CHAPTER 3 ทาสแมว
จะว่าสับสนก็ไม่ใช่ รู้สึกผิดก็ไม่เชิง หลังจากเหตุการณ์เมื่อเย็นวันนั้น ผมกลับมานั่งคิดถึงมัน
‘แล้วทำไมเราถึงปล่อยให้ตัวเองทำอะไรแบบนั้น’
ผมมีความรู้สึกว่าการที่เด็กอายุสิบห้าคนนี้ต้องอยู่บ้านคนเดียวเกือบจะตลอดเวลาเพราะพ่อแม่แท้ๆไม่เคยให้การดูแลเอาใจใส่ มันทำให้ คิม แจฮยอน กลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น
ผมมีความรู้สึกว่าการที่เด็กอายุสิบห้าคนนี้ต้องอยู่บ้านคนเดียวเกือบจะตลอดเวลาเพราะพ่อแม่แท้ๆไม่เคยให้การดูแลเอาใจใส่ มันทำให้ คิม แจฮยอน กลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่น
เขากำลังต้องการความรัก จากคนที่อายุมากกว่า
แล้วผมก็ดันสงสารเขา
แต่สิ่งที่ผมมองเห็นล่วงหน้าก็คือ เมื่อผมกล้าให้สิ่งที่เขาต้องการ เขาก็จะกล้าร้องขอมันอีก...เรื่อยๆ เหมือนกับเวลาเราไปให้อาหารแมวจรจัด แล้วมันจำได้ว่าคนนี้คือคนที่เอาข้าวมาให้มันกิน พอวันรุ่งขึ้น มันก็จะมาร้องขอปลาทูถึงหน้าบ้านเรา
และทำอย่างเดิมไปทุกๆวัน
“ฮยองฮะ วันนี้ฮยองอยู่กับผมก่อนได้มั้ย”
.
.
.
“ฮยองฮะ ยังไม่ต้องรีบกลับหรอก ดูสิ ยังไม่มืดเลย”
.
.
.
“ฮยองฮะ จะเป็นอะไรมั้ยถ้า ครั้งนี้ ผมขอให้ฮยองช่วยทำให้ผมบ้าง”
เราจึงใจอ่อน รีบอุ่นปลาทู แกะเนื้อ คลุกข้าว แล้วเอาออกไปให้มัน
หากแต่ว่าเสียงร้องเหมียวๆนั่น จากเดิมที่เป็นการขอร้อง...
...ในวันนี้ มันกลับกลายเป็นคำสั่ง
“ฮยอง ทำให้ผม”
.
.
.
“ฮยอง อยู่เป็นเพื่อนผมสักคืนเถอะ ยังไงพ่อแม่ผมก็ไม่กลับบ้านอยู่แล้ว”
แจฮยอนทำตาโตเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อนั้น ผมถามเขาว่าทำไมต้องตกใจด้วย
“เอ่อ เขาชื่อเหมือนญาติของผมคนนึงน่ะฮะ”
“แล้วนายคิดว่าใช่มั้ย”
“ฮยองเคยบอกว่าเขาเรียนอยู่ปีสอง...”
“อ่า”
“งั้นก็คงใช่แล้วล่ะ”
เอาแล้วไง
“ช่วยเก็บเรื่องของเราเป็นความลับได้ไหม”
“ได้สิฮะ”
1 สัปดาห์ต่อมา
เด็กผู้ชายในชุดนักเรียนสองคนรีบวิ่งขึ้นอาคารมาจนถึงชั้น 3
ณ ห้องน้ำชายที่ไม่มีใครเข้ามาใช้แล้วเพราะเป็นเวลาที่ทุกคนกลับบ้าน ประตูถูกเปิดออก มือหนึ่งที่ถือกระดาษอยู่รีบเอามันขึ้นมาแปะไว้กลางแผ่นเหล็กบานนั้น
‘กำลังทำความสะอาด’
“นายจะทำอะไรน่ะ” อีกคนถาม แจฮยอนยิ้มให้ก่อนจะตอบว่า
“ก็ล้างห้องน้ำไงฮะ”
น้ำประปาพุ่งออกมาจากสายยางนั้น มือเล็กจับมันหันเข้าหาตัวเอง
ตอนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าของแจฮยอนเปียกปอน เสื้อและกางเกงนักเรียนของเขาแนบติดไปกับเนื้อ
เป็นภาพที่ซึงฮยอนเห็นแล้วแทบคลั่ง…
ขณะที่จะก้าวเข้าไปหาร่างนั้น มือที่ยังถือสายยางอยู่ก็หันปลายของมันมาทางเขา เพียงไม่กี่ครั้งของการตวัดข้อมือ ร่างกายของซึงฮยอนก็อยู่ในสภาพเดียวกันกับแจฮยอน ร่างเล็กกดสายยางให้ฉีดน้ำจ่อไปที่ส่วนกลางลำตัวของอีกคน
แรงดันของน้ำที่พุ่งออกไปมันช่างเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีให้แก่รุ่นพี่คนนี้
ทันทีที่ก๊อกน้ำถูกหมุนปิด ซึงฮยอนไม่รอช้า รุดเข้าหาร่างเปียกน้ำตรงหน้า ริมฝีปากที่แดงตลอดเวลาของแจฮยอนถูกบดเบียดอย่างรุนแรงด้วยอวัยวะเดียวกันของคนที่แก่กว่า
ยืนมันเมื่อย แขนแกร่งยกตัวเด็กหนุ่มม.ต้นไปวางบนอ่างล้างมือก่อนจะเดินหน้าปลุกเร้าอารมณ์ด้วยกันต่อ แจฮยอนหายใจหอบด้วยความกระสันปนตื้นเต้น
นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนจะ… มีเซ็กส์กันอย่างจริงจัง
ในห้องน้ำโรงเรียน
ถึงเวลาอันสมควร ร่างสูงดึงคนตรงหน้าให้ลงมายืนหันหลังให้เขาที่อ่างล้างมือจุดเดิม แจฮยอนก้มลงเอามือยันขอบกระเบื้องไว้ และเพื่อไม่ให้เสียงอะไรก็ตามดังไปถึงหูบุคลากรที่ยังไม่กลับบ้าน มือซ้ายของเด็กหนุ่มเอื้อมไปหมุนก๊อกที่อยู่ใกล้ตัวให้เปิดน้ำแรงสุด จากนั้นก็ทำแบบเดียวกันกับก๊อกตัวอีกฝั่ง
ซึงฮยอนยิ้มให้กับความรู้งานของอีกคนก่อนจะเริ่มต้นทำสิ่งที่เขาต้องทำ
แจฮยอนรู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิต เขารอช่วงเวลานี้มาเกือบหนึ่งเดือน
จากผู้ชายที่บังเอิญเดินชนในโรงอาหาร ตอนนี้ทั้งคู่กำลังร่วมรักอยู่ในบริเวณใกล้ๆกับที่ที่พวกเขาพบกันเพียงแต่อยู่สูงขึ้นมา 3 ชั้น ไม่สนหรอกว่าซึงฮยอนจะรู้สึกแบบเดียวกับเขาไหม เพราะต่างคนก็ต่างมีจุดประสงค์คนละอย่าง
แจฮยอนต้องการเป็นของซึงฮยอน
ส่วนซึงฮยอนก็คงแค่เอาเขาเพื่อแก้ขัดให้ตัวเองไป
‘ไม่เป็นไร’
ซึงฮยอนปลดปล่อยในตัวแจฮยอนครั้งแรกเพราะที่ผ่านมาเขาใช้แต่ปากไม่ก็มือ ส่วนอีกคนต้องสวมใส่เครื่องป้องกันเพื่อไม่ให้เลอะพื้นห้องน้ำ
ไม่ว่าจะเหนื่อยและหนาวแค่ไหน ซึงฮยอนก็ยังต้องไปส่งคู่ขาของเขาที่บ้านเหมือนเดิม
แจฮยอนเอ่ยปากชวนให้อีกคนเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ข้างในก่อน แต่แล้วก็เป็นไปตามที่เจ้าของบ้านคาด
มันไม่ได้จบแค่การเปลี่ยนเสื้อผ้า…
ตั้งแต่วันนั้นมา โรงเรียน ก็ไม่ได้เป็นสถานที่สำหรับเรียนหนังสือเพียงอย่างเดียว แจฮยอนเสพติดการมีเซ็กส์กับซึงฮยอน เด็กหนุ่มร้องขอมันจากเขาทุกครั้งเมื่อมีโอกาส
ส่วนอีกคนก็กลายเป็นพวกปฏิเสธไม่เป็นไปเสียแล้ว
‘เจ้ามนุษย์ ในที่สุดแกก็ตกเป็นทาสของชั้น’
ห้องเรียนริมสุดของปีกอาคาร 6 ชั้นเป็นสถานที่ที่แจฮยอนโปรดปรานที่สุดเพราะแม่บ้านประจำชั้นนี้มักอู้งานในช่วงเย็น แถมยังเป็นจุดที่กล้องวงจรปิดตรงทางเดินเสีย
แต่หากวันไหนสภาพแวดล้อมไม่เอื้อจริงๆ บ้านของแจฮยอนก็จะกลายเป็นตัวเลือกสุดท้ายไปโดยปริยาย
“ฮยองฮะ...” ร่างเล็กส่งเสียงอิดโรย ในห้องเรียนที่เงียบสงบหลังโรงเรียนเลิก โต๊ะและเก้าอี้วางกระจัดกระจายอย่างไม่เป็นระเบียบ พื้นที่เต็มไปด้วยเศษขยะทำให้รู้ว่านักเรียนประจำห้องไม่มีการจัดเวรทำความสะอาด สองพี่น้องต่างระดับชั้น คนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ คนหนึ่งอยู่บนโต๊ะ กำลังพักเหนื่อยหลังจากเพิ่งเสร็จสิ้นกิจกรรมบางอย่างด้วยกัน
“ว่า”
“ฮยอง ไม่กลัวพี่แจจินเขารู้บ้างเหรอฮะ
อ่อ เกี่ยวกับ เรื่องของเรา...”
ซึงฮยอนไม่รู้ว่าทำไมแจฮยอนถึงถามแบบนั้น แต่ก็ขี้เกียจจะถามหาเหตุผล
เขาถามคำถามนี้กับตัวเองทุกครั้งที่มีอะไรกับแจฮยอน สีหน้าคิดไม่ตกของซึงฮยอนกลายเป็นคำตอบเดียวที่เด็กหนุ่มได้รับ แจฮยอนเองก็ไม่อยากให้แจจินรู้เหมือนกัน
เขาไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองคิดยังไงกับซึงฮยอนบ้าง
แจจินอาจจะชอบซึงฮยอนกลับแล้วก็ได้
แต่แค่ยังไม่แสดงออกมา…
คนที่ยังครุ่นคิดเหม่อมองไปยังกระดานดำหน้าห้อง ตั้งแต่เขารู้จักกับแจฮยอน ซึงฮยอนก็ยังคงติดต่อกับแจจินเหมือนเดิม และ กำแพงที่แจจินสร้างขึ้นมา...ก็ยังคงความสูงเท่าเดิมเช่นกัน
ในหัวใจของเขา อี แจจิน ไม่เคยถูกแทนที่โดยคนอื่น
‘แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็พี่ไม่เคยสนใจผมเลย’
- To be continued -
No comments:
Post a Comment