▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■ Amelioration ▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■
Part 4
genre:drama, sci-fi, yaoi
rating:nc-17
-
"เจย์... อะ" เสียงบรรยายอารมณ์ดังขึ้นไม่เป็นจังหวะท่ามกลางสภาพแวดล้อมแสนสงบ
สองร่างพาตัวเองขึ้นมาบนบกหลังผ่านช่วงเวลาอันเหมาะสมสำหรับการอาบแช่น้ำร้อนไปแล้ว
ชายหนุ่มหลับตารับสัมผัสเล้าโลมจากอีกฝ่ายโดยที่ยังไม่อาจเชื่อในทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้น
ผิวขาวตรงลำคอและหน้าอกตอนนี้เกิดวงสีจาง ๆ ไปทั่ว
เจย์วันก้มหน้าก้มตาปลุกสร้างความต้องการให้เจ้านายของมันจนใกล้จะพุ่งถึงขีดสุด
"ให้ผมช่วยคุณนะ ซึงฮยอน"
ตาคู่สวยจับจ้องไปที่ความเป็นชายในอุ้งมือ
ถึงแม้ว่ามันเองจะมีข้อบกพร่องในเรื่องของการตอบสนองทางเพศ แต่เจ้า AI ตัวนี้ก็มีประสบการณ์มากพอที่จะรู้ว่า
นี่คือพฤติกรรมของคนที่กำลังตื่นตัวทางอารมณ์
แรงนวดคลึงที่ไม่สม่ำเสมอเรียกเสียงร้องทรมานออกมาจากนักวิทยาศาสตร์หน้าหล่อ
ซึงฮยอนโอบร่างของหุ่นยนต์หนุ่มเอาไว้เป็นที่ยึดเผื่อทุกอาการอ่อนแรงที่เริ่มโผล่มาให้รู้สึกเป็นระยะ
"เราจะทำกันเงียบ ๆ" เจย์วันโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู
"หรือคุณอยากจะเสียงดังก็ได้ไม่ว่า"
เพราะเป็นมุมปลอดคน บริเวณรอบ ๆ จึงไม่มีเสียงนักท่องเที่ยวคอยกวนใจ
แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องดีหากจะต้องมีใครมารับรู้ว่าพวกเขาทั้งสองกำลังมีอะไรกัน ณ
สถานที่กลางแจ้งและเกือบเปิดโล่งเช่นนี้
"อะ อา..."
ฝ่ายที่ถูกยื่นข้อเสนอแสดงปฏิกิริยาตอบรับกับสิ่งใหม่ที่รุกล้ำเข้ามา
เขาพยายามปรับท่าทางให้เหมาะโดยที่ต้องคำนึงถึงการกระทำด้านหน้าควบคู่ไปด้วย
"เจย์ อ...อย่าแรงนะ"
"บอกผม ว่าต้องการแบบไหน"
ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เพิ่มเติม AI รับใช้ก้มลงจูบปากเจ้านายมันอีกครั้งอย่างหนักหน่วง
ลมหายใจร้อนถูกพ่นสวนทางออกมาเรื่อย ๆ
ซึงฮยอนไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันจะรู้สึกดีขนาดนี้
กับการที่เขาต้องกลายมาเป็นฝ่ายที่ โดนกระทำ บ้าง
"นาย...จะทำอะไร"
"ผมจะทำ...ให้คุณรักผม"
ถ้าลองนึกย้อนดู มันก็มีหลายเหตุผลที่พอจะบอกเป็นนัยได้ว่าเจย์วันกำลังคิดกับเขามากกว่าแค่เจ้านายหรือเจ้าของ
แต่นั่นอาจเป็นการมองแบบเข้าข้างหรือหลงตัวเองนิดหน่อย
เปรียบเทียบกับช่วงแรกที่เพิ่งได้พวกมันมา
หากไม่นับความหัวแข็งหัวขบถที่มีต่อซึงฮยอนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เจย์วันนั้นค่อนข้างใส่ใจกับทุกสิ่งที่เขาคิดและทุกอย่างที่เขาทำ
จนบางครั้งดูเหมือนเป็นการปฏิบัติงานเกินหน้าที่
"อะ...อืม ชั้น ขอเร็วกว่านี้ได้มั้ย"
ประสบการณ์ใหม่ครั้งนี้สร้างความตื่นเต้นเกินกว่าที่คาดหวังไว้
นั่นคงเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขารู้สึกว่าตนเองกำลังถูกกระทำโดยตรง
เพียงแต่อยากให้มันเป็นตัวช่วยเสริมสร้างความกระสันเสียวเพิ่มเติมจากวิธีการเดิม ๆ
เจย์วันเร่งความเร็วที่ข้อมือจนคนด้านล่างเริ่มใช้เสียงเยอะเกินจำเป็น
ร่างสูงเผลอขยับร่างกายเป็นจังหวะเพื่อจะรับเอาความรู้สึกภายในอีกช่องทางหนึ่งร่วมด้วย
"อึก... เจย์วัน ลงไป"
ซึงฮยอนปล่อยแขนออกจากบ่าเล็กแล้วเร่งให้ AI หนุ่มถอยตัวไปหาบางอย่าง
สะโพกหนาค่อย ๆ ยกขึ้นในท่วงท่าที่ยังเอื้ออำนวยต่อการสอดใส่และพอเหมาะพอดีกับการที่เจ้าหุ่นยนต์จะโน้มตัวลงมาปรนเปรอความสุขให้เขา
ปากอิ่มประทับจูบที่ปลายยอดประกอบกับเสียงครางหวานในลำคอ
ลูกมือหมายเลขหนึ่งใช้ลิ้นดุนมันเล่นล้อกับการไล้ลูบตามส่วนแข็งขึงไปเรื่อย ๆ
"อาห์..." ชายหนุ่มอ้าปากหอบ
ส่งมือข้างหนึ่งลงไปหาส่วนอ่อนไหวของตัวเองหลังจากเจย์วันย้ายความสนใจมาที่หน้าอกของเขาแทนแล้ว
นิ้วชี้ยาวดันแทรกเข้าไปในโพรงปากร้อนผ่านพื้นที่ว่างอันน้อยนิด
ออกคำสั่งให้ฝ่ายที่ทำให้เขาอยู่ดูดงับอวัยวะทั้งสองชิ้นไปพร้อมกัน
น้ำลายเทียมของเจย์วันเยิ้มย้อยลงมาตามแกนกาย มันพยายามก้มหัวตามเลียเก็บ
แต่ด้วยข้อจำกัดทางสรีระจึงทำให้ลิ้นเล็กตวัดไปไม่ถึง
"อื๊อ..." ร่างสูงจ้องมองภาพตรงหน้า
ยัดนิ้วที่สองเข้าไปให้หุ่นยนต์ตัวเล็กส่งเสียงประท้วง
ตอนนี้ของเหลวใสกลายเป็นเครื่องช่วยสร้างความพึงพอใจชั้นดีสำหรับการเพิ่มความลื่นไหลให้กับช่วงที่จะไปสู่จุดสุดยอด
AI ร่างบางครางกระเส่าเมื่อรับรู้ถึงอาการแปลก ๆ ของเจ้านาย
ของของมันที่ยังคาอยู่ในช่องทางแคบถูกส่งเข้าออกอย่างรัวแรง
เจย์วันเก็บลิ้นเข้าไปในปากรอรับของขวัญรสหวานจากซึงฮยอนที่กำลังจะพาตัวเองหลุดพ้นจากความทรมาน
“แต่ว่า นายไม่สามารถ...”
“ซึงฮยอน ผม ไม่เหมือน
กับเจย์ทู
ผม แตกต่าง”
ทั้งหมดที่เขาทำมันเป็นแค่ความอยากรู้อยากลอง
อยากท้าทายความบกพร่องของระบบ...
ซง ซึงฮยอนไม่ใช่คนเขลา
หลายครั้งที่นักวิทยาศาสตร์คนนี้พยายามเปลี่ยนแปลงชุดความคิดที่ว่ามนุษย์คือทางออกเดียวสำหรับการแก้ไขปัญหาทางเทคโนโลยี
เขาพูดอยู่เสมอว่าจริง ๆ แล้ว เทคโนโลยีต่างหากที่ซ่อมแซมเทคโนโลยี
ไม่ใช่แค่เจย์วันที่เข้าใจ ตอนนี้เจย์ทูก็เริ่มเรียนรู้ที่จะพัฒนาตนเองโดยไม่ต้องรอให้เจ้านายคอยช่วยเหลือมันอีก
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ทั้งคู่มีอะไรกัน... ต่อหน้าต่อตา AI อีกตัวที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องปฏิบัติการ
“เจ้านาย อะ... วันนี้ผมทำให้คุณพอใจมั้ย”
หนึ่งคนที่นั่งหันหลังให้กับประตูห้องไม่ได้ตอบอะไร
ดูเหมือนสมาธิของเขาจะกำลังจดจ่ออยู่ที่การกระทำเหล่านั้นเพียงอย่างเดียว
เจย์ทูคว้าลำคอหนามาเล้าโลม ขย่มร่างที่ถูกอีกฝ่ายประคองอุ้มไว้ของมันรัวถี่
ปากยังพร่ำถามความรู้สึกกับซึงฮยอนอยู่เรื่อย ๆ
จนกระทั่งรู้สึกได้ว่า ในห้องนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคน
“ซึงฮยอน...”
ใบหน้ายั่วยวนที่กำลังเรียกชื่อคู่ร่วมรักจ้องนิ่งไปยังผู้ที่เข้ามาใหม่ “ตอบผมซิ...ผมคือ
คนโปรด ของคุณรึเปล่า”
เจย์วันขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ
“อืม...ใช่ เจย์ทู ช...ชั้นจะเสร็จแล้ว”
สองแฝดยังคงสบตากัน เจย์ทูเผยอปากหอบก่อนจะก้มหน้าลงกดจูบหนัก ๆ ที่กกหูของอีกคน
และไม่ลืมที่จะส่งสายตาบางอย่างมาให้หุ่นยนต์ที่กำลังยืนดูอยู่
สายตาที่แม้แต่ปัญญาประดิษฐ์แสนอัจฉริยะอย่างเจย์วันเองก็ยังแปลความหมายไม่ออก
“ซึงฮยอน
นี่คุณไม่เคยสังเกตเห็นข้อผิดพลาดของมันเลยใช่มั้ย”
“...”
“ฮาร์ดแวร์พวกนี้
จากร้านที่คุณซื้อประจำ คนขายวางยามัน มันถึงได้เสียให้คุณมาซื้อใหม่อยู่บ่อย ๆ
นี่ไง”
AI ผู้รอบคอบฉุดเจ้านายของมันออกมายืนกระซิบกระซาบกันอยู่ด้านนอกโซนขายอุปกรณ์เฉพาะในตลาดมืดแห่งหนึ่งที่ซึงฮยอนต้องแวะมาซื้อฮาร์ดแวร์บางชิ้นซ้ำ
ๆ อยู่เรื่อย ๆ อย่างไม่สมเหตุสมผลเท่าที่ควร
“แต่ชั้นคิดว่ามันเป็นเพราะ--”
“เพราะคุณทำมันพังเอง” เจย์วันกลอกตาด้วยความเอือมระอา
“คุณกล้าเถียงผมที่เป็นพวกเดียวกันกับของพวกนั้นอย่างงั้นเหรอ ไอ้เจ้าเนี่ย
ต่อให้คุณซื้อราคามือสองจากเศรษฐีงี่เง่าสักคนที่ใช้มันมาเป็นปี ๆ
มันก็ไม่มีทางเออเร่อได้บ่อยขนาดนี้หรอก”
“แล้วจะให้ทำยังไง”
“ปกติคุณทำยังไงกับคนที่
หลอกลวง คุณล่ะ”
ประตูสปอร์ตปอร์เช่สีบรอนซ์เงินเลื่อนปิดลงพร้อมกับเจ้าของรถและเพื่อนร่วมทางที่เข้ามาด้านในกันเรียบร้อย
ท่ามกลางความเงียบ ซึงฮยอนนั่งยิ้มให้กับตัวเองด้วยความรู้สึกประทับใจในสมองอันชาญฉลาดของเจ้า
AI ที่เขาชุบชีวิตขึ้นมาจากกองขยะ
ส่วนเจย์วันนั้นก็ยโสเกินกว่าจะกล่าวขอบคุณสำหรับคำชมที่มันได้รับจากเจ้านาย
“คงไม่ต้องมาที่นี่อีกแล้วล่ะมั้ง”
“ครับ”
“ไม่ได้ออกมาเที่ยวนอกบ้านกับชั้นบ่อย ๆ แล้ว”
“อ่าฮะ
ผมได้ยินแล้ว”
หากจะเหมารวมว่าน้ำเสียงห้วน
ๆ นั่นเกิดจากความไม่พอใจที่มันจะได้ไปไหนมาไหนกับเขาน้อยลงก็คงทำไม่ได้ เพราะครั้งสุดท้ายที่เจย์วันเหมือนจะประพฤติตัวดีกับซึงฮยอนก็คือเมื่อสัปดาห์ก่อนโน้น...ที่บ่อน้ำพุร้อน
“ทำไมเปลี่ยนไป”
ชายหนุ่มตัดสินใจถามคำถามนี้ออกมาหลังจากที่เพิ่งเหยียบเบรกให้รถหยุดกะทันหัน
อีกฝ่ายหันมามองหน้าคนถามโดยไม่ได้แสดงอาการแตกตื่นใด
ๆ แต่แววตาที่ปกติแข็งกร้าวดันเผลอปล่อยความรู้สึกทุกข์ทนให้ออกมาโลดแล่นในช่วงเสี้ยววินาที…
และเป็นช่วงเสี้ยววินาทีที่ซึงฮยอนทันสังเกตเห็น
“น้อยใจที่ชั้นมีอะไรกับเจย์ทูใช่มั้ย”
กับการกระทำที่เลยเถิดระหว่างมนุษย์ผู้ออกคำสั่งและหุ่นยนต์รับใช้ผู้แสนซื่อ
ความปรารถนาในรสชาติอันหอมหวนชวนตื่นเต้นมีแต่จะทวีมากขึ้นในทุก ๆ วัน
ส่งผลให้ในที่สุดทั้งคู่ก็เก็บความลับไว้ไม่อยู่
“ถ้าผมตอบว่าไม่
คุณก็จะสวนกลับว่าผมโกหก”
“แต่ถ้านายตอบว่าใช่
ชั้นก็พร้อมที่จะมีเซ็กส์กับนาย ตอนนี้และตรงนี้ เจย์วัน”
“...”
เข็มขัดนิรภัยที่ทั้งคู่คาดอยู่ถูกปลดออกอย่างรวดเร็วเป็นเวลาเดียวกับที่สองคนจากสองฝั่งเบาะรถแทบจะพุ่งกระโจนเข้าหากัน
ฝ่ายที่ใจร้อนกว่าไม่รอช้าคว้าข้อมือเล็กของเจ้า AI ให้ล้วงลงไปหาอวัยวะภายใต้เครื่องนุ่มห่มสีเข้ม หุ่นยนต์ร่างบางใช้มืออีกข้างที่ยังไม่มีภาระปลดรูดซิปกางเกงของเจ้านายก่อนจะควักคลำความเป็นชายที่กำลังตื่นตัวออกมา
“นานแค่ไหนแล้ว
ซึงฮยอน...” ปากอิ่มไล้ลากวนอยู่ที่จุดเดียวกันของชายที่มันหลงรัก
ตาคู่สวยละออกจากสิ่งที่น่าสนใจด้านล่างขึ้นมาหาใบหน้าหล่อด้านบน “...ที่ผมกลายเป็นของคุณ”
“แล้วก็ที่ชั้น...ได้เป็นของนาย”
ที่นั่งข้างคนขับถูกปรับเอนลงไปจนสุด
ซึงฮยอนพาตัวเองปีนข้ามไปคร่อมร่างของเจย์วันที่กำลังถอดเสื้อผ้าของมันออก
ทรวดทรงและสัดส่วนที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอีกครั้ง
เพียงแต่หนนี้เป็นหุ่นยนต์คนละตัว
“นายโหยหาชั้น...”
มือใหญ่ขยำดึงกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มหมายจะบังคับให้คู่สนทนาเชิดหน้าขึ้น ของลับของทั้งคู่ตั้งชูข่มกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
ซึงฮยอนใช้มืออีกข้างกอบกำแกนกายสองอันไว้แล้วรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
“นาย...มันขี้อิจฉา”
“ใช่”
เจย์วันตอบพร้อมส่งสายตากระด้างกลับไป
ยิ่งดื้อก็เหมือนยิ่งยั่ว
ปากอิ่มของ AI หนุ่มถูกจู่โจมอย่างรุนแรง
ลิ้นหนาดุนดันเข้าชอนไชสำรวจโพรงภายในลึกสุดความสามารถจนมันเกิดอาการสำลักแต่ริมฝีปากที่ยังประกบกันช่วยปิดกั้นเสียงไอไม่ให้หลุดดังออกมา
น่าแปลกที่คราวนี้บทบาทในการเข้าหากลับกลายเป็นของซึงฮยอน
ส่วนเจย์วันที่ไม่เหลืออะไรปกคลุมร่างกายอีกแล้วก็กำลังพยายามบอกใบ้กับเจ้านายว่ามัน
พร้อม และ ต้องการ เขามากแค่ไหน
ด้วยท่าทางที่เย้ายวนสุดจะบรรยาย
“ทำอะไรน่ะ”
คนที่ยังเพลิดเพลินอยู่กับก้อนไตสีหวานงุนงงเล็กน้อยที่จู่ ๆ หุ่นยนต์ใต้อาณัติของตนก็ทำท่าเหมือนจะปลีกหนีไปจากตรงนั้น
แต่แล้วก็คลายสงสัย AI ร่างบางพลิกตัวนอนคว่ำกับเบาะรถ
แผ่นหลังเนียนถูกพรมจูบลูบไล้ด้วยริมฝีปากและใบหน้าสากเคราเรียกปฏิกิริยาดิ้นเบา ๆ
จากเจ้ามนุษย์เทียม
“ไม่ทำให้ชั้นแล้วเหรอ”
ซึงฮยอนก้มพิจารณาบั้นท้ายกลมมนที่กำลังเคลื่อนโยกล้อหยอกกับของรักของเขา
“ผมอยากพิสูจน์ตัวเอง...”
“พิสูจน์...”
สองมือของคนที่ถามตะครุบจับเนื้อแน่นสองฝั่งแล้วพาแยกออกจากกันเผยให้เห็นจุดสำคัญที่ซ่อนอยู่
“ว่าผมสามารถเป็นทุกอย่างให้คุณ
อึก--อะ ซึงฮยอน!”
ของแท่งยาวถูกส่งเข้าไปหยุดคาภายในช่องทางร้อน
เจ้าของอวัยวะรู้สึกได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่ลักษณะสรีระของอะไรก็ตามที่ถูกสร้างมาเพื่อรองรับกับการกระทำแบบนี้
ความอึดอัดที่ก่อตัวมากกว่าปกติทำให้ชายหนุ่มรู้สึกดีแต่ก็เจ็บปวดไปพร้อมกัน
“อะ ทำไมมัน--”
“เจ้านาย...”
“นายต่อต้านชั้นอยู่เหรอเจย์วัน!”
จังหวะเข้าออกดำเนินไปอย่างยากลำบาก
แรงตอดรัดอันหนักหน่วงเป็นหนึ่งในกระบวนการกำจัดสิ่งแปลกปลอมอัตโนมัติของ AI ที่ไม่มีฟังก์ชั่นสำหรับการเป็นฝ่ายถูกสอดใส่
เจย์วันร้องไห้ออกมาหลังได้ยินคำสบถอุทานจากซึงฮยอน ความมั่นใจที่มีในตอนแรกกระจายหายกลายเป็นอารมณ์สมเพชตัวเองที่เข้ามาแทนที่
มัน
ไม่สามารถเป็นเหมือนกับเจย์ทู
มัน ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็น
คนโปรด
“อ...อาห์”
ลมหอบลอยอบอวลอยู่ข้างแก้มตอบ คนด้านหลังเริ่มหายใจถี่เป็นสัญญาณเหมือนกับว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น
เนื้อตัวของคนรับใช้ไร้ชีวิตถูกเค้นขย้ำโดยที่คนกระทำไม่รู้ตัวและคนถูกกระทำก็ไม่รู้สึกเจ็บ
“ผมรักคุณ”
ทั้งคู่ยุติการเคลื่อนไหว
ซึงฮยอนที่กำลังปลดปล่อยส่งเสียงร้องออกมาด้วยความทรมาน ช่องทางแคบยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนโยนกับร่างกายของเขาเลยสักนิด
ซึ่ง นี่แหละที่ทำให้เจย์วันยิ่งรู้สึกผิดและเกลียดตัวเอง
“อัก--”
ร่างสูงถอยตัวกลับไปพิงคอนโซลรถ
ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงกระจุกรวมอยู่ตรงนั้น หุ่นยนต์บนเบาะรีบลุกขึ้นตามมาตรวจดูอาการพร้อมกับใบหน้าเปื้อนน้ำตา
ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนโคนขาเนิ่นนานจนอีกฝ่ายรับรู้ว่ามันกำลังร้องไห้
ต่อหน้าซึงฮยอน...
เป็นครั้งแรก
“ผ...ผมข--”
ประโยคขอโทษถูกเอ่ยไปไม่ทันจบ เจย์วันขยับกลับขึ้นไปนั่งที่เบาะโดยมีเจ้านายของมันเคลื่อนตามมาติด
ๆ
“พวกนายสองคนนี่นะ”
คนตัวใหญ่ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบไล้โหนกแก้มที่เปรอะคราบความน้อยเนื้อต่ำใจของ AI ร่างเล็กอย่างนุ่มนวล “ขี้แงพอกันเลยใช่มั้ย”
“แต่ผมทำคุณเจ็บ”
“อ่า”
ซึงฮยอนก้มลงไปตรวจสอบบางอย่างด้านล่างก่อนจะค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นมายังด้านบน
“นึกว่าจะแหลกอยู่ในนั้นซะแล้ว”
ขายาวที่คร่อมทับร่างเปลือยเปล่าของเจย์วันสัมผัสได้ถึงอะไรเปียก
ๆ บนหน้าท้องขาว ถัดลงมาหน่อย ส่วนอ่อนไหวของเจ้า AI กำลังหลั่งของเหลวสีขุ่นออกมา
“อะไรน่ะ
เจย์วัน”
ชายหนุ่มประหลาดใจสุดขีดเมื่อเห็นว่าอดีตสินค้ามีตำหนิตัวนี้สามารถหลั่งน้ำรักหลังเสร็จกิจได้
“เพื่อคุณ...”
“หืม”
“ผม เปลี่ยน
ตัวเอง”
อันที่จริงสิ่งที่มันปลดปล่อยออกมาก็คือของก่อนหน้านั้นของซึงฮยอน
แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือเจย์วันได้ปรับแก้การทำงานของตัวเองเพื่อที่จะสร้างความพึงพอใจให้กับคนที่มันรัก
“แล้ว...”
คนพูดเคลื่อนกายเข้าไปใกล้อีกฝ่าย “มีอะไรที่นายต้องการจากชั้นบ้างรึเปล่า”
เจย์วันพยักหน้า
“ช่วยรักผม
ให้เท่ากับที่คุณรักเจย์ทูได้ไหม”
ไม่มีคำตอบสำหรับคำขอเมื่อครู่
จะมีก็เพียงแต่...
จูบนี้
เสียงเครื่องยนต์รถดังใกล้เข้ามาเรื่อย
ๆ ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะเปลี่ยนกลับมาเงียบสนิทตามเดิม ไม่กี่นาทีต่อมา AI รับใช้อีกตัวที่ถูกสั่งให้เฝ้าบ้านก็รับรู้ถึงเสียงฝีเท้าสองคู่ที่กำลังก้าวขึ้นบันไดมายังชั้นบน
“ตรวจดูทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วก็ไปนอนซะ
เจย์วัน”
แสงไฟสว่างจากด้านนอกสาดเข้ามาตามช่องว่างที่ขยายออก
เจ้าของห้องที่แท้จริงเปิดประตูเข้ามาด้านในแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะฝากคำสั่งสุดท้ายของวันกับลูกมือเบอร์หนึ่ง
“ทำไมกลับช้าจังล่ะครับ”
เสียงทักทายงัวเงียฉุดความสนใจของซึงฮยอนให้กลับมาที่บางอย่างในห้อง
“ซื้อของเพลินไปหน่อยน่ะ”
“เหนื่อยมั้ยครับ
อาบน้ำกับผมมั้ย” เจย์ทูเลิกผ้านวมออกจากตัว ร่างล่อนจ้อนทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อมาช่วยเจ้านายของมันเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ไม่เป็นไร”
คู่ขาคนโปรดกระเถิบตัวขยายพื้นที่บนเตียงให้คนที่เพิ่งจัดการธุระของตัวเองเสร็จ
เจย์ทูสงสัยว่าซึงฮยอนอาจจะลืมเรื่องที่พูดกับมันเมื่อเช้าไปแล้ว
ที่ว่าให้มานอนรอเขาอยู่ที่นี่
“เจ้านาย...ลืมอะไรไปรึเปล่า”
ผิวกายของทั้งคู่แนบสัมผัสกันใต้ผ้าห่มผืนหนา แขนเรียวอ้อมไปกอดโอบคนตัวใหญ่ไว้
แววตายั่วยวนถูกส่งไปหาอีกฝ่ายในความมืด
“ไม่ได้ลืม”
“...”
“แต่คืนนี้ชั้นไม่มีอารมณ์แล้ว
ขอโทษทีนะ”
-
