FTISLAND & CNBLUE Fanfiction
- - - - - - - - - - - - -
ขอ...
เรื่องที่สอง
- - - - - - - - - - - - -
Genre: Crossband, POV, Bromance
Pairing: Lee Jungshin x Song Seunghyun
Rating: PG-13
#ฟิควูบ
〓
〓
ผมยังจำสีหน้าลุ้นแทบตายของพี่เขาได้ดี...ตอนที่จองชินถามผมว่าขอจีบได้รึเปล่าน่ะ
น่ารักชะมัด
ผมยิ้มเหมือนคนบ้าระหว่างเดินกลับห้อง ที่จริงก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่เขามาส่งผมใต้หอ วินาทีที่เขามองผม บอกลาผม แม่งเอ๊ย มันทั้งเขินทั้งเสียดายในเวลาเดียวกัน
〓
"ทำไมวันนี้เลิกเร็ว เพิ่งห้าทุ่มเอง" เหมือนเดิมที่จะมีคนมายืนรอผมตรงทางออกสนาม หลังจากวันนั้นการกระทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไปเพราะพี่เขาสัญญาแล้วว่าจะมาหาทุกวัน
คุ้มค่ากับที่เมื่อก่อนผมก็อุตส่าห์เทเพื่อนที่มีมอไซค์เพื่อมาเดินกลับหอกัับเขาหลังซ้อมเสร็จ
ก็นะ แบบว่าอยากอยู่กับจองชินนาน ๆ อะ
"พรุ่งนี้มีแข่ง ตอนเย็น โค้ชอยากให้เราพักผ่อนเยอะ ๆ" ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังลูบหัวผมอย่างไม่รังเกียจเหงื่อชุ่ม ๆ บนนั้นในความมืด ระหว่างที่รอจองชินคงไปอาบน้ำมาแล้วเพราะสภาพของเขากับผมในตอนนี้ช่างดูแตกต่างกันเหลือเกิน
"อ๋อ งั้นก็รีบกลับไปนอนกันเถอะนะ"
ทำไมถึงไม่ยอมเขยิบสถานะขึ้นไปสักทีวะกู รู้ทั้งรู้ว่าเราก็ชอบพี่เขา และพี่เขาก็ชอบเรา
แล้ว...จะยังลังเลอะไรอยู่อีก
จองชินเป็นคนน่ารัก นิสัยดี คุยเก่ง ทัศนคติก็ไม่ได้แย่อะไร ค่อนข้างจะเข้าข่ายสเป็คผมเลยด้วยซ้ำ เสียอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่เขาชอบมองว่าผมยังเป็นเด็ก ไม่รู้เหรอถึงจะอายุน้อยกว่าแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะเป็นฝ่ายเดียวที่ต้องการการดูแลสักหน่อย บางทีผมก็อยากดูแลพี่บ้างเหมือนกันนะ
"พอมายืนใกล้ ๆ เราตัวเล็กกว่าพี่เยอะอยู่นะเนี่ย" เอ้า ก็เล่นสูงเกินมนุษย์ขนาดนี้มันก็แน่นอนอยู่แล้วปะ
"ใครมายืนข้างพี่ก็เตี้ยกว่าพี่ทั้งนั้นแหละ" ผมยอมให้เขาเดินกอดคอไปตลอดทางเหมือนทุกที จริง ๆ ก็แอบอยากถามจองชินนะว่าจะรีบอาบน้ำทำไมถ้าสุดท้ายก็ยังจะมาคลุกอยู่กับผมที่ตัวโชกเหงื่อ "นี่ ไม่กลัวตัวเหม็นเหรอ อาบน้ำแล้วอะ"
"เหม็นอะไร ใครเหม็น เราเหรอ...ก็หอมดีหนิ"
ใจผมแทบหลุดออกมาจากร่างตอนจองชินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจฟึดฟัดที่เขาพ่นใส่เมื่อกี๊ทำผมรู้สึกเสียววาบไปหมด
"อย่าโกหกดิ" ผมพยายามไม่แสดงออกว่ากำลังเขิน "เวลานี่เข้าเซเว่นทีไรพนักงานทำหน้ายี้ใส่ตลอด"
"เขาไม่ชอบแต่พี่ชอบไง" ให้ตายเถอะ นายคนนี้ทำท่าจะหอมแก้มผมอีกแล้ว
"ไม่เอาน่า"
เป็นเหมือนกันใช่มั้ยเวลาอยากอยู่กับใครนาน ๆ ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยความรวดเร็ว ระยะทางเดินกลับหอที่อยากให้ยาวมากกว่านี้แต่นับวันก็ดูจะสั้นลงเรื่อย ๆ
"ซึงฮยอน คืนนี้ขอนอนด้วยได้มั้ย"
ผมไม่รู้ว่าจองชินคิดยังไง และผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ถึงได้ตอบตกลง เราสองคนหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลข 0809 ผมหันไปมองเขาแปบนึงก่อนจะเอื้อมมือไขกุญแจ น่าแปลกที่ในแววตาของรุ่นพี่คนนี้ไม่มีอะไรบ่งบอกถึงความต้องการอย่างอื่นนอกเหนือไปจากได้อยู่ด้วยกันกับผม
"ห้องมีอะไรกินรึเปล่าอะ" จองชินถามพลางเดินสำรวจหาของกินอยู่แถว ๆ โต๊ะเขียนหนังสือ
"มีแต่น้ำเปล่า โค้ชสั่งทุกคนคุมน้ำหนักไม่งั้นจะถูกปรับ" พูดแล้วก็เศร้าว่ะ จากที่เคยมีขนมมีมาม่าวางอยู่เต็มชั้นตอนนี้เหลือแต่ความว่างเปล่า ป้าร้านโต้รุ่งที่เคยซี้กันถ้าผมไปอ้อนขอไข่เจียวฟรีอีกเธอคงไม่ให้แล้วเพราะจำผมไม่ได้
"งี้ก็หุ่นดีเลยสิ"
ผมรีบเข้าไปอาบน้ำเพราะรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจว่าไอ้ประโยคเมื่อกี๊ที่พี่เขาพูดมันจะเป็นแค่ประโยคบอกเล่าธรรมดา ๆ แต่เท่าที่รู้จักกันมา...จองชินคงไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอก มั้ง
ขอเถอะเรา อย่าหวั่นไหวกับเขาไปมากกว่านี้เลย
"รังเกียจมั้ยถ้าพี่จะไม่อาบน้ำแล้ว" คนถามยังนั่งเล่นมือถืออยู่ปลายเตียง เพราะงี้ไงผมถึงชอบเขา จองชินไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังถูกรุกล้ำข้ามเส้น เขาให้เกียรติและเอาใจใส่ผมตลอด ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยแต่ทั้งการกระทำและคำพูดของเขามันบอกหมด อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมเดินออกจากห้องน้ำมากับชุดนอนปกติของตัวเองซึ่งก็คือใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว พี่เขายังไม่เห็นแสดงท่าทีหื่นกามใส่ผมเลยสักนิด
"ไม่เป็นไรนอนไปเถอะ เตียงผมก็ไม่ได้สะอาดเท่าไหร่หรอก"
ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนเวลาที่อยู่ห้องคนเดียว ผมตั้งนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์เตรียมเข้านอน ปรับแอร์นิดหน่อยให้อากาศพอเย็นสบายไม่ร้อนไม่หนาวเกิน เปลือกตาทั้งสองข้างเริ่มหนักเพราะความเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน นอกจากนั้น สติและการรับรู้ในสิ่งรอบตัวของผมก็ค่อย ๆ ลดเหลือน้อยลงทุกที
จนกระทั่งผม...หันไปเห็นพี่จองชินกำลังถอดเสื้อ
ฟุ่บ!
"โห...นี่ เราล้มตัวนอนด้วยวิธีนี้ทุกวันเลยรึเปล่าเนี่ย" เสียงสปริงใต้ที่นอนเด้งดังลั่นราวกับจะขาดออกสร้างความตกใจให้รูมเมทชั่วคราวหลังจากที่ผมรีบกระโจนใส่เตียงแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงร่างตัวเอง "ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ กระโดดทีพี่นึกว่าแผ่นดินไหว"
"จองชิน บอกผมมาตรง ๆ" ผมนอนพูดอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา เผลอหลับตาปี๋ทั้ง ๆ ที่ก็มองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว
"..."
"ทำไมคืนนี้พี่ถึงอยากมานอนห้องผม"
จบคำถามจองชินถึงกับหัวเราะลั่น ผมรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างคลืบคลานเข้ามาใกล้แต่เพราะอยู่ในนี้ทุกอย่างที่คาดเดามันก็คลาดเคลื่อนไปหมด ผมหลบไม่ทันร่างกายอันหนักอึ้งของรุ่นพี่ที่เพิ่งทิ้งตัวทับลงมา เน้นเลยนะว่า ทิ้งลงมาทั้งตัว
"โอ๊ย--"
"ฮ่า ๆ อยากรู้เหรอว่าทำไม" สองแขนของเขากอดรัดผ้านวม(ที่มีผมอยู่ในข้างใน)ไว้ "โผล่หน้าออกมาหากันก่อนสิ
ท่ามกลางบรรยากาศที่แอบทะแม่ง ๆ ผมยังคงมองสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ออกเลยสักอย่าง จริงอยู่ที่เราสองคนกำลังดูใจกัน แต่...มันก็คงจะยังไม่ข้ามเลยไปถึงขั้นนั้น
ผมค่อย ๆ เอาหัวออกมาจากผ้าห่ม ตกใจเล็กน้อยที่เห็นจองชินนอนจ้องหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
"ก็คือว่า..." เนี่ย โดนลูบหัวแบบนี้ทีไรผมเป็นต้องเคลิ้มตามไปกับทุกอย่างที่เขาพูดตลอด "อยู่หอคนเดียวมันเหงาอะ"
"อ่าฮะ"
"อยากเข้าใจความรู้สึกเวลาได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองชอบเป็นคนสุดท้ายก่อนนอน"
โอ่ย จบประโยคนั้นหน้าของผมร้อนผ่าวอย่างกับเพิ่งออกมาจากเตาอบ นับตั้งแต่วันแรกที่โดนมุกหยอดสารพัดสไตล์จากพี่จองชิน ขอบอกเลยว่าอันนี้พีคสุด
หยุดยิ้มไม่ได้แล้ว ช่วยด้วย
"คงคิดว่าพี่จะ...ขอเราทำ..." ผมพยักหน้ารัว ๆ ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ใช่ เอาตามจริงนะ คิดอย่างนั้นเลย
"ฮ่า ๆ ไม่หรอก ขอแค่นอนกอดก็พอ ได้มั้ยครับ"
ผมรู้นะว่าตัวเองน่ารัก (มีหลายคนบอกมาอย่างนั้น)
แต่ผมไม่เคยคิดว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ทั้งน่ารักและแสนดี
แบบเขา...
และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหมือนได้ตกหลุมรักใครคนเดิมใหม่อีกครั้งในทุก ๆ วัน
ผมยอมให้เจ้าของร่างที่ท่อนบนเปลือยเปล่าเหมือนกันเข้ามาในผ้าห่ม เราใช้เวลานานเกือบชั่วโมงไปกับการพูดคุยและนอนสบตากันเงียบ ๆ แค่นั้นไม่มีอะไรอย่างอื่น จนกระทั่งผมง่วงจนทนไม่ไหวก็เลยผล็อยหลับไป
"กู๊ดไนท์" เป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยิน
〓
เครื่องปรับอากาศหยุดทำงานไปตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้วตามการตั้งค่าของเจ้าของห้องซึ่งก็คือผม ความร้อนที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากแค่เพราะปิดแอร์เริ่มทำให้เราสองคนบนเตียงรู้สึกไม่สบายตัวและค่อย ๆ ลืมตาตื่น
เพิ่งเห็นว่าจองชินนอนกอดผมอยู่...แน่นซะด้วย
รู้สึกดีแฮะ
"สวัสดีตอนเช้า" เขากล่าวทักทายพร้อมขยับตัวกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งกว่าเดิม อยากจะหันหน้าไปหาเหมือนกันนะแต่ก็กลัวแก้มแดง ๆ ของตัวเองจะแย่งซีนดวงอาทิตย์ข้างนอกนั่น "ซึงฮยอน ตื่นรึยังครับ"
ผมจับมือเขาเป็นคำตอบ ในใจคิดอยากหลับต่อเพื่อที่จะได้อยู่กับจองชินแบบนี้ไปนาน ๆ แต่อีกใจนึงก็อยากลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกไปหาอะไรบางอย่างทำด้วยกัน
พูดง่าย ๆ ก็คือ ไม่ว่าจะเป็นตัวเลือกไหนผมล้วนอยากให้มีรุ่นพี่คนนี้อยู่ด้วย ตลอดเวลา
"พี่จองชินครับ" ผมเรียกเขาทั้ง ๆ ที่ยังนอนตะแคงหันหน้าไปทางอีกฝั่ง
"ว่าไง"
"อยากรู้ว่า พี่...รู้สึกเหมือนกันกับผมมั้ย" เมื่อคืนจองชินถามคำถามนั้นกับผมตรง ๆ งั้นวันนี้ผมก็จะถามคำถามนี้กับเขาตรง ๆ เช่นกัน ว่ามันถึงเวลารึยัง
"มีความสุข"
ผมหลับตายิ้มให้กับสิ่งที่ได้ยิน
ใช่ มีความสุข นี่แหละคำจำกัดความสำหรับความรู้สึกของเราในตอนนี้
"จริง ๆ แล้ว พี่มีมากกว่านั้นอีก"
"อะไรฮะ" ผมรีบหันกลับไปจ้องหน้าเขาด้วยความตื่นเต้นอยากรู้แต่ดันต้องมาใจระทวยอีกครั้งเมื่อได้สบตากับรุ่นพี่จองชินที่เพิ่งตื่นนอน
อ่า มีเสน่ห์เป็นบ้า
"พี่อยากขออะไรเราอย่างนึง...อีกแล้ว"
"อะไรเหรอครับ" ผมปล่อยคำถามซื่อ ๆ เชย ๆ นั่นออกไป แต่ลึก ๆ ในใจก็แอบหวังว่าสิ่งที่ผู้ชายที่เพิ่งตามจีบผมมาได้ไม่กี่วันแต่ใช้เวลาทำความรู้จักกันเกือบสองเดือนกำลังจะพูดต่อไปนี้จะต้องเป็น
"เป็นแฟนกันนะ"
〓 THE END 〓
อ่าน ขอ...เรื่องที่หนึ่ง ที่นี่
No comments:
Post a Comment