CHAPTER 6 GELATINOUS
ใช่ เขามันน่าสงสาร
แล้วก็ หน้าโง่ ด้วย
“เธอตาฝาดไปเองรึเปล่า ยองเอ”
“ตอนแรกชั้นก็คิดว่าตัวเองตาฝาด ซึงฮยอนรักนายจะตาย เขาจะทำอย่างนั้นทำไม”
“ชั้นก็ไม่คิดว่าเขาจะทำหรอก” แจจินโกหก “เอาเป็นว่า เดี๋ยวชั้นจะหาคำตอบเอง”
“แต่แจจิน ถ้านายถามน้องเขาตรงๆ แล้วเขามีกิ๊กจริง เขาก็คง--”
“ก็คงไม่ตอบ ใช่ อันนี้ชั้นรู้ แต่ชั้นมีวิธีของชั้นน่ะ”
ไม่มี แจจินไม่มีวิธีพิสูจน์อะไรทั้งนั้นแหละ
รู้เพียงแค่ว่า สักวันความจริงก็จะต้องถูกเปิดเผย
สักวันหนึ่ง...
“กวังจินฮยอง ทำไมรูปเราถึงไปอยู่ในกรุ๊ปแชทของฮยองล่ะครับ!”
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายืนคุยกับแฟนรุ่นพี่ด้วยอารมณ์โกรธจัด น้ำตาเม็ดใสคลออยู่ในเบ้ารอเวลาไหลออกมาหากเจ้าตัวทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
สิ่งที่อยู่ในมือแจจินคือโทรศัพท์มือถือของกวังจินซึ่งตอนนี้เปิดหน้าแชทกลุ่มๆหนึ่ง ในนั้นมีภาพเซลฟี่ของเจ้าของมือถือบนเตียงและมีแจจินนอนหลับอยู่ด้านหลัง... ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งคู่
คงไม่ต้องถามว่าภาพนี้ถูกถ่ายตอนไหน
“คือ แจจินครับ ฮยอง--”
“แล้วที่พิมพ์ต่อจากภาพที่ส่งไปมันหมายความว่ายังไง!!!” ร่างเล็กแผดเสียง
You (3:10 am):
เXXกับมันมาหลายครั้งละ เด็กนี่ไม่เห็นจะเด็ดอย่างที่กูคิดไว้เลยว่ะ
พวกมึงไม่ต้องมาลองตามกูนะ
น้ำตาเม็ดใหญ่ประเดิมหยดลงมาเม็ดแรกแต่อีกคนหาได้สนใจมัน
“เห้อ แจจิน ฟังนะ ความจริงก็คือ
ชั้น แค่อยากนอนกับนาย”
“อ...อะไรนะ”
ความเงียบปกคลุมบทสนทนา แจจินอึ้งกับคำพูดของคนที่เคยบอกว่ารักเขาชอบเขา ส่วนกวังจินนั้นเอาแต่มองไปทางอื่นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“แล้ว...ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาล่ะ” แจจินกล้ำกลืนเสียงสะอื้น พยาพยามพูดให้ชัดถึงแม้ว่าในคอจะรู้สึกจุกไปหมด
“ไม่ได้รัก ไม่เคยรักด้วย โทษทีนะ” เขาทำเหมือนกับว่าตัวเองลืมทุกอย่างที่เคยลั่นวาจาไว้เสียหมดแล้ว
“ใช่สิ พอเบื่อกันแล้วอะไรๆก็กลับกลอกย้อนแย้งได้หมด”
นัยน์ตาของแจจินร้อนฉ่าเหมือนมีเปลวไฟลุกท่วมอยู่ในนั้น
แต่ความจริงสิ่งที่ท่วมอยู่หาใช่เปลวไฟ
กลับกันมันคือน้ำตาแห่งความโกรธแค้น
“นี่ จะอะไรนักหนาวะ นายควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้นอนกับชั้นน่ะ ใครๆเขาก็อิจฉานาย อยากเป็นนายกัน แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ หรือว่าต้องให้ชั้นเป็นของนายไปตลอดชีวิ--”
ตุบ!
หนึ่งหมัดถูกปล่อยใส่หน้ารุ่นพี่ปีสี่ แจจินรู้สึกสะใจที่มันหนักพอจะเรียกให้ของเหลวสีแดงไหลซิบออกมาจากมุมปากของคนชาติชั่วอย่างกวังจิน
“นี่มึงกล้าชกกูเหรอ!” กวังจินผลักร่างของรุ่นน้องที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วยังอยู่ในสถานะแฟนของตนกระแทกลงไปที่พื้นฟุตบาท ฝ่ามือของแจจินครูดกับอิฐบล็อคจนผิวถลอกและมีเลือดออก
เขาทนเก็บซ่อนความอ่อนแอไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ภาพอันแสนน่าสมเพชของผู้ชายที่หลงผิดตกหลุมรักคนเลวกำลังร่ำไห้อยู่ริมถนนในมหาวิทยาลัย โชคดีแค่ไหนที่บริเวณนี้ไม่ค่อยมีคนสัญจรไปมาจึงไม่ต้องมีประจักษ์พยานสำหรับความน่าสังเวชของแจจินในตอนนี้เพิ่มเติมไปจากชายร่างสูงที่กำลังยืนค้ำหัวเขาอยู่
“ถ้ากลัวเสียใจแบบนี้ ทีหลังจะรักใครก็ดูให้มันดีๆหน่อยสิ”
และประโยคสุดท้ายจากคนที่ทำร้ายตนก็กลายมาเป็นสิ่งที่แจจินจดจำเอาไว้บอกกับตัวเองทุกครั้งที่โชคชะตาส่งสิ่งที่เรียกว่า ความรัก มาเล่นตลกกับชีวิตเขา…
ความรักที่ว่า ก็รวมถึงผู้ชายที่ชื่อ ซง ซึงฮยอน ด้วยเช่นกัน
“แจฮยอน…”
ในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดีซึ่งเป็นวันธรรมดา เด็กนักเรียนสองคนตัดสินใจไม่ไปโรงเรียนเนื่องจากกิจกรรมเมื่อคืนที่ทำเอาร่างกายของพวกเขาอ่อนล้าเกินกว่าจะบังคับให้ตัวเองตื่นแต่เช้าได้
“ว่าไงฮะ ฮยองของผม” คนตัวเล็กที่นอนซบอยู่บนอกกล่าวทักทายเขาเสียงสดใส ร่างของแจฮยอนค่อยๆขยับขึ้นมาจูบซึงฮยอนที่ริมฝีปาก มือซนขยี้ผมของคนตรงหน้าเล่นอย่างไม่สนเรื่องความอาวุโส “ทำไมถึงได้น่ารักไปทุกส่วนอย่างงี้ฮะ”
เด็กหนุ่มแนบทาบร่างกายเปลือยเปล่าลงบนตัวของอีกคน ดวงตากลมโตจดจ้องพิจารณาใบหน้าชายที่เขารักดั่งจะกลืนกิน
“ผมรักฮยองนะฮะ ถึงแม้ว่าฮยองจะ รักคนอื่น”
แจฮยอนเฝ้าบอกรักซึงฮยอนทุกครั้งที่พวกเขาร่วมรักกัน
ในขณะที่อีกฝ่ายไม่เคยแม้แต่จะบอกว่าชอบ
“นายอยู่บ้านเนี่ย เคยออกไปเที่ยวไหนบ้างรึเปล่า” รุ่นพี่ชวนเปลี่ยนเรื่อง
“นานทีๆฮะ ถามทำไมเหรอ” ร่างเล็กยื่นหน้าเอาปลายจมูกมาเล่นล้อกับคางของซึงฮยอน ถูไถไปมาอย่างออดอ้อน
“ไปกินไอติมกันมั้ย”
ทั้งสองออกมายังร้านของหวานชื่อดังใกล้ๆกับเขตมหาวิทยาลัย แจฮยอนถามซึงฮยอนว่าทำไมพวกเขาต้องมาไกลถึงนี่แต่อีกคนกลับตอบเพียงว่า
“ร้านนี้มันเป็นร้านอร่อย นายควรจะได้กินของดีๆบ้างนะแจฮยอน”
เหตุผลที่แท้จริงในการมาที่นี่ของซึงฮยอนมีอยู่สองอย่าง อย่างแรก เขาอยากเห็นแจฮยอนมีความสุขจริงๆบ้าง เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา วันๆเด็กนี่เอาแต่ขลุกอยู่กับบ้านไม่ยอมออกไปไหน ส่วนคนที่เขาไม่เคยเห็นว่าอยู่บ้านเลยกลับเป็นพ่อแม่ของแจฮยอนที่ปล่อยให้ลูกชายซึ่งยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำต้องมาอยู่บ้านคนเดียว
และอีกหนึ่งเหตุผลที่ซึงฮยอนอาจไม่รู้ว่ามันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเลือกร้านนี้ ก็คือ
ซึงฮยอนคิดถึงแจจิน
GELATINOUS คือหนึ่งในสิบสองร้านที่เขาสองคนโหวตให้เป็นสถานที่ที่ดีที่สุดสำหรับการมาเดท
“ฮยอง ตอนนี้เราอยู่ใกล้กับที่เรียนของพี่แจจินมากเลยนะฮะ ไม่กลัวเขามาเจอเหรอ” แจฮยอนถามพลางตักไอศกรีมแคนตาลูปคำโตใส่ปาก
“ก็นายบอกเขาแล้วหนิว่าเรารู้จักกัน”
‘ฮยองฮะ… ผมโกหก’
“อ๋อใช่ จริงด้วยฮะ” เด็กหนุ่มแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน
“จริงๆ พี่ก็อยากให้เขามาเห็นนะ”
ซึงฮยอนแค่อยากรู้ ว่าแจจินเคยคิดจะหึงหวงเขาบ้างรึเปล่า
“ไม่ดีหรอกฮะ ยิ่งทะเลาะกันอยู่ด้วย”
แต่ ดูเหมือนว่าความต้องการของซึงฮยอนกำลังจะเป็นจริง
///
///
อาจารย์ประจำวิชาในคาบบ่ายขอยกคลาสกะทันหัน แจจินกับเพื่อนจึงตกลงว่าจะไปนั่งเล่นที่ร้านขนมหวานสักร้านเพื่อฆ่าเวลารอเรียนวิชาต่อไป
แล้วหวยก็ไปออกที่ GELATINOUS…
“กินไรดีวะ” เพื่อนชายร่างท้วมคนหนึ่งกล่าวขึ้นเมื่อพวกเขาใกล้ไปถึงร้านเต็มที
“เอ่อ ไม่รู้สิ”
“รีบนึกละกัน เข้าร้านแล้วจะได้สั่งเลย ลูกค้าที่นี่เยอะยังกะหนอน”
ไม่ใช่แค่ซึงฮยอนคนเดียวหรอกที่คิดถึงแจจิน เพราะทันทีที่รู้ว่าจะมาร้านนี้ แจจินก็คิดถึงซึงฮยอนเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้อ่านข้อความที่เขาส่งไปแล้วรึยัง...
///
///
Yesterday
재지니♡ (2:06 pm):
ซึงฮยอน
เรื่องวันนั้นน่ะ
재지니♡ (02:07 pm):
ชั้นขอโทษ
‘พี่แจจิน!’
“นี่ฮยอง เอาแต่เล่นมือถือ ไอติมเลอะปากไม่ดูเลยนะฮะ” แจฮยอนเอ็ดพร้อมเอื้อมมือที่ถือกระดาษอยู่มาเช็ดขอบปากให้เขา
ซึงฮยอนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อรู้ว่าคนรักยอมคืนดีกับเขาแล้ว
‘เราควรจะทำอะไรต่อ ต้องทำอะไรต่อ
โทรศัพท์ไปหาสิซึงฮยอน!’
///
///
กลุ่มนักศึกษาที่เพิ่งเข้ามาใหม่ตะลึงงันกับความหนาแน่นของลูกค้าในร้าน อย่างไรก็ตามพวกเขายังยืนกรานว่าจะต้องได้กินบิงซูอินจอลมิที่นี่เท่านั้น
แจจินที่ก็ช่วยเพื่อนชะโงกหาโต๊ะด้วยเช่นกันรีบมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีที่ว่าง จนกระทั่งตาคู่สวยหันมองตรงเข้าไปยังส่วนที่ลึกสุดของร้าน
...
ความวุ่นวายรอบตัวถูกหยุดพักไว้ชั่วขณะ
ภาพที่แจจินเห็นอยู่ตรงหน้า...
แฟนของตัวเอง กำลังนั่งกินไอศกรีมอยู่ด้วยกันกับ…
“แจฮยอน”
คิม แจฮยอน ลูกพี่ลูกน้องของแจจิน
และยังเป็นคนเดียวกันกับ คิม แจฮยอน เด็กนักเรียนม.ต้นที่เรียนโรงเรียนเดียวกับซึงฮยอน
เด็กม.ต้นที่ยองเอพูดถึง...
แจจินไม่รู้ตัวว่าตนเองเริ่มหายใจลำบากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาสองข้างตอนนี้มีน้ำเอ่อขังหลังจากต้องมองดูญาติตัวเองเช็ดคราบขนมหวานที่เลอะติดปากให้คนรัก
ณ ที่นั่งตรงนั้น… มันควรเป็นเขาไม่ใช่เหรอ
มือสองข้างถูกยกขึ้นมาบังปากและจมูกเพื่อปิดกั้นเสียงสะอื้น แจจินส่ายหัวไปมาอย่างรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
‘ไม่! มันไม่ใช่เรื่องจริง! ซึงฮยอน เขาไม่มีทาง...’
ตืด…ตืด…
โทรศัพท์มือถือของแจจินมีสายเข้า ร่างเล็กหันกลับไปมองซึงฮยอนและเห็นว่าเขากำลังโทรหาใครอยู่ มือขวาที่ละจากใบหน้านั้นของเจ้าตัวล้วงลงไปหยิบอุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกง
Incoming call...
♡My Love SS♡
ซึงฮยอนมองหน้าแจฮยอนอย่างยิ้มแย้มทั้งๆที่กดโทรหาเขาอยู่ แจจินคิดไปเองแล้วว่าที่อีกคนทำแบบนั้นก็เพื่อที่จะเยาะเย้ยกัน
ความโกรธกำลังเข้าควบคุมสติของเขา…
ขณะที่ทั้งสามกำลังจะเดินไปยังโต๊ะว่างที่พนักงานจัดหาให้ แจจินปาดน้ำตาบนหน้าออกแล้วพูดเสียงดังแข่งกับคนในร้าน
“เอ่อ พวกนาย ชั้นลืมไปว่าต้องรีบไปเอาชีทจากเพื่อนให้ทันก่อนคาบหน้าน่ะ”
“อ่าว ยังงี้ก็--”
“ชั้นคงไม่ได้กินบิงซูด้วยแล้วล่ะ โทษที เจอกันที่ห้องเรียนนะ”
ร่างเล็กรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกรั้งของเพื่อน มือข้างหนึ่งกำโทรศัพท์ที่ยังสั่นอยู่ไว้แน่น
ซึงฮยอนโทรมาหาเขาเรื่อยๆ สายแล้วสายเล่า แต่ปลายทางทำเพียงแต่ยืนจ้อง ไม่คิดที่จะรับ นิ้วเล็กกดไปที่ปุ่ม Home เพื่อจะเข้าไปดูว่าข้อความของเขาถูกอ่านแล้วหรือยัง
Read
‘เราไม่ควรจะงี่เง่าหรือเปล่าแจจิน
ที่ซึงฮยอนโทรมา อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งเห็นข้อความนั่นก็ได้’
แจจินรวบรวมสติก้าวข้ามผ่านอิทธิพลแห่งอารมณ์ของตัวเองและตัดสินใจกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล...”
[แจจิน เรียนอยู่เหรอครับ ทำไมถึงรับสายผมช้าจัง]
“อ่า ใช่ โทษที นี่เพิ่งหมดคาบพอดี”
[อ๋อ เอ่อ พี่ครับ]
“หื้ม...” น้ำตาของเขาไหลพรากอีกแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ซึงฮยอนยังอยู่กับแจฮยอนรึเปล่า ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นมันลึกซึ้งไปถึงขั้นไหน ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย
[เรา ไม่ควรจะเป็นกันแบบนี้รึเปล่าครับ]
“อ่านไลน์แล้วใช่มั้ย”
[กลับมาดีกันเหมือนเดิมเถอะครับ] แจจินจะรู้มั้ย ว่าตอนนี้ซึงฮยอนอยากกอดเขามากแค่ไหน
“ได้สิ”
[ผมรักพี่นะ]
“ซึงฮยอน”
[ครับ]
“นายอยู่ไหน วันนี้ไม่ได้ไปเรียนเหรอ” แจจินดึงเอาความกล้าทั้งหมดออกมาเพื่อถามคำถามนี้
[แหะ… ใช่ครับ แต่ผมอยู่นอกบ้านน่ะ]
ก็ไม่ได้โกหก
ซึงฮยอนไม่เคยโกหกแจจิน
แต่ก็ไม่เคยพูดความจริงทั้งหมดเหมือนกัน
“ชั้นต้องวางสายแล้วนะ”
...
มีอะไรบางอย่างที่ทำให้แจจินรู้สึกมั่นใจว่า ที่ซึงฮยอนมักจะล้มเลิกความพยายามในการขอมีอะไรกับเขาไปอย่างง่ายๆ ก็เพราะว่าซึงฮยอนมีเด็กนั่นอยู่อีกคน
แจฮยอนที่อ่อนวัยกว่า ใหม่กว่า และคงจะสร้างความสุขให้ได้มากกว่า
หรือว่า มันจะถึงเวลาแล้วล่ะ
///
///
ตอนที่ซึงฮยอนเล่นมือถืออยู่ จริงๆแล้วมันไม่ได้มีไอศกรีมติดปากเขาหรอก แต่ที่แจฮยอนทำเป็นเช็ดให้ก็เพราะเด็กหนุ่มเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ในร้านและกำลังมองมาทางพวกเขายังไงล่ะ
‘ในที่สุดนายก็ตาสว่างได้เสียทีนะ แจจิน’
“ดีกันแล้วสินะฮะ”
“ใช่” ซึงฮยอนตอบ ใบหน้าซ่อนยิ้มไว้ไม่อยู่
“ยินดีด้วยนะ ไอติมหมดแล้ว กลับกันเถอะฮะ”
รุ่นพี่มาส่งแจฮยอนเช่นเคย พอถึงหน้าบ้าน เขารีบลงจากรถแล้วเปิดประตูรั้วเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณนะฮะ สำหรับวันนี้”
ถึงแม้ว่าแจฮยอนจะมีความสุขที่ได้กลั่นแกล้งแจจินแบบต่อหน้าต่อตา แต่การที่สองคนนั่นคืนดีกัน แล้วแจจินก็รู้ว่าซึงฮยอนแอบมีกิ๊กที่เป็นเด็กอายุน้อยกว่าอาจทำให้รายนั้นรู้สึกอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อแข่งกับเขา
แค่ลองเดานะ
หลังจากบอกลา เด็กหนุ่มวิ่งขึ้นบ้านไปบนห้องนอนแล้วก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในนั้นทั้งวันทั้งคืน
ดึกมากแล้ว ซึงฮยอนนอนไม่หลับ ในใจคิดถึงแต่บทสนทนาทางโทรศัพท์กับแจจินเมื่อตอนบ่าย ชายหนุ่มรู้สึกโล่งอกที่เรื่องแย่ๆของพวกเขาผ่านพ้นออกไปได้ เพราะแค่คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นซึงฮยอนก็อยากจะลุกขึ้นมาชกหน้าตัวเอง เขาคิดยังไงถึงได้กล้าทำร้ายจิตใจคนที่เขารักกันนะ
แล้วทำไมร่างกายของเขาถึงได้ต้องการแจจินมากขนาดนั้น...
เสียงข้อความเข้าเรียกให้ร่างสูงหลุดพ้นจากภวังค์ แถมต้องยิ่งมีสติมากขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้าของข้อความที่ถูกส่งมานั้นคือแจจิน
재지니♡ (2:25 am):
ซึงฮยอนนี่ เมื่อตอนเย็นแม่เอาของมาให้ที่บ้าน มีของนายด้วย
วันนี้เลิกเรียนแล้วมาเอาหน่อยนะ
- To be continued -
No comments:
Post a Comment