[ คำเตือน ]
มีเนื้อหาและการใช้ภาษาที่รุนแรง
__ __
แสงแดดยามสิบโมงส่องทะลุผ่านช่องว่างระหว่างผ้าม่านมายังเตียงนอนใหญ่กลางห้อง ความเข้มข้นของแสงแรงมากพอที่จะทำให้สายตาคู่หนึ่งลืมขึ้น...
‘ทำไม... ที่นี่มันไม่ค่อยคุ้นเลย...’
ร่างที่เพิ่งตื่นพยายามจะสลัดความง่วงออก แต่แจจินกลับรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวและเจ็บแปล้บที่ร่างกายส่วนล่าง ดวงตาทั้งสองยังไม่สามารถรับภาพได้อย่างชัดเจน หัวของเขาปวดตึ้บๆเหมือนมีอะไรเต้นอยู่ข้างใน
นี่เป็นอาการแฮงก์โอเวอร์ที่แปลกที่สุดเท่าตัวเองเคยเจอมา
‘กินเหล้าเยอะแล้วต้องตื่นมาปวดก้นขนาดนี้เลยเหรอ’ เขานอนหลับตาคิด แต่ทันทีที่นึกขึ้นได้ว่า
‘เห้ย นี่มันไม่ใช่เตียงที่ห้องนี่หว่า!!!’
แจจินลืมตาขึ้นอีกครั้ง เพดานห้องที่ไม่คุ้นตาทำให้มั่นใจแล้วว่านี่ไม่ใช่ห้องของเขาอย่างแน่นอน
‘แล้วนี่มันที่ไหนเนี่ย’
แต่ความจริงที่น่าตกใจยิ่งกว่าการที่ตัวเองมานอนอยู่ห้องคนอื่น นั่นก็คือ...
“ฮะ...เห้ย! อ๊ะ!
ซึงฮยอน!!!”
ทันทีที่หันหัวมาอีกด้าน ภาพที่ปรากฏให้เห็นเต็มสองตาก็คือใบหน้าระยะประชิดของหนึ่งในเพื่อนร่วมวงกำลังสลบไสลอยู่บนไหล่ของเขา แขนข้างหนึ่งวางพาดทับตลอดหน้าอกเปลือยเปล่า แจจินตกใจจนร้องตะโกนออกมา ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นแต่สะโพกที่ยังปวดระบมทำให้เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้
“เชี่ย”
“อา ฮยองงง… ตื่นแล้วเหรอครั...บ” เสียงงัวเงียดังขึ้นมาข้างๆหู
เป็นจังหวะเดียวกับที่แจจินรู้ตัวว่าทั้งเขาและซึงฮยอนต่างไม่มีใครใส่เสื้อผ้าอยู่เลย สมองที่ยังนึกอะไรไม่ออกในตอนนี้เริ่มสร้างมโนภาพอันเลวร้ายขึ้นมา
“น่ะ… นี่นาย มะ เมื่อคืนเรา...” ปากที่เริ่มชาส่งคำถามนี้ออกไปอย่างตะกุกตะกัก
“หือ… อะไร นี่เมียผมลืมสิ่งที่เราทำด้วยกันไปหมดแล้วอ่อ”
แจจินหันไปมองซึงฮยอนที่กำลังหลับตาพูดอย่างงัวเงีย ริมฝีปากของเขามีคราบเลือดแห้งติดอยู่ อีกทั้งบริเวณคางและลำคอยังเต็มไปด้วยห้อเลือดเกือบสิบจุด
“นี่มัน...”
“โง้ยยย ขี้ลืมแบบนี้...มันต้องโดนลงโทษ”
จบประโยค คนขี้ลืมของซึงฮยอนก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างใต้ผ้านวมผืนนี้…
.
.
.
.
“เห้ย ซึงฮยอน ชั้นว่าแจจินมันกลับเองไม่ไหวแล้วล่ะว่ะ” ฮงกิ เจ้าภาพปาร์ตี้คืนนี้มองดูเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้าหนักใจ
“ใครใช้ให้มันดื่มหนักขนาดนั้นวะ ดูสิ ขนาดออกจากร้านแล้วยังกอดขวดโซจูมาด้วยอีกสองขวด”
สภาพของอี แจจิน ในตอนนี้ แขนข้างหนึ่งพาดไปที่บ่าของซึงฮยอนเพื่อนคนสนิท แต่แขนอีกข้างนั้น… รักแร้ที่หนีบขวดเหล้าไว้หนึ่งขวด กับมือที่ถืออยู่อีกหนึ่งขวด สมองของเขาไม่สามารถบังคับขาทั้งสองให้ยืนด้วยตัวเองได้อีกแล้ว
“กลับโว้ยยย กลับๆ ซึงยอน พาช้านกลับ” สมาชิกวงที่เหลือสติอยู่น้อยที่สุดเริ่มตะโกนโหวกเหวก
“ไอ้ซึง พวกเราฝากมันด้วยนะ กลับดีๆล่ะ ทั้งคู่เลย” มินฮวันกล่าวสั่งลา
อันที่จริง ทั้งแก๊งที่มาด้วยกันไม่มีใครเดินตรงๆแบบคนปกติได้แล้วด้วยซ้ำ แต่ซึงฮยอนผู้คอแข็งที่สุดยังมีสติเหลือมากพอในการที่จะต้องพยุงทั้งร่างตัวเองและร่างของแจจินกลับคอนโดของพวกเขาซึ่งอยู่ห่างจากผับนี้ไปไม่ไกลนัก
“คืนเน้... ขอ นอนด้วยได้มะ” หลังจากที่เงียบปากมาตลอดทาง แจจินผู้แทบจะหลับตาเดินก็โพล่งคำถามหนึ่งขึ้นมา ซึงฮยอนตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก เพราะถ้าเขาต้องไปส่งแจจินที่คอนโดนู้นก่อน ขากลับตัวเองก็คงไม่น่ามีชีวิตรอดมาจนถึงห้องได้
/// แล้วบุรุษขี้เหล้าทั้งสองคนก็ ภาพตัด ///
ประตูห้องเปิดออก ซอมบี้ผีดิบสองตัวพยายามยัดตัวเองเข้าไปข้างในห้องพร้อมๆกัน แน่นอนว่ามันไม่เวิร์คเอาซะเลย แต่ใครจะมีสติสตังหลงเหลือพอให้มาฉุกคิดกับเรื่องนี้ล่ะ
แจจินรีบวางขวดโซจูบนโต๊ะที่ใกล้ตัวที่สุด เขากับซึงฮยอนยังไม่ผละออกจากกัน ตอนนี้แอลกอฮอล์ถูกดูดซึมเข้ากระแสเลือดของเจ้าของห้องอย่างเต็มที่แล้ว อูเบอร์เฉพาะกิจของแจจินกำลังจะสูญสิ้นซึ่งสติสัมปชัญญะครบร้อยเปอร์เซ็นต์
แต่ทว่า…
“เสร็จกู ฮ่ะฮ่า” แจจินดันร่างยักษ์ๆของซึงฮยอนไปชนกำแพงห้องเข้าอย่างแรง คนถูกผลักเงยหน้าขึ้น ลืมตาโพลง
“เห้ย ฮยอง! จะ จะทำอะไร”
“ซง ซึงฮยอน นายพลาดท่าให้ชั้นซะแล้ว เจ้าหนูน้อย”
ดูก็รู้ว่าแจจินตอนนี้อยู่ในขั้นโคตรของโคตรเมา นิ้วหัวแม่มือของเขากำลังไล้วนไปบนริมฝีปากของคนตรงหน้า
ซึงฮยอนเองก็ยืนตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสมองสั่งการไม่ไหวแล้ว หรือเขากำลัง...จะตื่น
คนถูกกระทำพยายามลืมตามองหน้าเพื่อนร่วมวงที่กำลังกดร่างเขาจนแนบติดกำแพง สายตายังไม่ทันจะได้โฟกัสภาพให้ชัดเจน โพรงปากของซึงฮยอนถูกจู่โจมอย่างรุนแรงด้วยลิ้นและฟันของอีกคน กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปในทุกลมหายใจของทั้งคู่ แจจินบดเบียดทั้งร่างกายและลิ้นร้อนๆของตัวเองเข้ามาเรื่อยๆ ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ขัดขืนได้แม้แต่วินาทีเดียว
ทั้งคู่เริ่มหอบเบาๆ คนที่รุกมานานจึงยอมให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ แต่ไม่ใช่ในรูปแบบปกติ ริมฝีปากล่างของซึงฮยอนยังถูกฟันของแจจินกัดเอาไว้ สายตายั่วยวนจ้องมาที่เขาอย่างไม่กะพริบ
ร่างกายของซึงฮยอนกำลังบอกว่ามันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนอีกคนจะรับรู้ได้
แจจินให้อิสระแก่ริมฝีปากล่างของซึงฮยอนที่ตอนนี้มีเลือดซึมออกมาปนกับของเหลวสีใส
เจ้าของปากที่เป็นไทรีบสูดน้ำลายส่วนเกินกลับเข้าไป
‘นี่...เขากำลังจะทำอะไรต่อ’
ไม่กล้าที่จะพูดออกมา ซึงฮยอนทำได้แค่คิดในใจ
แจจินลดมือลง เขากำลัง…
พยายามจะถอดกางเกงของซึงฮยอน!
“ซึงยอนอา... น้องรัก... วันนี้นายไม่ต้องพูดพร่ำอะไรมากหรอก” เสียงพูดแสนเย้ายวนกามอารมณ์กำลังจะทำให้คนที่ฟังคลุ้มคลั่ง
แล้วจะไม่ให้บ้าได้อย่างไร เพราะระหว่างที่พูด มือของแจจินก็ลูบๆคลำๆอยู่ที่เป้ากางเกงของเขา
“ระ ระร้ายมาก...อะ...”
แจจินทำปากจิ๊ๆ ตอนนี้กางเกงวอร์มยางยืดกำลังถูกสองมือเกี่ยวดึงให้ลงไปกองที่พื้น
“ถ้านี่คือหนังโป๊… นายก็เพิ่งจะทำแค่กดเล่นแผ่น”
ตอนนี้ท่อนล่างของซึงฮยอนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว ส่วนอ่อนไหวของเขาพองใหญ่ขึ้นจนอีกคนสังเกตเห็น
“อะอ้าว หวัดดีคับ ซง ซึงฮยอน จูเนียร์” แจจินลวนลามซึงฮยอนทางสายตาและคำพูดอย่างชอบอกชอบใจ คนตัวเล็กเขย่งตัวไปโอบคอคนตัวสูง หน้าเรียวยื่นเข้าซุกไซร้ซอกคอขาว ใช้ฟันขบ ขูด และกัด ไปทั่วทั้งลำคอและหน้าอกของคนที่โดนกระทำ
“ขาชั้นกำลังจะหมดแรงแล้ว! อะ แจจิ...”
“อ้ะ หยุดเลย ยังไม่ถึงเวลาคราง ชั้นยังไม่อนุญาต”
ตลอดเวลาที่ถูกฝากตราประทับที่ร่างกายส่วนบน แก่นกายส่วนล่างของซึงฮยอนที่มีเพียงผ้าผืนบางๆกั้นไว้นั้นต้องเสียดสีถูไถไปมากับท่อนขาของคุณนายสายรุกคนนี้ ความเสียวซ่านทำให้เขาอยากจะส่งเสียงออกมาเพื่อระบายอารมณ์ แต่ก็ยังโดนห้ามไว้อีก
“ฮ...ฮยองจะทรมานผมไปอีกถึงไหนครับ” นี่นับเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงในค่ำคืนนี้ของซึงฮยอน ที่ถามคำถามนี้ออกไป
“หื้อ ทรมานอะไรหลอ”
ทันทีที่สิ้นเสียงพูด แจจินกลับหลังหันให้อีกคนพร้อมกับเบียดบั้นท้ายที่ยังสวมกางเกงไว้อยู่ของตัวเองเข้ามาจนชิดกับศูนย์กลางลำตัวเขา
เท่านั้นยังไม่พอ
ร่างอ้อนแอ้นแอ่นก้นเล็กน้อย แจจินยกมือขึ้นไปเกี่ยวคอของซึงฮยอนไว้ในท่าที่ยังยืนหันหลังให้อยู่ เมื่อได้เห็นปฏิกริยาของอีกฝ่ายที่กำลังหายใจหอบด้วยความทรมานก็ยิ่งรู้สึกได้ใจ เขาเริ่มหมุนบั้นท้ายของตัวเองวนไปมาตรงจุดนั้น บางจังหวะที่อีกคนกำลังเผลอ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ก็แอบเด้งก้นเข้ากระแทกอวัยวะเป้าหมายอย่างรุนแรง
เขาทำแบบนั้นอยู่หลายครั้ง
“อะ อ้า พะ พี่ครับ ได้โปรด อย...อย่า” ตอนนี้คนที่ถูกเขาแกล้งเริ่มจะพูดไม่เป็นภาษาแล้ว
“ทำไมล่ะ ซึงฮยอน”
ในที่สุด แจจินก็หยุดการกระทำทุกอย่างลงและหันกลับมาเผชิญหน้ากับเหยื่อของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาในตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาตามหน้าผากและไรผม
ซึงฮยอนแสดงสีหน้าที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก แต่แจจินรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“เฮอะ... รู้มั้ย ว่าทำไมช้านยังไม่มีใคร” ถึงแม้ว่าจะยังควบคุมสติตัวเองไม่ได้ทั้งหมด แต่แจจินถามคำถามนี้ด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากกว่าเดิม “ก็พร้อว่า ชั้นรอนา--”
แจจินไม่สามารถพูดต่อจนจบประโยคได้ ชายตรงหน้าพุ่งตัวเข้าประกบปากเขาอย่างรวดเร็ว ลิ้นสากชอนไชเข้ามาในโพรงปากเล็ก ตวัดไปมาอย่างบ้าคลั่งเพื่อให้อีกคนแสดงปฏิกริยาตอบกลับ แน่นอนว่าการรุกของซึงฮยอนครั้งนี้ไม่สูญเปล่า ร่างเล็กใช้แรงจากมือทั้งสองข้างดันศีรษะของเขาให้โน้มลงมาจนต้องถอนปากออก ริมฝีปากหนาถูลากไปตามคางและลำคอยาวระหง
“ฮะ… ซึงฮ… จูบ...กัดชั้น” แจจินออดอ้อนเขาด้วยเสียงแหบพร่า
ซึงฮยอนถอดเสื้อยืดคอกลมของคนตรงหน้าออกอย่างเกรี้ยวกราด เขาผลักแจจินให้นอนหงายลงบนเตียงใหญ่พร้อมๆกับทิ้งร่างของตนลงไปคร่อมอีกร่างที่ท่อนบนเปลือยเปล่า
แต่คนหัวรั้นไม่ยอมถอดแค่เสื้อ
ก่อนที่เขาจะปล่อยให้คนข้างบนสร้างสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของใดๆบนร่างกาย แจจินใช้สองมือปลดซิบกางเกงของตัวเองออกแล้วรีบสลัดมันออกไปให้พ้นบริเวณ ซึงฮยอนใช้เวลาที่มีไม่มากในตอนนั้นพิจารณาเรือนร่างของรุ่นพี่คนสนิท อารมณ์ของแจจินกำลังปะทุดั่งแมกมาใต้ภูเขาไฟที่รอคอยการระเบิด แก่นกายใต้เควิน ไคลน์สีขาวขอบดำกระตุกเบาๆเหมือนต้องการเป็นอิสระจากสิ่งที่ห่อหุ้มมันอยู่
ร่างหนาเริ่มอดใจไม่ไหวกับทุกสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า เป้าหมายแรกของเขาคือจุดสีน้ำตาลเล็กๆบนอกข้างขวาของแจจิน ทันทีที่ยีนส์ตัวนั้นถูกเตะลอยกระเด็นออกไปจากเตียง ลิ้นที่เหือดแห้งของซึงฮยอนพุ่งเข้าหาจุดมุ่งหมายทันที
“อ๊ะ อื้อ…”
เมื่อไม่มีน้ำลายสร้างความไหลลื่น ผิวสัมผัสสากๆของลิ้นอุ่นที่ดุนไปมาบนยอดอกยิ่งทำให้อารมณ์ของแจจินแตกเตลิดเปิดเปิง ความเสียวซ่านนี้ส่งผลให้ร่างเล็กส่งเสียงครางออกมาไม่เป็นศัพท์
คนที่นอนเฉยๆยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาเคล้นคลึงหัวนมซ้ายที่ยังว่างอยู่ล้อไปกับจังหวะลิ้นของอีกคน ไม่ได้หมดแค่นั้น มืออีกข้างถูกยกขึ้นไปวางบนแผ่นหลังของซึงฮยอน เขาเลื่อนมืออย่างช้าๆไปจนถึงขอบชั้นในสีเข้มบริเวณเอวหนา
ซึงฮยอนเปลี่ยนใจขยับตัวขึ้นมาเพื่อให้ตนเองสามารถซุกไซ้ซอกคอคนตัวเล็กได้ถนัดมากขึ้น ในขณะที่มือข้างนั้นของแจจินก็กำลังสอดเข้าไปข้างใต้ผ้า เขารู้สึกถึงก้อนเนื้อแน่นในนั้น
เจ้าของบั้นท้ายในมือแจจินเงยหน้ามองเขาอย่างเชื้อเชิญ ประหนึ่งกำลังบอกว่า ‘นายอยากจะทำอะไรกับมันก็เอาเลย’
แล้วจะรอช้าอยู่ทำไม มืออีกข้างเข้าไปสมทบด้วย นิ้วทั้งสิบขยำหยิกบั้นท้ายฟิตแน่นสองก้อนนั้น เขาแกล้งทำเป็นเพลินไปหน่อยจนปลายนิ้วเผลอสัมผัสกับอีกสองก้อนที่มีขนาดเล็กกว่า
“ฮะ...อ่า...” ซึงฮยอนที่กำลังวุ่นอยู่กับการประทับสัญลักษณ์แห่งราคะบนซอกคอของเพื่อนร่วมวงถึงกับอ้าปากครางเสียงหลง ร่างหนาหายใจหอบรดหน้าอกของแจจิน ร่างเล็กแอ่นตัวขึ้นไปกระแทกกับปากที่บวมและเปียกนั่น ขยับไปมาเป็นเชิงสั่งให้คนข้างบนกระทำสิ่งที่ทำอยู่ต่อ แล้วซึงฮยอนผู้ว่าง่ายก็รับคำสั่งแต่โดยดี
“อือ… ซึงฮยอน ได้เวลาแล้ว” แจจินจับหัวของซึงฮยอน ลูบขยำเส้นผมของเขาไปมา…
คนตัวสูงเปลี่ยนตำแหน่งจากที่คร่อมตัวแจจินอยู่ เขาถอยไปนั่งที่ปลายเตียง
“ฮยองต้องการอะไรครับ”
“ช่วยชั้นที”
ใบหน้าซึนๆของแจจินมองมาที่ซึงฮยอนอย่างอ้อนวอน แต่นั่นไม่ใช่สีหน้าที่เกิดจากความไร้เดียงสา จิ้งจอกแสนกลอย่างเขารู้ว่าการทำสีหน้าแบบนี้มันช่วยปลุกเร้าความหื่นกามในตัวซึงฮยอนได้เป็นอย่างดี
ร่างที่นอนอยู่ส่งสายตาไปที่เควิน ไคลน์ตัวนั้น
ซึงฮยอนมองตาม
“ถอดมัน...”
รุ่นน้องผู้ซื่อสัตย์กำลังจะโน้มกายมาถอดกางเกงในชายตัวนั้นให้
“...ด้วยปาก”
ซึงฮยอนผงะ ถึงแม้ว่าจะยังเมาอยู่ แต่สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อกี๊มันไม่ผิดเพี้ยนแน่นอน
ร่างหนายักไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะก้มตัวลงให้หน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเชิงกรานของผู้บังคับบัญชา เขาคลานเข้าไปหาแจจินช้าๆ
และนั่นเองที่ทำให้คนที่รออยู่แทบสติแตก
ซึงฮยอนจ้องหน้าแจจินตาไม่กะพริบ แน่นอนว่าเมื่ออีกคนขอร้องให้เขาทำสิ่งนั้นให้ คนที่อยู่เหนือกว่าในครั้งนี้จึงไม่ใช่ใคร... มันคือเขานั่นเอง
จิ้งจอกตัวน้อยกำลังเสียรู้ให้หมาป่าเข้าเสียแล้ว
แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย ในตอนนี้ ส่วนอ่อนไหวของแจจินอยู่ห่างใบหน้าเขาไม่ถึงคืบ หมาป่าซึงฮยอนส่งสายตาหื่นกระหายไปยังแจจินที่กำลังนอนตัวเกร็งด้วยความลุ้น
แทนที่เขาจะใช้ฟันกัดขอบกางเกงด้านบนแล้วดึงมันลงมา ซึงฮยอนเลือกที่จะมอบอิสระให้กับแจจินในอีกวิธีหนึ่ง เขาอ้าปากพร้อมเผยลิ้นออกมาเล็กน้อย แจจินที่มองดูอยู่ทุกการกระทำถึงกับเสียววาบจนต้องเงยหน้าหนี สันจมูกแนบชนกับด้านหนึ่งของขาหนีบที่กระตุกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสนั้น ไม่รอช้า ริมฝีปากบนล่างพยายามหาขอบผ้าให้เจอ อวัยวะที่อยู่ข้างในนั้นกระตุกถี่ขึ้น ร่างที่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงขยับตัวไปมา มือเรียวขยำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่
เมื่อลิ้นที่เต็มไปด้วยน้ำลายของซึงฮยอนสามารถตวัดเกี่ยวรอยตะเข็บผ้าเพื่อให้ฟันหน้าของเขากัดมันไว้ได้แล้ว เขาก็รีบใช้แรงส่วนหนึ่งจากคอในการดึงยางยืดให้เกิดพื้นที่ว่างมากขึ้นจนท่อนเนื้อแท่งยาวข้างในสามารถหลุดพ้นพันธนาการออกมาได้ และโชคดีที่กางเกงตัวนี้ถูกใช้งานมาบ่อยครั้งแล้ว ยางยืดข้างในก็หย่อนยานไปตามกาลเวลา
ขณะที่ปากหนากำลังคาบดึงขอบกางเกงอ้อมส่วนที่นูนที่สุดในร่มผ้านั้น จมูกและแก้มของเขาได้สัมผัสกับแก่นกายของแจจินเข้าไปเต็มๆ ทั้งคู่เกิดอาการเสียวท้องน้อยกันวูบวาบ
แต่จะทำไงได้ เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว มันก็ต้องไปให้สุด
“ซ...ซึงฮยอน งึ เร็วๆเข้าสิ”
ท่อนเอ็นขนาดไม่สั้นไม่ยาวตั้งชูชันท้าแรงโน้มถ่วงโลก ที่ส่วนปลายเริ่มมีของเหลวสีขุ่นไหลซึมออกมานิดหน่อยแล้ว ซึงฮยอนมองดูความสำเร็จของตัวเองอย่างภูมิใจ แต่หลังจากได้ยินเสียงเร่งเร้ามาจากเจ้าของแท่งสวาทแท่งนี้ เขาก็ไม่รอช้าอีกต่อไป
ร่างเล็กเกร็งสุดขีดเมื่อของรักของหวงของตัวเองเข้าไปอยู่ในโพรงปากคนตรงหน้าจนมิด ซึงฮยอนยังอมมันค้างไว้อย่างนั้น ลิ้นและกระพุ้งแก้มพยายามดูดดุนท่อนเอ็นเหมือนกำลังดูดน้ำหวานจากป๊อบไซเคิล
“ฮื้อ...” แจจินดิ้นทรมาน ซึงฮยอนยังคงไม่คลายปากออก เขาหัวเราะหึหึในลำคออย่างมีเลศนัย “ดะ… ได้โปรด ซึงฮยอน” สีหน้าของตัวแสบตอนนี้เหยเกสุดๆ
ร่างสูงรูดปากออกอย่างเร็วและแรงจนอีกคนเผลอยกสะโพกตามเขาขึ้นไป ซึงฮยอนเปลี่ยนมานั่งคุกเข่า พร้อมกันกับที่แจจินยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาพาดไว้บนคอของเขา ปากใหญ่ครอบลงไปบนแก่นกายแท่งนั้นอีกครั้ง แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวมีขึ้นอย่างเป็นจังหวะ หัวของซึงฮยอนผงกขึ้นลงอย่างช้าๆ
“ซึง… ชั้นข...ขอเร็วๆ เร็วกว่านี้”
จัดให้ตามคำขอ
“อะ... อะ… อึ้” หน้าท้องของแจจินกระตุกเกร็ง ซึงฮยอนรู้ว่าคนตรงหน้าเขากำลังจะถึงฝั่งฝันแล้ว
เขาเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีก
เร่งขึ้นอีก
“อ๊าาา...”
อวัยวะในปากของเขากระตุกอย่างแรงขึ้นหนึ่งครั้ง จากนั้นของเหลวข้นรสชาติแปล่งก็ไหลพุ่งออกมา ซึงฮยอนใช้มือกำแท่งเนื้อไว้ขณะที่ปากกำลังดูดกลืนน้ำรักของแจจินด้วยสีหน้าแสนจะเย้ายวนคนที่มองอยู่
“แจจินฮยอง...”
คนที่ขึ้นสวรรค์ไปก่อนหันมามอง
“...ทำให้ผมบ้างดิ”
โดนทวงหนี้บุญคุณเข้าให้แล้ว แจจินหัวเราะออกมา เขารู้สึกเอ็นดูหน้าตาสุดซื่อซึ่งตรงกันข้ามกับการกระทำต่างๆที่ผ่านมาราวฟ้ากับเหว
แค่นอนมองหน้าซึงฮยอนในตอนนี้ ความรู้สึกทางเพศของแจจินก็ก่อกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง...
‘นี่คนหรือยาปลุกเซ็กส์เนี่ย’ เขาคิด พลางลุกขึ้นคลานไปหาตัวซึงฮยอนที่ปลายเตียง แจจินรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากร่างของคนตัวสูง เขายกมือทั้งสองขึ้นไปยันไว้ที่บ่ากว้าง
“ไม่ใช่บนเตียง”
ซึงฮยอนทำหน้าเหมือนตกใจ มือเล็กผลักเขาให้ลงไปจากเตียงแล้วถอยหลังไปจนชิดผ้าม่านผืนหนาที่หน้าต่างกระจก
“อ่า ทำไมต้องให้ผมยืนอยู่เรื่อยเลย” เขาบ่น
แจจินไม่ตอบอะไร เขากำลังสำรวจร่องรอยรอบลำคอที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยจ้ำสีคล้ำ สองมือลูบไปบนผลงานอันแสนน่าประทับใจเหล่านั้น แล้วค่อยๆไล่ระดับฝ่ามือมายังเนินอก ราวนม และหน้าท้อง
นิ้วเรียวเคลื่อนไปจนถึงชายผ้า คนตัวเล็กถอดเสื้อให้ซึงฮยอนอย่างไม่รีบร้อน บนตัวรุ่นน้องคนนี้เหลือเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวที่ปกปิดอาวุธลับของเจ้าของเอาไว้
เมื่อย่อตัวลงมาถึงจุดที่เหมาะสม ปากรูปกระจับประทับรอยจูบเพื่อปรนเปรอคนตรงหน้าจากบริเวณใต้สะดือเสียก่อน ร่างสูงแอ่นตัวเข้ารับจนช่วงคอของแจจินสัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหวใต้ผืนผ้า คนที่พื้นใช้นิ้วชี้เกี่ยวขอบกางเกงไว้แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะดึงมันออก
“แจจิน ถอดมันเถอะ” ร่างสูงที่ยืนอยู่ส่งเสียงข้อร้อง แจจินเงยหน้ามองอย่างเยาะเย้ย เคลื่อนหัวเข้าไปใกล้ตรงนั้นจนแทบจะเอาหน้าแนบได้
“ถอดเองเป็นมะ”
‘มาถึงจุดนี้แล้ว ยังสั่งให้เราถอดกางเกงเองอีกเหรอ’
แต่จะทำยังไงได้ ถ้าเขาไม่ทำตาม คืนนี้ก็คงไม่ได้เสร็จกันพอดี
ทันทีที่กางเกงชั้นในตัวนั้นถูกทำให้ลดระดับไปได้ไม่ถึงสองคืบ แก่นกายที่ได้ฉลองอิสรภาพหลุดพ้นออกมาด้านนอกอย่างรวดเร็วจนกระแทกหน้าคนตัวแสบที่นั่งรออยู่ แจจินผงะออกไปเล็กน้อย
“ตกใจเหรอครับ” คนด้านบนก้มหน้าลงมามองพร้อมหัวเราะ เขาขี้เกียจรอแจจินแล้ว มือหนาคว้าศีรษะของอีกคนให้ถอยออกไปนิดนึงก่อนจะจับแท่งเนื้ออุ่นใส่เข้าไปในปากนั่น
แจจินอ้าปากรับแต่โดยดี
จังหวะการหายใจของคนที่นั่งอยู่ด้านล่างถี่ขึ้นด้วยความตื่นเต้น ซึงฮยอนยัดอวัยวะของเขาเข้าไปจนเกือบมิดแล้ว
“นายทำได้...” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นหลับตาพริ้ม
แจจินครางในลำคอเบาๆเพื่อสร้างอารมณ์ให้อีกคน มือขวายกขึ้นไปจับข้อมือซึงฮยอนเป็นสัญญาณ
มือหนากดศีรษะนั้นอย่างเบามือแล้วค่อยๆดันออกไป แจจินที่รู้แล้วว่าซึงฮยอนต้องการจังหวะแบบไหนก็รูดปากออกอย่างมีชั้นเชิง
ระหว่างที่แท่งสวาทของคนข้างบนเคลื่อนผ่านไปตามลิ้น ฟัน และเพดานปาก ช่องทางด้านหลังของแจจินก็เสียวซ่านและขมิบไปมา การตอบสนองของร่างกายรูปแบบนี้สร้างความรู้สึกที่ดีผสมผสานไปกับความทรมานจากแรงปรารถนาบางอย่าง…
จังหวะการเข้าออกที่เพิ่มความถี่ขึ้นกระตุ้นให้ซึงฮยอนเริ่มปล่อยของเหลวบางส่วนออกมา มันผสมปะปนกับน้ำลายของแจจินที่หลั่งมามากกว่าปกติจนล้นเยิ้มรอบริมฝีปาก
ซึงฮยอนดึงกระจุกผมในมือแรงขึ้นอีกเพื่อเร่งความเร็วของศีรษะนั้น แจจินที่ไม่ทันได้ตั้งตัวส่งเสียงอุทานเบาๆในลำคอ แต่สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้เจ้าของแก่นกายควบคุมทุกอย่างเองทั้งหมด
“อา… แจจิ...น กัดตรงนั้นเบาๆให้หน่อยสิ
อืม อย่างนั้น”
การเข้าออกที่เร็วและแรงทำให้คนตัวเล็กเริ่มหายใจไม่ทันแต่ก็ไม่ได้โวยวายคัดค้านอะไร นอกจากหัวที่ต้องขยับไปตามแรงมือ แจจินก็ต้องคอยกลืนน้ำกามที่ไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ
...ก็เขาเสียดายมันหนิ
คนที่กำลังจะเสร็จไม่รู้หรอกว่า ก่อนหน้านี้ มือที่ว่างอยู่ของแจจินได้ทำการเคลียร์ช่องทางหนึ่งไว้แล้ว เนื่องจากไม่มีเวลาไปควานหาตัวหล่อลื่นที่ไหน แจจินใช้นิ้วปาดของเหลวต่างๆที่ล้นทะลักออกมาจากปากเขาให้เป็นตัวช่วยในการตะเตรียมความพร้อมสำหรับบางสิ่ง
“อะ ทำอะไรน่ะ!” ซึงฮยอนเหวอสุดขีดเมื่อจู่ๆแจจินก็ถอนปากออกจากเขา อารมณ์ทั้งหมดลดฮวบลงอย่างรวดเร็ว ขาสองข้างสั่นด้วยความทรมาน เขามองตามแจจินในสภาพล่อนจ้อนที่กำลังเดินไปยังปลายเตียงนอน
“มาปล่อย ในตัวชั้นนี่” แจจินหันมาหาด้วยท่าทางทำลายล้างที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ร่างอ้อนแอ้นย่อตัวลงคุกเข่าสองมือยันขอบเตียงไว้
ไม่ใช่เพียงหน้าตาที่เชื้อเชิญ แต่บั้นท้ายงอนสวยที่แอ่นเชิดขึ้นทำให้ซึงฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นชีต้าร์และคนตรงหน้าคือแอนทิโลปตัวน้อยกำลังนอนรอให้เขาจับฆ่ากิน
ทันทีที่คนก้นสวยหันกลับไป ด้านหลังของเขาก็ถูกครอบครองไว้ด้วยหว่างขาของอีกคนเป็นที่เรียบร้อย แก่นกายที่ยังแข็งตัวจ่ออยู่หน้าประตูหลังของแจจิน
“ซึงยอนอา เร็วเข้าซี่... อ๊ะ อ๊า”
หลังจากใช้มือช่วยดันจนอาวุธแท่งนี้เข้าไปอยู่ในตัวแจจินได้ครึ่งนึง ร่างสูงโน้มตัวขยับองศาให้เข้าที่เข้าทาง สะโพกหนาค่อยๆผลักส่วนที่เหลือเข้าไปจนมิด
“อะ...” ร่างเล็กอ่อนยวบเมื่อระหว่างทางที่ท่อนเอ็นตัวร้ายเคลื่อนตัวเข้ามาในกายของเขา มันสัมผัสโดนจุดสำคัญจุดหนึ่งเข้า ซึงฮยอนรีบช้อนตัวแจจินไว้
“อยู่ตรงนี้นี่เอง” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ ในหัวพยายามจดจำตำแหน่งนั้นไว้ ร่างสูงโน้มตัวลงมาจูบแผ่นหลังเนียนอย่างอ่อนโยนก่อนจะเริ่มบรรเลงจังหวะรัก...
นิ้วเรียวจิกผ้าปูเตียงแน่น ด้วยขนาดที่ใหญ่ของซึงฮยอน มันสร้างความอึดอัดให้กับช่องทางคับแคบ แจจินแทบหยุดหายใจทุกครั้งที่คนข้างหลังดันเข้ามาจนสุด
ครั้งแล้ว
ครั้งเล่า
ทั้งสองส่งเสียงครางกันแทบจะคนละภาษา ซึงฮยอนเรียกชื่อแจจินตลอดเวลา
“ซ...ซึง อ้ะ ซึงฮยอน”
“ว่าไงครับ... ฮยอง” ความเร็วถูกเร่งขึ้นอีก
“ค...คืนนี้ อ๊ะ นาย มาเป็นของชั้นเถอะ”
คนได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะ
“ผมเป็นของพี่ตั้งแต่ตอนเราเข้าห้องมาแล้วล่ะ” ทันทีที่พูดจบ คนด้านบนเอื้อมมือไปกำส่วนอ่อนไหวของคนด้านล่างที่แข็งตัวขึ้นมาอีกรอบ มือหนาชักมันเข้าออกในจังหวะที่สลับกับการเคลื่อนไหวด้านหลัง “แจจินครับ มีความสุขมั้ย”
คนถูกถามครางไปพยักหน้าหงึกๆไป
เขารู้สึกดีจนอยากอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ
แต่ ตามหลักสรีรวิทยาแล้ว มันเป็นไปไม่ได้…
“อ่า ผมจะ...ไม่ไหวแล้ว”
ไม่ใช่แค่ซึงฮยอนหรอก ตอนนี้หน้าท้องของแจจินเกร็งยิ่งกว่าครั้งแรกที่อีกคนใช้ปากทำให้เสียอีก และเขาก็กำลังจะถึงแล้วด้วยเหมือนกัน
“รออะไร...อยู่ ซึงยอน อ้ะ… อ๊าาา”
ณ ช่วงที่ความเร็วของการสอดใส่ขึ้นไปถึงจุดพีคสุด ทั้งอวัยวะของแจจินเองและอีกอันที่อยู่ในตัวเขากระตุกเกร็ง ของเหลวปริมาณมากถูกอัดฉีดเข้ามา ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติในช่องทางนั้น ซึ่งเจ้าตัวเองก็ปลดปล่อยน้ำกามเต็มมือของอีกคนด้วยเช่นกัน
ซึงฮยอนยังไม่ขยับตัวออกจากร่างตรงหน้า เนื่องจากเขาไม่ได้ปลดปล่อยมานาน การหลั่งครั้งนี้จึงดูรุนแรงและ เยอะ กว่าทุกที
“ชั้นรักนาย ซึงยอน” คนตัวเล็กพึมพา
เป็นการปิดท้ายฉากรักของค่ำคืนนี้
หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรม แจจินพยายามคลานขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อน ซึงฮยอนเห็นจึงอุ้มร่างเปลือยเปล่านั้นไปวางบนที่นอนอย่างดิบดีก่อนจะเอนกายลงกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างๆคู่(ร่วม)รักของตัวเอง
“ทำไมผมไม่เคยรู้นะ”
“...”
“ว่าฮยองของผม เด็ด ขนาดนี้”
แจจินตบเข้าไปที่แก้มของคนบ้าดังเพี้ยะแล้วก็หลบตาไปยิ้มเขินๆอยู่คนเดียว
“ที่ชั้นทำไปทั้งหมด อาจเป็นเพราะเมาก็ได้”
“เมาเหล้า หรือ เมาผม” ซึงฮยอนพยายามจะต้อนให้จนมุม
“ก็… ทั้งคู่นั่นแหละ!” แจจินเริ่มส่งเสียงฉุนๆ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
“งั้น อีกสักยกป๊ะล่ะ”
“บ้า!”
ถึงจะอยากก็เถอะ
แต่ตอนนี้ความอ่อนเพลียและฤทธิ์ของเหล้าที่กินไปตอนดึกทำให้เขารู้สึกอยากหลับเต็มทน
“ชั้นเหนื่อยแล้ว ขอนอนดีกว่านะ” แจจินพูดในเชิงขอความเห็นใจ แขนเล็กยกขึ้นเกี่ยวไหล่แกร่งให้อีกฝ่ายเขยิบตัวลงมานอน
ซึงฮยอนชิงจุมพิตเบาๆไปทีนึงลงบนหน้าผากสวย
“ตื่นมาแล้วห้ามลืมเรื่องนี้ละกัน”
- จบ -
No comments:
Post a Comment