข้ามาสิ'


    ซึงฮยอนโอบสะโพกเล็กไว้แน่น มือข้างหนึ่งเกาะต้นขาที่กำลังสั่นนั้นไว้ แต่มืออีกข้างอ้อมไปจับความเป็นชายของน้องต่างพ่อแล้วแอบชักลงเร็วๆหนึ่งครั้ง


    "อ้ะ ซ...ซึงฮยอน พี่ทำบ้าไรเนี่ย" มินฮวานเริ่มหอบเบาๆ


    แต่อย่างน้อย เมื่อร่างกายด้านหน้าถูกกระตุ้น ร่างเล็กก็ตอบรับด้วยการก้มตัวเขยิบกลับมายังตำแหน่งเดิมในตอนแรก ฟันคมกัดงับไปที่แก้มก้นตรงหน้าเขาอย่างมันเขี้ยว

    สุดท้ายแล้วมินฮวานก็ต้องยอมให้ซึงฮยอนใช้ลิ้นเล่นกับรูรักของเขาไปอย่างจำใจเพราะเด็กหนุ่มต้องกลับมาโฟกัสยังส่วนอ่อนไหวของตัวเองที่กำลังถูกชักรูดขึ้นลงอย่างไม่เป็นจังหวะ

    ...เดี๋ยวช้า

    ...เดี๋ยวเร็ว


    'ซึงฮยอน ทำไมพี่ต้องทรมานผมแบบนี้ด้วย'


    "อ...อะ พี่ฮะ อ...อย่าหยุด"


    พี่ชายขี้แกล้งยังคงแหย่น้องแม้แต่ในเวลาแบบนี้ มินฮวานรู้สึกชาและเกร็งไปทั้งตัวเมื่อจู่ๆซึงฮยอนก็หยุดชะงักข้อมือของตัวเองค้างไว้ แกนกายของเขายังถูกกุมจับไว้อย่างหลวมๆ


    "นี่ วัยรุ่นใจร้อน รอไปพร้อมๆกันไม่ได้เหรอ"
    "ฮือ ผ...ผมค้าง เร็วๆสิค---"


    คนใจร้ายยัดสามนิ้วของตัวเองเข้าไปในโพรงปากที่เต็มไปด้วยน้ำลาย มินฮวานทราบหน้าที่ในช่วงนี้ดีจึงรีบดูดเลียสร้างความเปียกและลื่นให้อวัยวะที่กำลังจะเป็นตัวช่วยสำคัญในการขับเคลื่อนพลังรัก

    เมื่อได้ที่แล้ว ซึงฮยอนค่อยๆถอนนิ้วออกจากปากน้อง น้ำสีใสไหลยืดออกไปตามปลายเล็บเป็นภาพที่มินฮวานเห็นแล้วก็รับรู้ถึงอนาคตในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า...

    นิ้วกลางถูกใส่เข้าไปก่อน
    ดึงเข้าดึงออกอยู่ทีสองทีก็ตามด้วยนิ้วนาง และนิ้วชี้

    แล้วก็อย่างสุดท้าย...


    "อ้ะ!"
    "ยังรอพี่อยู่รึเปล่าอะครับ"


    คนที่ยืนหอบอยู่ข้างหน้าเขากำลังอึดอัดไปทั้งร่ายกายส่วนล่าง ไม่ว่าจะเป็นด้านหน้าที่รอการปลดปล่อย หรือด้านหลังที่ตอนนี้ถูกของชิ้นใหญ่รุกทะลวงเข้ามา


    "มินัน..." ซึงฮยอนยื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหู ส่วนสะโพกข้างล่างก็เริ่มการขยับเคลื่อนไหว


    มินฮวานพยายามที่จะไม่ส่งเสียงเพราะเขาไม่แน่ใจว่าด้านนอกนั่นมีคนอยู่รึเปล่า น้ำเย็นจากฝักบัวบวกกับอากาศที่ค่อยๆหนาวทำให้ร่างเล็กสั่นสะท้านไปทั้งตัว


    "อ...อะ" พี่ชายกระทุ้งกระแทกรุนแรงยิ่งขึ้นแต่มือที่อยู่ตรงนั้นก็ยังจับมันไว้เฉยๆเช่นเดิม
    "ขอร้องพี่สิ
    อ้อนวอนพี่"


    เขารูดมือออกหนึ่งครั้งแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือกดเน้นส่วนหัวที่มีของเหลวซึมออกมาบ้างแล้ว


    "อื... พี่ฮะ"
    "บอกรักพี่ หน่อยสิครับ" ซึงฮยอนรูดมือกลับมายังส่วนโคนอีกครั้ง
    "ผมรัก อึก พ...ซึงฮยอน อ๊ะ"
    "ขอบคุณนะ"


    สิ้นเสียงกระซิบแหบแห้ง จังหวะการขยับเขยื้อนทั้งหน้าและหลังของมินฮวานก็ทวีความหนักหน่วงไร้ความอ่อนโยนต่างกับช่วงแรกๆราวฟ้ากับเหว ร่างเล็กเขย่าตามแรงที่พี่ชายเขาส่งมา เสียงครางกระเส่าหลุดพ้นออกมาจากทั้งคู่อย่างห้ามรั้งไว้ไม่ได้

    ฝักบัวก็ฝักบัวเถอะ ตอนนี้ทั้งซึงฮยอนและมินฮวานไม่สนใจแล้วว่าใครจะมาได้ยินหรือรับรู้ว่าพี่น้องสองคนนี้กำลังมีเซ็กส์ในห้องอาบน้ำของสนามฟุตซอล ... ความอัดอั้นตลอดหกร้อยกว่าวันใกล้จะถูกปลดเปลื้องโดยความรักและความคิดถึงที่พวกเขามีให้กัน


    "พี่ ผมไม่ไหวแล้ว!"
    "ปล่อยออกมาสิ มินัน พี่รักนาย พี่รักนายนะ"

    
    น้ำสีขาวข้นคลั่กพุ่งออกมาเป็นสาย มือของซึงฮยอนบีบคลึงแหล่งที่มาของสิ่งนั้นราวกับจะเค้นมันออกให้หมดเกลี้ยง การเคลื่อนไหว ณ ช่องทางด้านหลังยังเป็นไปเรื่อยๆ มินฮวานแอบรู้สึกผิดที่เขาเสร็จก่อนจึงช่วยส่งเสียงหวานเร่งเร้าให้พี่ชายได้ไปถึงจุดสุดยอด

    สิ้นสุดแรงกระแทกครั้งสุดท้าย ร่างกายของซึงฮยอนก็หลั่งของเหลวชนิดเดียวกันเข้าไปในตัวของผู้เป็นน้อง ปริมาณน้ำรักของทั้งคู่ในครั้งนี้มีมากกว่าครั้งไหนๆที่เคยทำด้วยกันมา คงเป็นเพราะช่วงเวลาที่ทิ้งห่างนานแสนนาน... ผลพวงที่เกิดขึ้นจึงแปรผันตรงกับความปรารถนาที่ถูกสะสมอยู่


    "มินฮวาน เป็นยังไงบ้าง" ซึงฮยอนเอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาบนแก้มของอีกคน


    เมื่อช่วงเวลาแห่งความสุขหมดไป ความเจ็บปวดก็เข้ามาแทนที่

    พี่ชายก้มลงตรวจดูอาการให้น้อง นอกจากผลงานของเขาที่ไหลล้นออกมายังมีคราบเลือดเกาะติดที่ผนังปากทาง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ได้ดูสาหัสมาก


    "ไม่เป็นไรนะคนเก่ง เดี๋ยวพี่ล้างออกให้นะครับ"


    ซึงฮยอนจัดแจงทำความสะอาดร่างกายให้มินฮวาน พวกเขาถือโอกาสอาบน้ำชำระล้างตัวกันอีกรอบก่อนกลับบ้าน โชคดีแค่ไหนที่เหล่าวัยรุ่นที่มาเตะบอลยังคงเล่นกันอยู่ในสนามและไม่ได้มีใครเข้ามาอาบน้ำเปลี่ยนผ้าเลย

    สองพี่น้องเดินจูงมือกันออกมา หัวเราะหยอกล้อกันอย่างสบายอกสบายใจ


    "ทำไมเราต้องมาทำอะไรแบบนี้ที่นี่ด้วยครับเนี่ย"
    "ถ้าไม่ทำที่นี่แล้วจะให้ทำที่ไหนล่ะ"
    "ก็ที่บ้าน--"
    "ที่บ้านเดี๋ยวแม่รู้... แล้วยิ่งถ้านายเสียงดังแบบเมื่อกี๊นะ อย่าว่าแต่แม่เลย ลุงบ้านข้างๆที่หูตึงก็ได้ยิน"
    "อย่ามาเวอร์น่ะพี่" มินฮวานเขินจนหน้าแดงทั้งๆที่ตอนอยู่ในห้องอาบน้ำก็ไม่เห็นจะเขิน




    รถยนต์คันเดิมเลี้ยวเข้ามาจอดข้างในรั้วบ้าน ซึงฮยอนเตี๊ยมคำพูดที่จะบอกแม่ว่าทำไมถึงกลับช้ากับมินฮวานก่อนพากันเข้าบ้านด้วยท่าทางปกติที่สุด


    "ทำไมบ้านมืดจัง แม่นอนแล้วเหรอ..." ซึงฮยอนเดินงมหาสวิตช์ไฟในความมืด ไปอยู่นู่นนานสองปีทำเอาเขาลืมหมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน
    "ซึงฮยอน" มินฮวานกระซิบเรียกพี่เบาๆเหมือนกลัวจะมีคนได้ยิน
    "ฮึ--" ยังไม่ทันสิ้นเสียงตอบรับ น้องชายตัวเล็กของซึงฮยอนก็เขย่งตัวขึ้นมาจูบเขา...ในความมืด และรีบละปากออกอย่างรวดเร็ว


    "เซอร์ไพรส์!!!"


    ห้องรับแขกสว่างไสวขึ้นพร้อมๆกับเสียงตะโกนของแม่ สิ่งแรกที่ซึงฮยอนเห็นหลังไฟมาคือป้ายภาษาอังกฤษขนาดใหญ่เขียนด้วยลายมือว่า

WELCOME HOME !!! ~

MY SON (& MY LOVELY BROTHER)

    "พวกเรายินดีต้อนรับลูกกลับบ้านอย่างเป็นทางการนะจ๊ะ" เจ้าของประโยครีบวิ่งออกมาจากจุดที่เธอซ่อนตัวอยู่
    "โอ้โห แม่ฮะ... เตี๊ยมกันนานมั้ยเนี่ย" ลูกชายคนโตของบ้านยังคงทึ่งกับแผนเซอร์ไพรส์ที่แม่และน้องทำให้เขา ทั้งป้ายเอย สายรุ้งเอย แล้วก็คุกกี้จานเบ้อเริ่มบนโต๊ะกาแฟนั่นอีก
    "ก็ นานอยู่นะ ต้องขอบคุณมินฮวานคนเก่งที่ช่วยถ่วงเวลาไว้ให้แม่ตกแต่งห้องนี่ทัน" หญิงสาวคนเดียวของบ้านยีหัวลูกชายคนเล็กอย่างเอ็นดู
    "ถ่วงเวลางั้นเหรอฮะ" ซึงฮยอนหันไปหามินฮวานแล้วยิ้มให้...ในความหมายที่เขาทั้งคู่รู้กัน




    "นี่นายมีอะไรกับพี่ เพื่อถ่วงเวลาเหรอ มินฮวาน"


    กว่าสามแม่ลูกจะพูดคุยอะไรด้วยกันเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปเกือบถึงเที่ยงคืน ซึงฮยอนรีบวิ่งตามน้องชายของเขาขึ้นมาที่ชั้นสองของบ้านหลังจากที่แม่ไล่มินฮวานให้ขึ้นนอนไปก่อน


    "ไม่ใช่พี่คนเดียวที่มีแผนหรอกนะครับ" เด็กหนุ่มตอบยิ้มๆ
    "นายกำลังพูดถึงอะไร"
    "ซึงฮยอน พี่มันคนเจ้าเล่ห์ แต่ผมฉลาดกว่าพี่"
    "..."
    "คิดว่าผมไม่รู้เหรอ ว่าในถุงนั่นไม่มีผ้าเช็ดตัวน่ะ"

-  จบ  -