▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■ Amelioration ▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■
Part 3
genre:drama, sci-fi, yaoi
rating:nc-17
-
-
< previous part ▞ next part >
แสงอาทิตย์ส่องตรงเข้ามายังเปลือกตาที่หลับสนิททำให้หนึ่งร่างบนที่นอนต้องพลิกตัวหันไปอีกด้าน
และหลับต่อ
“คุณซึงฮยอน ตื่นได้แล้วครับ”
อาการงัวเงียลุกยากของเจ้านายเป็นสิ่งที่เจย์ทูผู้เป็นนาฬิกาปลุกส่วนตัวของเขาต้องเผชิญในทุก
ๆ วัน
“อืม... ตื่น ๆ”
AI หนุ่มยืนกอดอกงง ๆ
ไม่แน่ใจว่าคำพูดเมื่อสักครู่นั่นซึงฮยอนบอกกับมันหรือพูดกับคนในความฝันกันแน่
เพราะคุณชายขี้เซายังคงนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา
ที่เจย์ทูกำลังจะเลิกมันออกใน 5 4 3 2
...
พึ่บ!
“เจย์...ทู อะไร นี่ เช้าแล้วเหรอ” ซึงฮยอนถามหุ่นยนต์รับใช้ของตัวเองขณะพยายามกวาดมือหาผ้าห่มที่ถูกยึดไป
“ตอนนี้เก้าโมงครึ่ง ผมเข้ามาเรียกเจ้านายได้สิบห้านาทีแล้ว”
“เหรอ แต่ ชั้นยังไม่อยากตื่นเลยอ่า”
คนบนเตียงลืมตาขึ้นแล้วแต่ก็ยังไม่มีท่าทีจะลุกจากที่นอน
“กับเรื่องอื่นผมยังไม่เคยเห็นคุณลีลาเท่าเรื่องนี้เลยนะ
กะไอ้แค่ตื่นมากินมื้อเช้าให้ถูกเวลา...”
“หืม นี่นายบ่นชั้นเหรอ”
ซึงฮยอนประหลาดใจจนถึงกับต้องเด้งตัวขึ้นมานั่ง “เดี๋ยวนี้ชักจะแข็งข้อใหญ่แล้วนะ”
“นี่ไง เจ้านายลุกแล้ว”
เจย์ทูส่งยิ้มตาขีดไปให้เขา
เกือบสองเดือนที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกันมาในฐานะคนออกคำสั่งและคนรับคำสั่ง
ซึงฮยอนรู้สึกสนิทสนมและพอใจกับการทำงานของเจ้า AI ตัวนี้มากเป็นพิเศษ หลายครั้งที่พบเจอกับปัญหา
เจย์ทูจะเป็นหุ่นยนต์รับใช้ตัวแรกที่เขานึกถึงเสมอ
หรือแม้แต่ในเวลาปกติ
ซึงฮยอนก็มักจะเรียกหามันและขอให้มันอยู่เป็นเพื่อนคุย...ตลอดทั้งคืน
“ไหน อะไร ใครลุก”
จากยิ้มหวานเปลี่ยนเป็นหน้าบึ้งทันทีที่ร่างสูงล้มตัวกลับไปนอนต่อ
เจย์ทูทำท่าจะเดินออกไปจากห้องแบบคนหมดความอดทน หรือไม่ก็กำลังงอน
“จะไปไหนอะ”
“วันนี้คงไม่มีใครกินมื้อเช้าแล้ว ผมจะเอามันไปเททิ้ง”
“เห้ย ไม่นะ” สุดท้ายเจ้านายหัวดื้อก็ต้องยอมแพ้ให้กับไม้แข็งของมัน
“โอเค ๆ ชั้นตื่นแล้ว”
เจย์ทูหันกลับมาทำตาขวางใส่
“ฉุดชั้นขึ้นจากเตียงหน่อยสิ”
ซึงฮยอนชูสองมือขึ้นฟ้าทำหน้าตางัวเงีย “นะ นะ”
ถึงจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ทุกทีที่อยู่กับเจย์ทูเขาก็ชอบทำตัวเป็นเด็กน้อยกับมันตลอด
หาเรื่องอ้อนทุกครั้งที่มีโอกาส
AI หนุ่มหน้าหวานเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอย่างจำใจ
เอื้อมไปจับมือสองข้างนั้นไว้ก่อนจะค่อย ๆ ดึงมันขึ้นมา แต่ทว่ากลับกัน
จากที่ควรเป็นเจย์ทูที่ฉุดซึงฮยอนให้ลุกขึ้น กลายเป็นอีกคนที่ฉุดดึงมันให้นอนทับลงมาบนตัวของเขา
“อ๊ะ ซึงฮยอน เล่นอะไรของคุณเนี่ย”
หุ่นยนต์ตัวเล็กโวยวายในระดับเสียงเทียบเท่าการกระซิบ
“เจย์ทู...”
คนพูดใช้ขาสองข้างกอดรัดร่างด้านบนไว้แน่นพลางถูไปมากับขากางเกงวอร์มที่เจ้าหุ่นยนต์ตัวนั้นสวมใส่อยู่
“...”
“จูบชั้นหน่อยได้มั้ย”
ด้วยความใจร้อน
ซึงฮยอนไม่ปล่อยให้เจย์ทูมัวแต่อ้ำอึ้ง
เขายกศีรษะขึ้นไปหามันเพื่อทำสิ่งที่ตนเองขอให้เป็นจริง
ส่วนฝ่ายที่ถูกขอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก
ไม่มีครั้งไหนเลยที่เจย์ทูทำให้เจ้านายของมันผิดหวัง ทั้งคู่แลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
และในเมื่อเครื่องจักรนั้นไม่ต้องใช้อากาศหายใจ จึงไม่มีเสียงประท้วงใด ๆ
เล็ดลอดออกมาขัดจังหวะพวกเขา
AI ร่างเล็กขยับตัวขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนร่างของผู้บังคับบัญชาหนึ่งเดียวของมัน
ริมฝีปากที่ยังไม่ละออกจากใบหน้าหล่อลากไล้ไปยังบริเวณข้างเคียงก่อนจะกดจูบลงหนัก
ๆ อีกทีหนึ่งที่แก้มสากเครา
“คิดอะไรอยู่”
“เจ้านาย คงรู้สึกเหงาไม่น้อยที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้”
“แล้ว
นายพอจะช่วยทำให้ชั้นหายเหงาได้รึเปล่า”
“ผ...ผม ไม่ทราบ”
ซึงฮยอนพาเจย์ทูลงมาอยู่ข้างใต้ตนเอง
รายนั้นเริ่มแสดงอาการไม่มั่นใจในบางสิ่งผ่านสีหน้าที่ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ชั้นทำไม่เจ็บหรอกนะ” ขณะที่กำลังจะถอยร่นลงไปอยู่ตรงปลายเท้า ชายหนุ่มย้อนกลับมาสร้างความผ่อนคลายให้หุ่นยนต์รับใช้ตัวโปรดของเขา คำพูดปลอบประโลมดังอยู่ข้างหูในช่วงเวลาเดียวกันกับที่กางเกงวอร์มตัวนั้นถูกถอดออก
“มัน ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” ระหว่างที่เจย์ทูกำลังจะแย้งเขา
ร่างสูงจับสองขาของมันขึ้นมาพาดไว้บนไหล่พร้อมกับอวัยวะที่ถูกนำมาจ่อไว้ด้านหน้าทางเข้า
“ผม ไม่สมประกอบ... ซึงฮยอน ผมมอบความสุขให้คุณไม่ได้”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น”
“ผมไม่สามารถมีปฏิกิริยาในแบบที่คุณคาดหวังจะให้ผมมี”
ซึงฮยอนเริ่มต้นการกระทำของตนเอง แต่สิ่งที่เดียวที่เจย์ทูทำได้คืออยู่เฉย
ๆ ไม่ว่าเขาจะเพิ่มหรือผ่อนความแรงก็ไร้ซึ่งกิริยาอาการตอบกลับใด ๆ จากมัน
ช่างไม่ต่างอะไรกับพวกเซ็กส์ทอยธรรมดาทั่วไป
“ผ...ผมขอโทษ”
“เจย์ทู”
"เจ้านายครับ ผมไม่รู้สึกอะไรเ--”
“สั่งให้ตัวเองเปิดหนังอย่างว่าดู”
จังหวะการเข้าออกยังมีอยู่ไปเรื่อย ๆ AI หนุ่มเริ่มประมวลผลข้อมูลตามคำสั่งของเจ้านาย
เจย์ทูปิดเปลือกตาลงรับสื่อประเภทใหม่ที่ไม่ต้องใช้ตาดู
ภาพยนตร์ผู้ใหญ่ถูกเปิดฉายผ่านระบบคอมพิวเตอร์ภายในตัวไปพร้อมกันกับชีวิตจริงซึ่งมันก็กำลังถูกกระทำแบบนั้นอยู่เช่นกัน
“นาย เป็นเหมือนใครในนั้น”
“ผม...อยู่ข้างล่าง”
“เขาทำอะไรบ้างล่ะ”
“เขา...ร้อง”
เจย์ทูเพ่งสังเกตพฤติกรรมของหนึ่งคนในสิ่งที่มันกำลังดู “เสียงของเขาสั่นไปหมด”
“เลียนแบบสิ”
หลังจากพยายามเรียนรู้และจดจำวิธีการแสดงออกต่าง
ๆ ของมนุษย์คนนั้น หุ่นยนต์หน้าหวานค่อย ๆ เผยอปากส่งเสียงครางกระเส่าออกมา
ความดังของมันจะเพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อซึงยอนทำแรงมากขึ้น
“อา... แบบนี้ใช่มั้ยครับ อ๊ะ
เจ้านาย”
“กอดคอชั้นเจย์ทู” เขาโน้มตัวลงมาหาอีกฝ่าย
พ่นลมหายใจหอบรดใบหน้าที่กำลังทำทีเป็นมีอารมณ์ร่วมด้วย “ไปพร้อมกับชั้นได้มั้ย”
“ผมเกรงว่าจะไม่ได้”
“แกล้งทำไง” ซึงฮยอนขย่มตัวแรงจนทุกอย่างบนเตียงนอนเขย่าโยกตามไปหมด
“ร้องออกมาดัง ๆ เหมือนกับว่ากำลังจะขึ้นสวรรค์ไปกับชั้น”
เจย์ทูโอบกอดเจ้านายของมันแน่น
ทำตามในทุกสิ่งที่เขาแนะนำ และไม่กี่วินาทีถัดมามันก็รู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ไหลหลั่งเข้ามาในตัว
“ชั้นจะไปกินข้าว”
ชายเจ้าของบ้านก้มลงไปหยิบกางเกงบนพื้นกลับมาใส่ตามเดิม
“นายรีบทำความสะอาดตัวเองแล้วตามชั้นลงไปนะ
“เจ้านายครับ”
“หืม”
“ขอบคุณนะครับ ที่ไม่โกรธผม”
ก่อนจะออกไปจากห้อง
เขาได้ฝากหนึ่งจุมพิตไว้บนหน้าผาก กับอีกหนึ่งจูบที่ริมฝีปากอิ่มของหุ่นยนต์หนุ่ม
“แล้วทำไมจะต้องโกรธ”
“ที่ผ่านมา...
ผมถูกทำร้ายร่างกายเพราะเหตุผลนี้”
ซึงฮยอนอึ้งเล็กน้อย นี่เขาไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม
ที่เห็นเจย์ทูกำลังร้องไห้
“เด็กดีของชั้น”
มือหนาเอื้อมไปเช็ดคราบหยดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน “อย่ามัวแต่จมปลักอยู่กับข้อบกพร่องจนลืมว่าพวกนายนั้นฉลาดพอที่จะแก้ไขมันได้เอง”
“...”
“โดยไม่ต้องพึ่งมนุษย์”
ซึงฮยอนเปิดประตูห้องนอนออกมาแล้วก็ต้องตกใจที่พบว่า
AI รับใช้อีกหนึ่งตัวของเขากำลังยืนนิ่งเหมือนเฝ้าอะไรบางอย่างอยู่ด้านนอกนี้
“นาย อยู่ตรงนี้มานานแล้วเหรอ”
ชายหนุ่มแอบกังวลเล็กน้อย
ถ้าหากเจย์วันรู้ว่าเจ้านายของมันมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเจย์ทู
แล้วคิดว่าเขาก็ไม่ต่างอะไรกันกับพวกลูกค้า…
“เปล่าครับ
ผมเพิ่งขึ้นมาเพราะเห็นว่าเจย์ทูเข้าไปปลุกเจ้านายนานแล้ว”
“อ๋อ พอดี ชั้นอาบน้ำอยู่น่ะ”
ซึงฮยอนโกหกหน้าซื่อ “ไปเถอะ ลงไปกินข้าวกัน”
“ครับ”
AI หนุ่มมองตามมนุษย์ผู้นั้นไปจนพ้นสายตา
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายในร่างกายเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้กำลังระเบิดสลายออกเป็นเสี่ยง
ๆ
กับแค่การบังเอิญเดินผ่านห้องและรับรู้ว่าชายที่เจย์วัน แอบรัก กำลังมีอะไรกันกับหุ่นยนต์คู่แฝดของมัน...
ตลอดเวลาตรงนั้น เสียงสะอื้นทั้งหมดถูกสะกดกลั้น
บวกอีกกี่หยดน้ำตาที่ร่วงไหลออกมาแต่ไม่มีใครเห็นหรือเช็ดออกให้
และทั้งหมดที่มันทำได้... ก็คือยืนเก็บกลืนความเจ็บปวดอยู่ด้านนอก
“เจย์วัน!” เสียงตะโกนดังมาจากข้างล่าง
“อย่าลืมนะ เย็นนี้เรามีนัดอะไรกัน”
บ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติแถบชานเมืองเป็นสถานที่ที่ซึงฮยอนจะต้องมาพักผ่อนเป็นประจำทุกสัปดาห์
มันถูกค้นพบโดยนายทุนรายหนึ่งที่รับจ้างขุดเหมืองให้รัฐบาล
ดังนั้นแน่นอน
พวกชาวบ้านธรรมดาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เข้าถึงที่แห่งนี้
“ไร้สาระสิ้นดี”
“หืม ว่าไงนะ” ชายหนุ่มหันกลับไปหาเจ้าหุ่นยนต์รับใช้อย่างงง
ๆ
“ผม หมายถึงไอ้ป้ายห้ามบุคคลที่ไม่มีใบอนุญาตเข้ามาในพื้นที่นั่นน่ะ”
เพื่อนร่วมทางของเขาตอบด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว “ใบอนุญาตที่ออกโดยรัฐ
ก็ต้องมีแต่พวกคนของรัฐเท่านั้น...”
“ที่มีอภิสิทธิ์เหนือกว่าประชาชนไปซะทุกอย่าง
ใช่”
ยิ่งอยู่ด้วยกันเจย์วันก็ยิ่งเผยตัวตนความเป็นปัญญาประดิษฐ์หัวขบถออกมาให้ซึงฮยอนเห็น
แถมยังมีหลายครั้งหลายหนที่มันแสดงท่าทางรังเกียจพวกข้าราชการและผู้บริหารชั้นสูงต่าง
ๆ ที่มาเที่ยวที่บ่อน้ำพุร้อนแห่งนี้
“ทำไมเจ้านายไม่พาเจย์ทูมาบ้างล่ะครับ”
ทั้งที่ก็รู้ว่าแฝดของมันเคยปฏิเสธการออกจากบ้านแต่เจย์วันก็ยังคิดที่จะถามคำถามนี้...โดยมีนัยยะบางอย่างแฝงอยู่ด้วย
น่าเสียดายที่อีกคนไม่ได้ให้ความสนใจกับความเจ็บปวดที่ถูกแทรกอยู่ในหางเสียงและสีหน้าตัดพ้อตรงนั้นเลยแม้แต่นิด
“ก็เจ้านั่นชอบอยู่แต่ในบ้าน”
เขาตอบกลับไปสั้น ๆ ในใจแอบคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า “ส่วนนาย เอาจริง ๆ นะ
ชั้นคิดว่านายกับชั้น เราค่อนข้างมีอะไรที่เหมือนกัน”
“อะไรที่คุณว่าเหมือน”
“หลายอย่างที่เราเข้ากันได้ดี ตัวเลข
คอมพิวเตอร์ มุมมองทางการเมือง หรือแม้กระทั่ง...การเลือกบ่อน้ำพุร้อน”
ขณะนี้ทั้งสองมาหยุดอยู่ที่บ่อน้ำร้อนบ่อหนึ่งที่ค่อนข้างลับตาคนและเป็นส่วนตัว
ซึงฮยอนพูดชมเจย์วันอีกครั้งที่สามารถหาจุดสงบ ๆ ในการพักผ่อนให้กับเขาได้
“นี่ ไม่อยากแช่น้ำร้อนบ้างเหรอ” คนพูดย่อตัวนั่งลงเอาขาจุ่มน้ำเพื่อทำความคุ้นเคยกับอุณหภูมิ
“เห็นมากี่ที ๆ นายก็เอาแต่ทำตัวเหมือนเป็นบอดีการ์ดให้ชั้น”
“แล้ว ผมไม่ใช่งั้นเหรอ”
“นายเป็นมากกว่านั้นอยู่แล้ว”
คำว่า เป็นมากกว่านั้น
สำหรับ AI ที่ตกหลุมรักเจ้านายของมันย่อมแตกต่างจากความหมายที่ซึงฮยอนต้องการสื่อ
เจย์วันยืนนิ่งย้ำคิดถึงแต่คำพูดเมื่อครู่ สายตาทอดมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าตรงหน้าอย่างไม่รู้สึกอะไร
ถึงแม้ว่า มันจะ พยายาม
ที่จะรู้สึกอยู่...
“งั้น ให้ผมช่วยนวดให้คุณดีมั้ยครับ”
ร่างสูงพยักหน้ารับคำเสนอพลางเคลื่อนย้ายตัวเองลงไปในน้ำโดยไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้ฝ่ายที่ถามเขาถอดเสื้อผ้าของมันออกไปหมดแล้ว
“ซึงฮยอน...”
“ชั้น นึกว่านายจะอยู่ข้างบน” ชายหนุ่มผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นเจย์วันอยู่ในน้ำแล้ว
และกำลังจะปีนขึ้นมานั่งบนตักของเขา
ในสภาพไร้เครื่องปกปิดใด ๆ
“อนุญาตมั้ยครับ” AI เบอร์หนึ่งส่งแววตาออดอ้อนไปให้
สองมือไล้ลูบวนอยู่บนลำตัวแกร่งใต้น้ำอย่างช้า ๆ “ให้ผมทำหน้าที่ของเจย์ทู
ผมสัญญา...ว่าจะปรนนิบัติคุณให้ดีเท่า”
อะไรแบบนี้ไม่เคยต้องมาอยู่ในความรับผิดชอบของมัน
ภารกิจในแต่ละวันของเจ้าหุ่นยนต์พ่อบ้านนั้นมีรูปแบบที่ตรงข้ามกันกับแฝดอีกตัวอย่างสิ้นเชิง
แต่ถ้าหากวันนี้เจย์วันอยากจะขอ เป็นมากกว่านั้น
ดูบ้างล่ะ
“นาย...จะทำอะไร” ซึงฮยอนถามอย่างทึ่ง
ๆ เขายังไม่เชื่อว่านั่นคือคำพูดที่ออกมาจากปากของ AI หนุ่มหัวรั้นที่ชอบปฏิบัติตัวเหมือนเป็นคู่กัดคู่ปรับกับตนตลอดเวลา
“เจ้านายครับ” สองแขนของเจ้าสิ่งประดิษฐ์เลียนแบบมนุษย์เลื่อนขึ้นมาบีบนวดบริเวณลำคอและไหล่ของชายที่มันนั่งตักอยู่
ใบหน้าหวานโน้มเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางจนแทบจะไม่เหลือระยะห่าง
“ผมจะทำ...ให้คุณรักผม”
-
< previous part ▞ next part >
No comments:
Post a Comment