[FANFIC/Part 2] FTISLAND 'Amelioration' (SEUNGJAE)

▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■  Amelioration  ▘ ▙ ▚ ▛ ▜ ▝ ▞ ▟ ■

Part 2

genre:drama, sci-fi, yaoi

rating:pg-13

-

     “มื้อเที่ยงพร้อมแล้วนะครับ อาหารจีน แบบที่เจ้านายพูดไว้เมื่อวานว่าอยากกิน”

     “ฮึ ชั้นไปบอกกับนายตอนไหนว่าอยาก... นั่น ใช่กลิ่นผัดหมี่ซั่วรึเปล่าน่ะ!”

     ซึงฮยอนตาลุกวาวเมื่อได้กลิ่นอาหารจานโปรด หนุ่มขี้เซารีบกระโดดโหยงลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองทันที ปล่อยให้หนึ่งใน AI รับใช้ของเขายืนยิ้มอยู่คนเดียวที่ประตู

     “กินช้า ๆ ก็ได้หนิครับ อยู่ที่นี่ ไม่มีใครแย่งคุณหรอกนะ”

     “ไม่แน่หรอก หุ่นยนต์สมัยนี้อาจกินอาหารเป็นแล้วก็ได้ ใช่มั้ย เจย์วัน”

     เจย์วันที่กำลังจะเดินผ่านทั้งคู่ไปรีบหันมาหาเขาด้วยท่าทางเลิกลั่ก

     “นั่นไง ทำหน้ามีลับลมคมในแบบนั้น แอบเอาหมี่ซั่วของชั้นไปซ่อนมาใช่มั้ยล่ะ ฮ่ะ ๆ” เขายังไม่เลิกแซว

     “เจ้านาย อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะครับ เอ้ย ไม่ใช่สิ แต่บ่ายต่างหาก”

     เหมือนถูกหุ่นยนต์ด่าแบบอ้อม ๆ เจย์วันส่งยิ้มกวนบาทามาให้ซึงฮยอนก่อนจะปลีกตัวไปทำงานอย่างอื่นต่อ

     “นั่นสิครับ ผมไม่คิดว่าการนอนตื่นสายจนพลาดการกินมื้อเช้าแบบนี้มันจะดีต่อสุขภาพของคุณนะซึงฮยอน” เจย์ทูดึงเจ้านายของมันเข้ามาสู่โหมดซีเรียส “วันนี้ค่าความดันโลหิตของคุณต่ำกว่าวันอื่น ๆ เมื่อคืนเจ้านายทำงานจนดึกอีกแล้วใช่มั้ยครับ”

     “อ่า... ถึงชั้นโกหก นายก็คงจับได้อีกแหละ”

     นักวิทยาศาสตร์หนุ่มทำหน้าหงอยเหมือนตอนโดนแม่ดุ เขาก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารในจานของตัวเองต่อจนหมด

     ปัง!

     “เห้ย มีอะไร เจย์ทู”

     “หนึ่งในวิธีป้องกันความดันต่ำ” AI หนุ่มหน้าหวานเลื่อนแก้วน้ำใบเบ้อเริ่มที่มันเพิ่งวางกระแทกลงบนโต๊ะมาไว้ตรงหน้าของซึงฮยอน “คือดื่มน้ำวันละหกถึงแปดแก้วครับ!”

     ชายหนุ่มหัวเราะพลางส่ายหัวไปมา หางตาเผลอไปเห็นเจ้าเจย์วันยืนคำนวณอะไรก็ไม่รู้อยู่งก ๆ ที่มุมห้องก็นึกสนุกอยากแซวมันอีก

     “เจย์ทู ถ้าแฝดนายเป็นห่วงชั้นให้ได้สักครึ่งนึงของนายมันก็คงจะดีมากเลยเนอะ แต่นี่อะไร หาเรื่องว่าชั้นได้ตลอด ๆ”

     ดูเหมือนเป้าหมายการโจมตีของซึงฮยอนจะรู้ร้อนรู้หนาวกับประโยคแขวะเมื่อครู่ เจย์วันเงยหน้าขึ้นจากแท็บเล็ตในมือแล้วเดินรุดมายังโต๊ะกินข้าว

     “เมื่อวานนี้ เวลาสองทุ่มยี่สิบห้านาที เจ้านายคุยโทรศัพท์กับชเว มินฮวาน เพื่อนสมัยมัธยมปลาย”

     “...”

     “ว่าอยากไปกินหมี่ซั่วที่ร้านแถวบ้านของคุณชเว แต่คุณชเวบอกว่าช่วงนี้เขาอยู่ต่างเมืองและคงจะไม่ได้ไปกินกับคุณในเร็ว ๆ นี้แน่”

     “แล้ว อย่าบอกนะ ว่านาย...”

     “ผมเลยออเดอร์ผัดหมี่ซั่ว ใช่ จานเดียวกับที่คุณเพิ่งกินหมดไป จากร้านนั้นให้เขามาส่งที่นี่เมื่อเช้านี้ครับ”

     

     ซง ซึงฮยอน มนุษย์ผู้เสียรู้ให้กับหุ่นยนต์รับใช้ของตัวเองถึงกับหน้าเจื่อน เถียงอะไรต่อไม่ออกนอกจากหัวเราะแหะ ๆ

     “ก็ว่าทำไมมันอร่อย...มาก”

     “แต่ถ้าเจ้านายเห็นว่าผมดูแลคุณได้ไม่ดี คุณจะขย้อนหมี่ซั่วทั้งหมดนั่นออกมาไว้ในจานใหม่อีกรอบก็ได้นะ แล้วผมจะพิสูจน์ให้ดูว่าหุ่นยนต์สมัยนี้กินอาหารได้แล้วจริงรึเปล่า”

     พระ เจ้า ช่วย

     ซึงฮยอนมองตามร่างของเจ้า AI ปากร้ายไปจนสุดตา เวลาผ่านไปหลายนาทีแล้ว เขายังคงอึ้งกับประโยคตอกกลับสุดแสบนั่นไม่หาย

     “เจ้านายโกรธเจย์วันเหรอครับ”

     “หืม ไม่หรอก”

     แฝดเบอร์สองมองเจ้าของของมันด้วยสายตาสำนึกผิดแทน ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มเพื่อแสดงให้เจย์ทูเห็นว่าเขาไม่ได้ถือโทษอะไรเจย์วัน

     “ขอบคุณครับ”

     เจย์ทูตอบกลับเขาพร้อมกับแววตาที่ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

     “มีอะไรอยากจะเล่าให้ชั้นฟังรึเปล่า”

     “ตอนยังอยู่ที่ทำงานเก่า... เอ่อ เจ้านายเก่าของเราชอบลงโทษเจย์วัน”

     “ปากดีขนาดนั้นก็สมควรอยู่หรอก”

     “มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ"

     ซึงฮยอนเริ่มให้ความสนใจกับสิ่งที่เจย์ทูกำลังพูดมากขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะลบคำสั่งการทำงานเดิมออกไปจาก AI สองตัวนี้จนหมดแล้ว แต่เพราะไม่ได้ลบความทรงจำของพวกมันด้วย นั่นจึงอาจเป็นผลทำให้บุคลิกและอุปนิสัยไม่ได้ถูกรีเซ็ทตาม

     “เจย์วันรักอิสระ ไม่ชอบก้มหัวให้คนอื่น เขาจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใคร แม้แต่คำสั่งของเจ้านาย...”

     เจย์ทูมองจ้องนิ่งไปข้างหน้า ลักษณะเหมือนมันกำลังทบทวนเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นในอดีต

     “ถ้านายลำบากใจ ก็ไม่ต้องเล่าหรอก--”

     “มนุษย์ชอบบอกว่าหุ่นยนต์ไม่มีหัวใจ แต่มนุษย์คงลืมคิดไปว่ามีแต่พวกที่ไม่มีหัวใจเท่านั้นแหละที่คิดอยากสร้างพวกเราขึ้นมา”

     ถึงแม้ว่าโลกจะผ่านยุคแห่งความอดอยากมาแล้ว เราฉลาดขึ้น เราพัฒนาเทคโนโลยีจนสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดหลายอย่างทางธรรมชาติได้

     หนึ่งในนั้นก็คือ นวัตกรรม ปัญญาประดิษฐ์ ความฉลาดที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเลียนแบบมนุษย์ สมองเทียมเหล่านั้นบรรจุลงในภาชนะที่เหมาะสมกับมันไม่ว่าจะเป็น คอมพิวเตอร์ ยานพาหนะ ดรอยด์ หรือ หุ่นยนต์

     แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่เราไม่เคยก้าวข้ามผ่านมันได้เลยก็คือ ปัญหาความเหลื่อมล้ำทางสังคม

     ใครบ้างที่สามารถเป็นเจ้าของหุ่นยนต์ AI ได้?

     หากอ้างอิงจากคำตอบของรัฐบาลก็... ประชาชน ทุกคน แหละ

     แต่ถ้าลองมองตามความเป็นจริง... ค่าใช้จ่ายสำหรับการซ่อมบำรุงที่สูงเกินกว่าคนธรรมดาจะเอื้อมถึง ค่าอะไหล่ต่อชิ้นที่เฉลี่ยแล้วแพงยิ่งกว่าข้าวทุกมื้อในหนึ่งปีรวมกัน รวมถึงสัดส่วนของจำนวนศูนย์ซ่อมระหว่างพื้นที่เขตเมืองหลวงกับชนบทที่ต่างกันจนแม้แต่เด็กทารกอายุไม่กี่เดือนก็ยังแยกออก

     คำว่า ทุกคน ของพวกพ่อพระจอมปลอมเหล่านั้นจะยังเป็นจริงได้อีกเหรอ?

     เพราะเหตุนี้แหละ ผมถึงลาออกมา

     ผมไม่สามารถทนอยู่กับสวะจำนวนหนึ่งที่เอาแต่ใช้ชีวิตหรูหราบนความยากลำบากของคนส่วนใหญ่ในประเทศได้

     ผมไม่สามารถก้มหัวเป็นเบี้ยล่างให้คนอย่างพวกมันได้

     “ใช่แล้ว B.E.L. INDUSTRY ที่นั่นแหละที่ชั้นจะไปเสนอขายผลงานชิ้นนี้”

     “บริษัทเอกชน... แต่ว่า ก่อนหน้านี้คุณทำงานให้รัฐบาล”

     “มีอะไรที่นายอยากแย้งชั้นรึเปล่า เจย์วัน”

     เจ้าของโปรเจคซอฟต์แวร์ตัวล่าสุดที่เขาซุ่มพัฒนามันอยู่เงียบ ๆ มาตลอดหกเดือนหันไปหาหุ่นยนต์รับใช้ที่ดูเหมือนกำลังจะตั้งข้อถกเถียงกับสิ่งที่ซึงฮยอนใช้เวลาวางแผนมานานเกินปี

     “ไม่กลัวพวกเขารู้ว่าคุณเปลี่ยนข้างเหรอ”

     อย่างน้อยเจย์วันก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่ารัฐบาลของประเทศนี้ไม่เคยแม้แต่จะอยู่เคียงข้างประชาชนของตัวเอง

     “ฝ่ายที่จะต้องกลัว คือพวกนั้นต่างหากล่ะ”

     ซึงฮยอนแอบสังเกตเห็นแววตาแปลก ๆ จาก AI เบอร์หนึ่งของเขา

     เจ้าหุ่นยนต์ตัวนี้กำลังคิดอะไรอยู่นะ

     “คุณคงคิดว่าผมเป็นพวกเครื่องจักรหัวขบถอยู่ล่ะสิ”

     “ต่อให้ชั้นไม่คิด นายก็รู้ตัวอยู่แล้วว่านายเป็นแบบนั้น”

     เจย์วันอยู่จัดการปิดระบบต่าง ๆ ในห้องปฏิบัติการด้วยกันกับซึงฮยอน หลังจากใช้งานพวกมันมาหนึ่งเดือนเต็ม เจ้าของหุ่นยนต์สองตัวนี้ก็เริ่มรู้ว่า AI ตัวไหนมีความถนัดในด้านอะไรกันบ้าง

     สำหรับเจย์ทู กับเรื่องทำความสะอาด ปรนนิบัติรับใช้ ปรุงอาหารยังไงให้อร่อย เขาไว้ใจมันได้

     เหมือนเป็นแม่บ้านในฝันของใครหลาย ๆ คน

     แต่กับเจย์วัน รายนี้ดูจะเข้ากันได้ดีกับเทคโนโลยี คณิตศาสตร์ และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์

     เพราะว่า มีแม่บ้านแล้วก็ต้องมีพ่อบ้าน ใช่ไหมล่ะ

     “คุณคิดว่าเพราะแบบนี้ พวกเราถึงต้องกลายมาเป็นเศษขยะข้างถนนรึเปล่า”

     “แต่เจย์ทูไม่ได้หัวรั้นเหมือนนายหนิ”

     นั่นสินะ จนถึงตอนนี้ซึงฮยอนก็ยังไม่ได้หาคำตอบว่าทำไม AI ที่มีอายุการใช้งานเพียงไม่กี่ปีถึงได้มาอยู่ในสภาพหมดประโยชน์กันเร็วขนาดนี้

     “พวกเราเป็นของมีตำหนิจากโรงงาน เป็นสินค้าราคาถูกที่เจ้านายคนเก่าแย่งจากคู่แข่งมาได้”

     “ว่าต่อไปซิ”

     “เจ้านายสามารถขอเรียกดูประวัติและปัญหาการใช้งานได้หลังจากที่พวกเราหลับไปแล้ว” เจย์วันรีบพูดและรีบเดินออกจากห้องนี้เพื่อไปยังห้องพักของมัน “ให้มอนิเตอร์เป็นผู้บอกเรื่องนี้กับคุณแทนตัวผมดีกว่าครับ”

     “ถูกผลิตขึ้นเมื่อสองปีที่แล้วโดยบริษัทเสี่ยงเถ้า... อ่า หุ่นยนต์จีนสินะ”

     ซึงฮยอนหันไปยิ้มให้กับลูกมือของตัวเองทั้งสองตัวที่หลับสนิทอยู่ก่อนจะเริ่มทำการขุดคุ้ยข้อมูลที่เขาอยากรู้ต่อ

     “ถูกประมูลไปในราคา... อืม ของตำหนิจากโรงงานจริง ๆ ด้วย” เขาเลื่อนอ่านบันทึกยาวยืดในหน้าจอจนจบ “แต่เท่าที่ดูมาพวกนายก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร ใครเป็นคน---”

‘MXTY NIGHT CLUB’

     “เดี๋ยวก่อนนะ”

     เป็นไปได้เหรอที่ซ่องระดับห้าดาวจะเที่ยวกว้านซื้อหุ่นยนต์ตกเกรดมาให้บริการลูกค้าชั้นสูงขนาดนั้น

     “หึ สุดท้ายก็หลอกลวงแม้แต่กับพวกเดียวกัน”

     MXTY NIGHT CLUB ไม่ใช่สถานที่ธรรมดา ๆ เบื้องหลังความสุขสมของพวกเศรษฐีที่ลุ่มหลงในกาม AI ที่ทำงานอยู่ที่นั่นล้วนถูกลูกค้าปฏิบัติกับมันเยี่ยงทาส บางตัวต้องเจอกับรสนิยมความชอบแปลก ๆ พิสดาร และทารุณ

     แต่ ถ้าไม่ได้ชำรุดเสียหายจนเกินเยียวยาจริง ๆ พวกเขาก็คงจะไม่ทิ้งมันหรอก หุ่นยนต์ส่วนใหญ่มักถูกซื้อในราคาที่บวกเพิ่มค่าซ่อมเผื่อกรณีทำพัง จากนั้นผู้ใช้บริการก็สามารถทำอะไรกับมันก็ได้ตามใจอยาก

     “แล้วพวกนาย เคยเจออะไรเลวร้ายแบบนั้นมากันด้วยรึเปล่า...”

บันทึกปัญหาการใช้งานของ J1 (Codename ล่าสุด) โดย MXTY1001

จำนวนปัญหาที่พบ: 1

บันทึกปัญหาการใช้งานของ J2 (Codename ล่าสุด) โดย MXTY1001

จำนวนปัญหาที่พบ: 1

     “ไม่มีโปรแกรมตอบสนองต่อความรู้สึกทางเพศของมนุษย์”

-

< previous part  ▞  next part >