หมายเหตุ: ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับการ์ตูนเรื่องนี้แต่อย่างใด
#ฟิควูบ
g e nreyaoi, kink, smut
pa i r ingseunghyun x jaejin
rati n gnc - 20
☕
"เอาพิงก์แพนเธอร์ดีกว่า"
ชายคนหนึ่งในห้องเดินไปเลือกเครื่องประดับขนนุ่มสีชมพูแหววจากคอลเล็คชั่นของตัวเอง ก่อนจะหันกลับมาพูดกับอีกหนึ่งคนที่นั่งอยู่บนพื้นข้างบันได
"วันนี้อยากให้ผมเป็นเสือเหรอ"
"อืม มันเหมือนนายเลยนะ" เขาพูดพลางเอามือรูดของชิ้นนั้นไปด้วย "ทึ่มดี"
เสียงโซ่ตรวนเส้นไม่หนาไม่บางดังขึ้นตามการเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ในพันธนาการของมัน ซง ซึงฮยอน โสเภณีหนุ่มเงยหน้ามองเจ้านายของเขาด้วยสติสัมปชัญญะที่ดูเหมือนจะเหลือน้อยเต็มที
"ยาออกฤทธิ์รึยัง"
"แล้วครับ แต่ยังไม่เต็มที่"
ผู้ใช้บริการคนล่าสุดค่อย ๆ ย่อตัวลงมาตรวจดูข้อพับแขนที่เต็มไปด้วยเลือดคั่งและรอยเข็มแทงพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม
"สีรอยช้ำดูน่ากลัวจัง ผมจะเป็นอะไรรึเปล่า"
"นายไม่ไว้ใจคนเป็นหมออย่างชั้นเหรอ"
ก็เพราะเห็นว่าเป็นหมอไง ซึงฮยอนถึงได้ยอมปล่อยให้เขาทำแบบนั้นกับตนเอง
มาถึงห้าเดือนแล้ว...
☍☍☍
"ต้องให้หมอบอกอีกกี่รอบว่าค่าเลือดของนายมันปกติ"
อี แจจิน อายุรแพทย์ผู้รับผิดชอบการตรวจสุขภาพประจำปีให้กับสถานบริการแห่งหนึ่งกล่าวกับพนักงานของที่นั่นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะรำคาญหน่อย ๆ
แน่นอน
เพราะว่าเขาไม่ใช่คนใจดี
แถมยังมีนิสัยที่ตรงกันข้ามกับหน้าตาอย่างสิ้นเชิง
"พวกหมอชอบพูดว่าไม่มีอะไร แต่หลังจากนั้นที่ทำงานก็จะเลิกจ้างเรา...เพราะติดโรค"
ชายหนุ่มหนึ่งในผู้รับการตรวจยังคงเถียงเขาฉอด ๆ
"ตกลงนายกลัวตายหรือว่ากลัวตกงาน"
"ผมกลัวตายเพราะไม่มีกิน"
"งั้นมาอยู่กับชั้นมั้ยล่ะ"
"..."
นายแพทย์หน้าหวานลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปที่ ผู้ชายหากิน คนนั้น
"ไม่ต้องทำอะไรมาก" เขายื่นนิ้วชี้ไปสัมผัสริมฝีปากบางที่แห้งจนเกือบเป็นขุยก่อนจะโน้มกายลงมาสร้างความชุ่มชื้นให้กับมันด้วยตัวเอง "แค่ ทำให้ชั้นมีความสุข"
"แล้วผมจะได้เท่าไหร่"
เขาถามกลับไปขณะที่ลิ้นร้อนของอีกคนเริ่มรุกล้ำเข้ามาเรื่อย ๆ
"เท่าที่นายต้องการ"
"เด็กดี มา ใส่หางก่อน"
☍☍☍
"เด็กดี มา ใส่หางก่อน"
ร่างเปลือยเปล่าของคนที่ถูกล่ามค่อย ๆ ขยับหันหลังให้ชายผู้เป็นเหมือน เจ้าของ ของเขา
ของตกแต่งเส้นยาวถูกยัดใส่เข้าไปในช่องทางที่สามารถปล่อยให้มันเสียบคาไว้ได้ แจจินใช้เท้าเขี่ยหางสีชมพูนั่นเล่นอย่างชอบอกชอบใจ
"พ่อเสือของชั้น"
บั้นท้ายแน่นถูกขยำตีอย่างมันส์มือ ในตอนนี้ ชายหนุ่มรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติ ยาประหลาดนั่นปลุกปั่นสัญชาติญาณดิบในตัวจนเขาสับสนไปหมดว่าตนเองเป็นมนุษย์...หรือสัตว์
มากไปกว่านั้นยังมีอีกคนมาช่วยปลุกกระตุ้นอารมณ์ให้ สองมือลูบคลำบีบจับไปทั่วทั้งลำตัวหนา บวกกับเสียงกระซิบประโยคหยาบคายต่าง ๆ ที่ดังเข้ามาในโสตประสาทยิ่งทำให้ซึงฮยอนรู้สึกคลั่ง
ดั่งเสือที่หิวโหย
"นายเป็นสัตว์ที่เลี้ยงไม่เชื่อง ชั้นต้องล่ามนายไว้กับเสา..."
แจจินเขย่าโซ่เส้นนั้นไปมา เสียงเหล็กกระทบพื้นดังรบกวนสมาธิอันน้อยนิดจนอีกฝ่ายแสดงท่าทางหงุดหงิด
"นายโกรธชั้น... และสัญญากับตัวเองว่าจะต้องจับชั้นกินให้ได้" ร่างเล็กหันไปเย้าแหย่กับของรักของอีกคน "นายจะข่มขืนชั้น นายจะเอาไอ้นี่ยัดเข้ามา ทำให้ชั้นดิ้นทุรนทุราย"
"แจจิน ผ...ผม อะ--"
"เสือตัวนั้นจะร่วมเพศกับชั้น ทำเหมือนว่าชั้นก็เป็นสัตว์" เขารู้สึกได้ถึงแรงกระตุกของอวัยวะในอุ้งมือขณะพูด "...ไร้ความปราณี"
"อะ แจจ--"
ส่วนอ่อนไหวที่กำลังตื่นตัวถูกบีบแน่น แจจินนวดคลึงมันรัว ๆ จนซึงฮยอนร้องออกมาเพราะความเสียวซ่าน
"อื้อออ อะ แจจินอ่า... ฮื่อ" ม่านตาของเขาขยายกว้างเพราะฤทธิ์ยาและกามอารมณ์ที่ถูกชะงักเนื่องจากคนกระทำชักมือออกกะทันหัน
ร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำตัวบางคลานถอยหลังออกมานั่งแหกแข้งขายั่วคนที่ถูกผูกล่ามอยู่ คุณหมอคนขรึมแต่แอบซ่อนรสนิยมทางเพศแปลก ๆ เอนกายลงนอนหงายกับพื้น ใช้น้ำเสียงที่ซึงฮยอนฟังแล้วไม่เคยอดใจไหวร้องเรียกให้เขาเข้ามาหา
"แจจิน ผม จะกินคุณ!"
ชายหนุ่มกระโจนไปหาคนตรงหน้าแต่ก็ต้องหยุดที่ครึ่งทางเพราะมีบางอย่างรั้งข้อเท้าไว้อยู่
"ฮึ เอาไอ้นี่ออกไป!!!" ซึงฮยอนตะโกนด้วยความไม่พอใจ รีบหันกลับไปแกะดึงสายโซ่นั่นแต่ทว่าก็เป็นแค่ความพยายามที่ล้มเหลว "แจจิน ปล่อยผมสิ"
คนคุมเกมมีความสุขที่ได้เห็นอากัปกิริยาเหล่านั้น ทั้งใบหน้ามุ่ยกึ่งโกรธกึ่งจะร้องไห้ ทั้งเสียงสูดจมูกฟึดฟัด และมือขาที่มุ่งมั่นจะกระชากพันธนาการของตัวเองออกให้ได้
"เจ้าเสือโง่" แจจินเปลื้องผ้าคุมกายออก อวดโชว์ของสำคัญให้คนตรงนั้นสติแตกเล่น "นายมันอ่อนแอ สัตว์ที่อ่อนแอไม่มีทางเอาชนะมนุษย์"
ใบหน้าของซึงฮยอนแดงก่ำ สันดานดิบที่อยู่เหนือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกำลังสั่งให้เขาทำลายทุกอย่างเพื่อให้ได้คน ๆ นั้นมาดังใจหวัง ร่างหนาพุ่งตัวออกไปสุดแรงจนเสาบันไดที่เป็นหลักผูกให้กับโซ่เส้นนั้นฉีกงอเกิดเสียงดังแกรก มือยาวคว้าข้อเท้าเล็กเอาไว้ได้ในแบบที่แจจินจงใจให้เป็น เขารีบลากมันเข้ามาใกล้โดยไม่สนว่าอีกคนจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่
ผิวเนียนเสียดสีกับพื้นจนถลอก ท่อนขาทั้งสองข้างถูกแขนแกร่งจับยึดเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี แต่เท่านี้ไม่เพียงพอ คุณหมอคนสวยดันอยากให้เจ้าเสือกระทำทารุณกับเขามากกว่าที่เป็นอยู่
"อ๊ะ ปล่อยนะ!"
แจจินทำท่าจะลุกวิ่ง เตะซึงฮยอนเต็มฝ่าเท้าแล้วพาตัวเองออกไปให้ไกล พลางนึกขอบคุณอีกคนที่ก็ไวพอจะลุกตามมาฉุดลากร่างอ้อนแอ้นนั่นกลับลงไปจนได้
"เสร็จผมล่ะ"
"อื้อ..."
ไม่เหลือแล้วอาภรณ์ชิ้นนั้น ผ้าผืนใหญ่ถูกสลัดเขวี้ยงไปพักอยู่บนเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใดสักชิ้นในบ้าน พิงก์แพนเธอร์ของแจจินรีบเข้ามาครอบครองร่างเหยื่อของมันไว้ จัดการโลมเลียลิ้มรสชาติผิวกายชื้นเหงื่อตั้งแต่ลำคอยาวไปจนถึงใต้สะดือ
"ผมจะเล่นกับคุณ" เล็บยาวจิกลงไปที่แก้มก้นสองข้าง ขูดครูดขึ้นลงจนเกิดรอยแดงเป็นทาง "จะ...เล่น"
"ฮื่อ...ซึงฮยอน ทรมานชั้น" แจจินยกสะโพกตัวเองขึ้นเชื้อเชิญสุดขีดก่อนจะต้องกรีดร้องให้กับสิ่งที่อีกคนทำ
ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปจ่อใกล้รอยแยกสีเข้ม ผิวหนังนิ่มภายในถูกขบดูดอย่างแรงจนเจ้าตัวหวั่นว่าเนื้อตรงนั้นอาจจะหลุดออกมา
"เนี่ย อร่อยสุดแล้ว" เสียงลิ้นดูดดุนดังจ๊วบจ๊าบอยู่เป็นระยะ "ทำไมต้องสั่นขนาดนั้นอะ"
เจ้าของบั้นท้ายงอนที่กำลังโดนแกล้งรู้สึกเสียวจนน้ำตาซึม ซึงฮยอนลากฟันของเขาไล่งับไปตามโคนขา ลิ้นชื้นทำเป็นเผลอแตะไปโดนเนื้อก้อนเล็ก แตะย้ำรัว ๆ อยู่อย่างนั้นทำเอาแจจินแทบคลั่ง
"อะ... อื้อ พอ หยุดก่อน อ๊ะ!" แพทย์หนุ่มทำเสียงกระเส่าล้อตามจังหวะลิ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องรีบหันไปให้ความสนใจกับจุดทรมานจุดใหม่ "อ้าก!!! ทำอะไร ช...ชั้นเจ็บ!"
แก่นกายแข็งยาวถูกใช้งานเสมือนเชือกสำหรับการดึงอะไรก็ตามให้เข้ามาใกล้ คนถูกจูงยกตัวเองขึ้นไปตามแรงนั้นเพื่อลดความเจ็บปวด แต่ซึงฮยอนยังพามันขึ้นมาสูงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นยืน
เสือหนุ่มดันลำตัวของคนตรงหน้าเข้ากระแทกตัวเอง ส่วนอ่อนไหวตั้งโด่พุ่งชนจมูกสันนั่นเต็มปัง เขาไม่รอช้าเงยหน้ารับมันเข้าปากพร้อมผงกหัวรูดชักอย่างเร็วแรง
"อ๊ะ...อื้อ..."
ความกระสันที่เกิดขึ้นถูกเพิ่มเป็นสองเท่าเมื่อนิ้วกลางข้างหนึ่งรุดดันเข้ามาในช่องทางฝั่งตรงข้าม ร่างเล็กขมิบตัวเองให้ผิวหนังข้างในนั้นได้สัมผัสอีกคนอย่างเต็มที่
มันสวนทางกันไปหมด
ด้านหน้าเข้า
ด้านหลังออก
ซึงฮยอนควบคุมจังหวะเหล่านี้ได้ยังไง
เขาเสียวจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว
แจจินล้มลงทับคนที่นั่งอยู่จนหงายหลังนอนไปพร้อมกัน โชคร้ายหรือโชคดีที่อวัยวะทุกชิ้นยังอยู่ในตำแหน่งเดิม คนข้างล่างเพิกเฉยต่ออาการปวดระบมที่สะบักจากการกระแทกเมื่อกี๊แล้วเดินหน้ามอบความทรมานให้ผู้ใช้บริการของเขาต่อไป
"พ...เพิ่มนิ้วให้ชั้นหน่อยได้มั้ย" คุณหมอเรียกร้องความคับแน่นเพิ่มเติมหลังเริ่มคุ้นเคยกับขนาดปัจจุบัน "ซ...ซึงฮยอน"
ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ต่อคำขอ
"หึ เจ้าเสืออ้วนใจร้าย"
โพรงปากอุ่นที่แต่เดิมก็มีของอุ่นเหมือนกันอยู่ในนั้นจู่ ๆ กลับต้องไล่งับอมอากาศ ซึงฮยอนลืมตาขึ้น หนึ่งคำถามเกือบได้ส่งออกไปแต่ดันถูกอีกคนขัดขวางไว้เสียก่อน แจจินดันลิ้นร้อนสอดตวัดทั่วทุกซอกมุมราวกับจะตามหารสชาติของตัวเองที่หลงเหลืออยู่ เชื่อไหมว่าถึงท่าทางจะถูกปรับแล้วแต่นิ้วอวบ ๆ นั่นก็ยังสามารถรักษาหน้าที่ของมันไว้ได้เป็นอย่างดี
และเหมือนจะดีกว่าเก่าด้วย
"อ๊ะ ช...ชั้นอยากได้อันใหญ่กว่านี้แล้ว"
"เร็วไปเดี๋ยวก็ไม่สนุกหรอก" คนโดนฤทธิ์ยาสายตาพร่ามัวจนแทบโฟกัสอะไรไม่ได้ สติที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้ก็ถูกเทให้ไปจดจ่อกับสัมผัสตอดรัดภายในเส้นทางมืดมิดด้านล่าง "ผมยังเล่นกับเหยื่อไม่เสร็จเลย"
ร่างเล็กแอบเบียดส่วนอ่อนไหวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายเข้ากับกล้ามท้องแน่น และด้วยความขี้เกียจรอ แจจินเริ่มต้องการที่จะทำมันด้วยตัวเอง
"หยุดเลยนะ" คนพูดยึดข้อมือเล็กทั้งสองข้างมาแนบไว้ที่อก
"ผู้ล่าที่ไหนมันบ้าปล่อยให้เหยื่อนั่งสบายใจเฉิบอยู่บนตัวแบบนี้วะห้ะ"
เสียงโซ่กระทบพื้นดังเกรียวเมื่อสถานะการอยู่บนอยู่ล่างถูกสับเปลี่ยน ฝ่ายที่ไม่ได้สวมบทบาทสัตว์ป่าไม่ยอมให้ตนเองถูกคร่อมทับอีกหนแล้ว แจจินกระเถิบถอยหลังกลับไปที่บันไดวนหรูกลางบ้านโดยมีซึงฮยอนคลานตามไปติด ๆ
ปลายจมูกปล่อยลมหายใจรดลำคอยาวระหงก่อนกดฟันซี่คมลงไปบนผิวเย็น รสเค็มของเหงื่อไม่ใช่อุปสรรคในการเล้าโลมครั้งนี้ เขี้ยวแหลมกดขยี้บริเวณไหปลาร้าสร้างความเจ็บปวดที่น่าพึงพอใจให้กับฝ่ายนั้นเป็นอย่างยิ่ง
"ซึงฮยอนอ่า..."
ทั้งคู่พาตัวเองมาถึงเชิงบันไดแล้ว อาการแสบระบมที่ข้อเท้าข้างขวาทุเลาลงเพราะไม่ต้องถูกสายเหล็กรั้งกระชากอีกต่อไป ร่างหนาปล่อยให้แจจินเล่นกับตุ่มไตสองข้างตามใจอยากขณะที่เขากำลังค่อย ๆ ช้อนตัวชายร่างเล็กคนนี้ขึ้นไปนั่งบนแผ่นไม้ขั้นที่สาม
หางขนยาวเมตรกว่าถูกดึงออกมาจากจุดเสียบเดิมของมัน Pink Panther Tail สีหวานสิ้นสุดบทบาทในการเป็นของประดับและเริ่มต้นหน้าที่สำหรับการเป็นอุปกรณ์ผูกยึด คุณหมอผู้รู้งานรีบยกมือขึ้นเกี่ยวคล้องราวบันไดอย่างรวดเร็ว หลังจากซึงฮยอนจับเขามัดไว้เป็นที่เรียบร้อย ต่อจากนี้ ไม่ว่าใครคนนั้นจะเสนออะไรมาให้ แจจินไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
"ชั้นเป็นกวางน้อยของนาย..." เขาส่งสายตาน่าสงสารปนยั่วสวาทไปให้
"กวางน้อย...ของผม" ผู้ให้บริการอุ้มลูกค้า(ประจำ)ของตนเองมาไว้บนตัก
"หิวรึยัง" เหยื่อร่างบางเอ่ยถามผู้ล่าของมันเสียงอ่อย "จะกินชั้นได้รึยัง ซึงฮยอน"
"ก็ พร้อมยังล่ะ"
การมาทำอะไรแบบนี้ในจุดที่เสี่ยงเกิดอุบัติเหตุอันดับต้น ๆ ภายในบ้านนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งกับคนที่มีสารกระตุ้นไหลเวียนอยู่ในร่างกายอย่างซึงฮยอนแล้วด้วย
ส่วนอ่อนไหวของแจจินถูกมือหนากอบกุมไว้ นิ้วหัวแม่มือถูวนอยู่ที่ปลายยอดเร่งให้ผิวหนังตรงนั้นลู่ร่นลงไปเผยเนื้ออ่อนที่เริ่มเหนอะของเหลว
"น่ารัก"
"หืม" เจ้าของบ้านละสมาธิจากตรงนั้นแล้วรีบเงยหน้าขึ้นตามเสียงเมื่อกี๊ไป "หนิ รู้ตัวรึเปล่าว่าเผลอพูดชมชั้นน่ะ"
"ครับ"
คนได้ยินยิ้มเขิน ๆ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้ง
"ปกติไม่เห็นพูดจาแบบนี้"
"ก็วันอื่นคุณเป็นแค่แจจิน แต่วันนี้คุณเป็นกวางน้อย"
"หือ มีงี้ด้วย" คุณหมอเข้าใจแล้ว ว่าซึงฮยอนกำลัง เมา จนเพ้อเจ้อไปเรื่อย
"มาย เดียร์..."
ร่างสูงเอื้อมมือข้างซ้ายไปคว้าจับสองมือที่ถูกมัดติดกับราวบันได ส่วนอีกข้างอ้อมมาพยุงลำตัวของนายจ้างเขาไว้ ความเป็นชายเบื้องล่างชูชันตั้งตระหง่าน สุดปลายของมันถูกดันเข้ามาชิดติดปากทางแล้ว
แจจินสูดหายใจเข้าปอดแรง ๆ หลายทีด้วยความลุ้น
ไม่มีอะไรช่วยจับเลยนะ แล้วจะเอามันเข้าไปได้อย่างไร...ไม่ให้พลาด
"อึ๊บ"
"อะ อ๊า... ซึงฮยอน ฮื่อ..."
แต่ พ่อเสือของเขาก็ไม่ได้ทำให้ใครต้องผิดหวัง
แล้วก็ถึงคราวเสียวของจริง คนที่ให้แจจินยืมหน้าตักขยับร่างกายไม่หยุด ไม่ยั้ง และไม่สนใจฟังคำประท้วงใด ๆ ของอีกฝ่าย
"ซึงฮยอน งึ... เบา ๆ!"
แผ่นหลังเนียนถูกเบียดติดเสาราวบันได เสียงดูดปากดังระงมแข่งกับเสียงเนื้อกระทบกันด้านล่าง ขาแต่ละข้างยืนบนบันไดคนละขั้น ถึงแม้จะดูทุลักทุเลแต่นี่แหละที่ช่วยสร้างความเร้าใจให้กับกิจกรรมในครั้งนี้
การเคลื่อนไหวอันรุนแรงส่งผลให้เครื่องผูกมัดทำท่าจะหลุดมิหลุดแหล่ ซึงฮยอนเห็นเช่นนั้นจึงชิงแกะมันออกไปก่อนเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ สองแขนที่เป็นอิสระรีบโอบคว้าไหล่กว้าง และในที่สุดแจจินก็ได้มีโอกาสเป็นคนควบคุมจังหวะกับเขาบ้างสักที
"อะ อ่า... แจจิน" ร่างสูงชูศีรษะให้อีกคนเอาหางขนเส้นเดิมมาพันรอบคอไว้ "ติดใจอะไรนักหนานะ"
"สีชมพูมันเหมาะกับนาย" คนตัวเล็กอ้าปากงับปลายมันเล่น ดูดจนชุ่มก่อนส่งให้เขา "แบ๊วอะ"
"อันนี้ก็ชมพูนะ แหะ" ปลายนิ้วยื่นไปเขี่ยยอดอกคู่ตรงหน้า ซึงฮยอนหัวเราะชอบใจทั้ง ๆ ที่ ยังมีของเล่นคาอยู่ในปาก "เหมาะกับผมเหมือนกันปะ"
คุณหมอคนสวยส่ายหน้ารัว ก้มหัวลงซบกับบ่าหนาแล้วขย่มตัวเองไปเรื่อย ๆ
จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งนึกอะไรขึ้นได้
"มันไม่เหมือนที่เราตกลงกันตอนแรกหนิ" คนพูดผลักร่างบนตักออก
"..."
แจจินทำหน้างง
ตกลงอะไรนะ ลืม
"ผม ต้องทำให้คุณดิ้นทุรนทุรายสิ" เขาจับคนตัวเล็กยืนหันหน้าเข้าหาราวบันไดอีกฝั่ง
"นายจะทำอะไร"
ปากอิ่มถูกบังคับให้คาบเจ้าพิงก์แพนเธอร์ชิ้นเดิมก่อนมันจะไปพันเป็นปมอยู่ที่ท้ายทอย
พูดอะไรไม่ได้แล้ว
"อื่อ..."
เสือหนุ่มจับขาขวาของเจ้ากวางน้อยพาดข้ามราวจับไป แจจินรีบยึดหาที่มั่นรักษาสมดุลไม่ให้ตัวเองร่วงตก
ซึงฮยอนก้มลงสำรวจขนาดของรูรักที่ยังเปิดกว้างรอต้อนรับอวัยวะเดิมที่เคยเข้าไป
เขาใช้นิ้วหัวแม่มือแกล้งแหย่หยั่งเชิงดูก่อน...
เป็นไปตามคาด บั้นท้ายกลมสะดุ้งโหยงพร้อมเสียงอุทานระบายความเสียว ผิวหนังเหนอะเหงื่อรูดถูกับราวไม้ขัดเงาสีเข้มดังปื้ดป้าด
"แจจินอ่า ขมิบหน่อยสิ" ริมฝีปากบางกดจูบลงไปบนเนื้อแน่น นิ้วใหญ่ในนั้นหมุนควานหาจุดกระสันท่ามกลางแรงตอดรัดที่เกิดจากการเกร็งกล้ามเนื้อตามคำสั่ง
"งื่อ..."
"ดิ้นเบา ๆ เดี๋ยวตก"
"อื้อ!!!" แพทย์หนุ่มถูกขย่มรัว นิ้วที่ถอนออกไปและสิ่งใหม่ที่เข้ามาทดแทนทำเอาขาที่ยกพาดกับอย่างอื่นอยู่เกิดอาการอ่อนแรงฉับพลัน
มือหนึ่งถูกนำไปช่วยพยุงร่างอ่อนเปลี้ยนั้นไว้ อีกมือหนึ่งอ้อมวกไปปรนเปรอความใคร่ให้กับของรักอีกอันที่เหลือ
ขาสองข้างสั่นไปหมด
ทั้งลำตัวโดนเขย่ารัว
ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต้านทาน
"อะ อ้าว...ไปก่อนเฉยเลย" ซึงฮยอนกล่าวทักทายอะไรเปียก ๆ ที่หลังมือของเขา "ผมยังได้อีกนานเลยนะ"
'ชั้นจะตายก่อนมั้ย' แจจินคิดในใจเนื่องจากพูดออกไปไม่ได้
"ทำไมรอบนี้ อะ... แรงมันเหลือเยอะจังเลย" ชายหนุ่มยังกระแทกตัวเองเข้ามาเรื่อย ๆ น้ำรักที่เลอะมือถูกนำมาป้ายปาดตามร่างกายของคนที่ปลดปล่อยมันออกมา "คุณหมอ ตอบผมหน่อยสิ"
"อ๊ะ! อ๊าาา!!!"
สองมือครอบครองหว่างขาที่แหกอ้า จับดันเข้าผลักออกอย่างไม่มีทีท่าจะจบสิ้น...
ผิวหนังลื่นเหนียวสร้างความลำบากต่อการเกี่ยวเกาะ แล้วไหนจะฝ่าเท้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากความร้อนรุ่มภายใน หลายหนที่ซึงฮยอนทำท่าเหมือนจะพลาดสะดุดแต่ยังดีที่มีแจจินช่วยดึงไว้
"อืม...แจจิน" ร่างสูงหอบกระเส่า ผิวกายของคนด้านหน้าถูกเขาโลมเลียอีกครั้งเล่นเอากวางตัวน้อยร้องระทวยฟังไม่ได้ศัพท์
เป็นเรื่องเศร้าสำหรับเจ้าตัวที่เสียงครางเหล่านั้นลอดผ่านสิ่งกีดขวางสีหวานออกมาไม่ได้ทั้งหมด แต่กับซึงฮยอน การเรียกชื่อที่ไม่เป็นชื่อแบบนี้มันช่างเป็นอะไรที่ทำให้เขาประทับใจยิ่งนัก
ชายขายบริการคนนี้รู้ว่าแจจินคลั่งไคล้ในตัวเขามากแค่ไหน ตั้งแต่ครั้งแรกมาจนถึงครั้งล่าสุด คุณหมอหน้าสวยมีแต่จะต้องการซึงฮยอนมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงขั้นไม่ยอมไปมีสัมพันธ์ลับกับใครอื่นอีก
ห้าเดือนกับสถานะผู้ซื้อผู้ขายระหว่างทั้งคู่ จะมีใครสักคนรู้ตัวบ้างไหมว่าบางทีมันอาจพัฒนาหรือถลำลึกจนกลายเป็นความรัก...ไปแล้ว
หนึ่งในนั้นเลือกที่จะโกหกตัวเอง เซ็กส์แบบผาดโผนถูกนำมาใช้เป็นข้ออ้างว่าเขาแค่ต้องการสีสันและความหวาดเสียวให้กับชีวิตอันน่าเบื่อที่วัน ๆ เอาแต่หมกอยู่กับเชื้อโรคและคนป่วย อีกหนึ่งคนที่เหลือก็มองว่ามันคือหนทางอยู่รอด หากไม่มีใครจ้าง เขาก็ไม่มีตังค์ซื้อข้าวกิน
แต่หากลองได้มีโอกาสคิดทบทวนดูอีกที ย้อนนึกว่าระหว่างที่ร่วมรักกันแต่ละคนโหยหาอีกฝ่ายมากแค่ไหน จริงหรือไม่ที่อุปกรณ์เสริมเหล่านั้นยังสำคัญอยู่ และในช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อะไรเป็นสิ่งแรกที่ซง ซึงฮยอนคิดถึง...
เงิน หรือ อี แจจิน
"ขออีกไม่ถึงนาทีนะ สัญญา"
ศีรษะเล็กเงยหงายขึ้นรับองศาของอีกคนที่ก้มหน้าลงมาหา ฟันคมงับกัดข้างลำคอ แรงกดอันหนักหน่วงบ่งบอกถึงความอดกลั้นที่ฝ่ายนั้นกำลังเผชิญ สัมผัสร้อนเร่าในร่างกายใกล้แตะถึงจุดที่พวกเขาจะรู้สึกเป็นสุขที่สุด
แขนแกร่งโอบลำตัวผอมบางไว้ชิดกาย ยิ่งได้ฟังเสียงครางถี่แหลมประกอบไปด้วยก็ยิ่งทำให้อยากกอดคน ๆ นี้แน่นขึ้นอีก
"ผมรู้ว่าคุณทรมาน ผมไม่อยากให้คุณทรมานอีกแล้ว แจจิน"
ไปต่อเพียงไม่กี่อึดใจ คำสัญญาที่ซึงฮยอนให้กับเขาถูกรักษาไว้ได้ ของเหลวร้อนถูกส่งเข้าไปในเส้นทางประจำของมัน ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนทั้งคู่ก็ยังบังคับให้ตัวเองอยู่แนบติดกันอย่างนั้น เครื่องกีดขวางถูกแก้มัดออกก่อนแทนที่ด้วยจูบอันดูดดื่ม...ผสานลมหายใจอุ่นในโพรงปากให้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ชายหนุ่มถอนแก่นกายของเขาออก ส่วนปากทางที่ยังปิดไม่สนิทดีก็เผลอปล่อยให้น้ำสีขุ่นไหลทะลักตามมาด้วย
"เก็บเอาไว้ไม่ดีหรอกเนอะ" คนตัวสูงจับกวางน้อยของเขาอุ้มหมุนกลับมานั่งตักหันหน้าเข้าหากันอยู่บนบันไดขั้นเดิม
สองขาที่อ้าออกเอื้อให้ขนาดของช่องว่างตรงนั้นขยายกว้างอีกรอบ บางอย่างที่ค้างอยู่ข้างในพากันหยดย้อยลงมาเรื่อย ๆ
"ซึงฮยอน"
"ครับ" เขาเบนสายตากลับมาหาคนตรงหน้า มองแว้บเดียวก็รู้เลยว่าตอนนี้แจจินอิดโรยมากแค่ไหน
"เอ่อ..." สองแขนคล้องไหล่อีกฝ่ายไว้หลวม ๆ น้ำลายอึกหนึ่งถูกกลืนลงคอไปพร้อมกับคำบางคำที่เจ้าตัวอยากจะเอ่ยบอก "คือ...ไม่มีอะไรหรอก"
"เหรอ" ซึงฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ อะไรบางอย่างทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่นายจ้างคนนี้กำลังจะพูดแต่ไม่ยอมพูดออกมาต้องเป็นสิ่งเดียวกันกับความรู้สึกที่อยู่ในใจเขามาตลอด "แจจิน ผมรั--"
"จะพูดอะไรแน่ใจรึยังว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว"
"..."
"วันนี้พอแค่นี้แหละ ชั้นจะไปอาบน้ำ รอนายรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ก็มาเอาเงินแล้วกลับบ้านไปซะ"
"ค...ครับ"
คนที่บันไดมองตามร่างเจ้าของบ้านซึ่งกำลังเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยสายตาละห้อย
จริงด้วย
สุดท้ายแล้วซึงฮยอนก็รู้ว่าเหตุผลที่เขามาที่นี่มันไม่ใช่เพราะค่าจ้างแสนแพงที่เขาจะได้รับ
แต่
'ต่อให้คุณไม่ได้ใช้ยานั่นกับผม ผมก็รู้ตัวดีว่าผมกำลังตกหลุมรักคุณ แจจิน'
"พ...เพิ่มนิ้วให้ชั้นหน่อยได้มั้ย" คุณหมอเรียกร้องความคับแน่นเพิ่มเติมหลังเริ่มคุ้นเคยกับขนาดปัจจุบัน "ซ...ซึงฮยอน"
ไม่มีการตอบสนองใด ๆ ต่อคำขอ
"หึ เจ้าเสืออ้วนใจร้าย"
โพรงปากอุ่นที่แต่เดิมก็มีของอุ่นเหมือนกันอยู่ในนั้นจู่ ๆ กลับต้องไล่งับอมอากาศ ซึงฮยอนลืมตาขึ้น หนึ่งคำถามเกือบได้ส่งออกไปแต่ดันถูกอีกคนขัดขวางไว้เสียก่อน แจจินดันลิ้นร้อนสอดตวัดทั่วทุกซอกมุมราวกับจะตามหารสชาติของตัวเองที่หลงเหลืออยู่ เชื่อไหมว่าถึงท่าทางจะถูกปรับแล้วแต่นิ้วอวบ ๆ นั่นก็ยังสามารถรักษาหน้าที่ของมันไว้ได้เป็นอย่างดี
และเหมือนจะดีกว่าเก่าด้วย
"อ๊ะ ช...ชั้นอยากได้อันใหญ่กว่านี้แล้ว"
"เร็วไปเดี๋ยวก็ไม่สนุกหรอก" คนโดนฤทธิ์ยาสายตาพร่ามัวจนแทบโฟกัสอะไรไม่ได้ สติที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้ก็ถูกเทให้ไปจดจ่อกับสัมผัสตอดรัดภายในเส้นทางมืดมิดด้านล่าง "ผมยังเล่นกับเหยื่อไม่เสร็จเลย"
ร่างเล็กแอบเบียดส่วนอ่อนไหวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายเข้ากับกล้ามท้องแน่น และด้วยความขี้เกียจรอ แจจินเริ่มต้องการที่จะทำมันด้วยตัวเอง
"หยุดเลยนะ" คนพูดยึดข้อมือเล็กทั้งสองข้างมาแนบไว้ที่อก
"ผู้ล่าที่ไหนมันบ้าปล่อยให้เหยื่อนั่งสบายใจเฉิบอยู่บนตัวแบบนี้วะห้ะ"
เสียงโซ่กระทบพื้นดังเกรียวเมื่อสถานะการอยู่บนอยู่ล่างถูกสับเปลี่ยน ฝ่ายที่ไม่ได้สวมบทบาทสัตว์ป่าไม่ยอมให้ตนเองถูกคร่อมทับอีกหนแล้ว แจจินกระเถิบถอยหลังกลับไปที่บันไดวนหรูกลางบ้านโดยมีซึงฮยอนคลานตามไปติด ๆ
ปลายจมูกปล่อยลมหายใจรดลำคอยาวระหงก่อนกดฟันซี่คมลงไปบนผิวเย็น รสเค็มของเหงื่อไม่ใช่อุปสรรคในการเล้าโลมครั้งนี้ เขี้ยวแหลมกดขยี้บริเวณไหปลาร้าสร้างความเจ็บปวดที่น่าพึงพอใจให้กับฝ่ายนั้นเป็นอย่างยิ่ง
"ซึงฮยอนอ่า..."
ทั้งคู่พาตัวเองมาถึงเชิงบันไดแล้ว อาการแสบระบมที่ข้อเท้าข้างขวาทุเลาลงเพราะไม่ต้องถูกสายเหล็กรั้งกระชากอีกต่อไป ร่างหนาปล่อยให้แจจินเล่นกับตุ่มไตสองข้างตามใจอยากขณะที่เขากำลังค่อย ๆ ช้อนตัวชายร่างเล็กคนนี้ขึ้นไปนั่งบนแผ่นไม้ขั้นที่สาม
หางขนยาวเมตรกว่าถูกดึงออกมาจากจุดเสียบเดิมของมัน Pink Panther Tail สีหวานสิ้นสุดบทบาทในการเป็นของประดับและเริ่มต้นหน้าที่สำหรับการเป็นอุปกรณ์ผูกยึด คุณหมอผู้รู้งานรีบยกมือขึ้นเกี่ยวคล้องราวบันไดอย่างรวดเร็ว หลังจากซึงฮยอนจับเขามัดไว้เป็นที่เรียบร้อย ต่อจากนี้ ไม่ว่าใครคนนั้นจะเสนออะไรมาให้ แจจินไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
"ชั้นเป็นกวางน้อยของนาย..." เขาส่งสายตาน่าสงสารปนยั่วสวาทไปให้
"กวางน้อย...ของผม" ผู้ให้บริการอุ้มลูกค้า(ประจำ)ของตนเองมาไว้บนตัก
"หิวรึยัง" เหยื่อร่างบางเอ่ยถามผู้ล่าของมันเสียงอ่อย "จะกินชั้นได้รึยัง ซึงฮยอน"
"ก็ พร้อมยังล่ะ"
การมาทำอะไรแบบนี้ในจุดที่เสี่ยงเกิดอุบัติเหตุอันดับต้น ๆ ภายในบ้านนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งกับคนที่มีสารกระตุ้นไหลเวียนอยู่ในร่างกายอย่างซึงฮยอนแล้วด้วย
ส่วนอ่อนไหวของแจจินถูกมือหนากอบกุมไว้ นิ้วหัวแม่มือถูวนอยู่ที่ปลายยอดเร่งให้ผิวหนังตรงนั้นลู่ร่นลงไปเผยเนื้ออ่อนที่เริ่มเหนอะของเหลว
"น่ารัก"
"หืม" เจ้าของบ้านละสมาธิจากตรงนั้นแล้วรีบเงยหน้าขึ้นตามเสียงเมื่อกี๊ไป "หนิ รู้ตัวรึเปล่าว่าเผลอพูดชมชั้นน่ะ"
"ครับ"
คนได้ยินยิ้มเขิน ๆ นี่น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้ง
"ปกติไม่เห็นพูดจาแบบนี้"
"ก็วันอื่นคุณเป็นแค่แจจิน แต่วันนี้คุณเป็นกวางน้อย"
"หือ มีงี้ด้วย" คุณหมอเข้าใจแล้ว ว่าซึงฮยอนกำลัง เมา จนเพ้อเจ้อไปเรื่อย
"มาย เดียร์..."
ร่างสูงเอื้อมมือข้างซ้ายไปคว้าจับสองมือที่ถูกมัดติดกับราวบันได ส่วนอีกข้างอ้อมมาพยุงลำตัวของนายจ้างเขาไว้ ความเป็นชายเบื้องล่างชูชันตั้งตระหง่าน สุดปลายของมันถูกดันเข้ามาชิดติดปากทางแล้ว
แจจินสูดหายใจเข้าปอดแรง ๆ หลายทีด้วยความลุ้น
ไม่มีอะไรช่วยจับเลยนะ แล้วจะเอามันเข้าไปได้อย่างไร...ไม่ให้พลาด
"อึ๊บ"
"อะ อ๊า... ซึงฮยอน ฮื่อ..."
แต่ พ่อเสือของเขาก็ไม่ได้ทำให้ใครต้องผิดหวัง
แล้วก็ถึงคราวเสียวของจริง คนที่ให้แจจินยืมหน้าตักขยับร่างกายไม่หยุด ไม่ยั้ง และไม่สนใจฟังคำประท้วงใด ๆ ของอีกฝ่าย
"ซึงฮยอน งึ... เบา ๆ!"
แผ่นหลังเนียนถูกเบียดติดเสาราวบันได เสียงดูดปากดังระงมแข่งกับเสียงเนื้อกระทบกันด้านล่าง ขาแต่ละข้างยืนบนบันไดคนละขั้น ถึงแม้จะดูทุลักทุเลแต่นี่แหละที่ช่วยสร้างความเร้าใจให้กับกิจกรรมในครั้งนี้
การเคลื่อนไหวอันรุนแรงส่งผลให้เครื่องผูกมัดทำท่าจะหลุดมิหลุดแหล่ ซึงฮยอนเห็นเช่นนั้นจึงชิงแกะมันออกไปก่อนเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ สองแขนที่เป็นอิสระรีบโอบคว้าไหล่กว้าง และในที่สุดแจจินก็ได้มีโอกาสเป็นคนควบคุมจังหวะกับเขาบ้างสักที
"อะ อ่า... แจจิน" ร่างสูงชูศีรษะให้อีกคนเอาหางขนเส้นเดิมมาพันรอบคอไว้ "ติดใจอะไรนักหนานะ"
"สีชมพูมันเหมาะกับนาย" คนตัวเล็กอ้าปากงับปลายมันเล่น ดูดจนชุ่มก่อนส่งให้เขา "แบ๊วอะ"
"อันนี้ก็ชมพูนะ แหะ" ปลายนิ้วยื่นไปเขี่ยยอดอกคู่ตรงหน้า ซึงฮยอนหัวเราะชอบใจทั้ง ๆ ที่ ยังมีของเล่นคาอยู่ในปาก "เหมาะกับผมเหมือนกันปะ"
คุณหมอคนสวยส่ายหน้ารัว ก้มหัวลงซบกับบ่าหนาแล้วขย่มตัวเองไปเรื่อย ๆ
จนกระทั่งมีใครคนหนึ่งนึกอะไรขึ้นได้
"มันไม่เหมือนที่เราตกลงกันตอนแรกหนิ" คนพูดผลักร่างบนตักออก
"..."
แจจินทำหน้างง
ตกลงอะไรนะ ลืม
"ผม ต้องทำให้คุณดิ้นทุรนทุรายสิ" เขาจับคนตัวเล็กยืนหันหน้าเข้าหาราวบันไดอีกฝั่ง
"นายจะทำอะไร"
ปากอิ่มถูกบังคับให้คาบเจ้าพิงก์แพนเธอร์ชิ้นเดิมก่อนมันจะไปพันเป็นปมอยู่ที่ท้ายทอย
พูดอะไรไม่ได้แล้ว
"อื่อ..."
เสือหนุ่มจับขาขวาของเจ้ากวางน้อยพาดข้ามราวจับไป แจจินรีบยึดหาที่มั่นรักษาสมดุลไม่ให้ตัวเองร่วงตก
ซึงฮยอนก้มลงสำรวจขนาดของรูรักที่ยังเปิดกว้างรอต้อนรับอวัยวะเดิมที่เคยเข้าไป
เขาใช้นิ้วหัวแม่มือแกล้งแหย่หยั่งเชิงดูก่อน...
เป็นไปตามคาด บั้นท้ายกลมสะดุ้งโหยงพร้อมเสียงอุทานระบายความเสียว ผิวหนังเหนอะเหงื่อรูดถูกับราวไม้ขัดเงาสีเข้มดังปื้ดป้าด
"แจจินอ่า ขมิบหน่อยสิ" ริมฝีปากบางกดจูบลงไปบนเนื้อแน่น นิ้วใหญ่ในนั้นหมุนควานหาจุดกระสันท่ามกลางแรงตอดรัดที่เกิดจากการเกร็งกล้ามเนื้อตามคำสั่ง
"งื่อ..."
"ดิ้นเบา ๆ เดี๋ยวตก"
"อื้อ!!!" แพทย์หนุ่มถูกขย่มรัว นิ้วที่ถอนออกไปและสิ่งใหม่ที่เข้ามาทดแทนทำเอาขาที่ยกพาดกับอย่างอื่นอยู่เกิดอาการอ่อนแรงฉับพลัน
มือหนึ่งถูกนำไปช่วยพยุงร่างอ่อนเปลี้ยนั้นไว้ อีกมือหนึ่งอ้อมวกไปปรนเปรอความใคร่ให้กับของรักอีกอันที่เหลือ
ขาสองข้างสั่นไปหมด
ทั้งลำตัวโดนเขย่ารัว
ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต้านทาน
"อะ อ้าว...ไปก่อนเฉยเลย" ซึงฮยอนกล่าวทักทายอะไรเปียก ๆ ที่หลังมือของเขา "ผมยังได้อีกนานเลยนะ"
'ชั้นจะตายก่อนมั้ย' แจจินคิดในใจเนื่องจากพูดออกไปไม่ได้
"ทำไมรอบนี้ อะ... แรงมันเหลือเยอะจังเลย" ชายหนุ่มยังกระแทกตัวเองเข้ามาเรื่อย ๆ น้ำรักที่เลอะมือถูกนำมาป้ายปาดตามร่างกายของคนที่ปลดปล่อยมันออกมา "คุณหมอ ตอบผมหน่อยสิ"
"อ๊ะ! อ๊าาา!!!"
สองมือครอบครองหว่างขาที่แหกอ้า จับดันเข้าผลักออกอย่างไม่มีทีท่าจะจบสิ้น...
ผิวหนังลื่นเหนียวสร้างความลำบากต่อการเกี่ยวเกาะ แล้วไหนจะฝ่าเท้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากความร้อนรุ่มภายใน หลายหนที่ซึงฮยอนทำท่าเหมือนจะพลาดสะดุดแต่ยังดีที่มีแจจินช่วยดึงไว้
"อืม...แจจิน" ร่างสูงหอบกระเส่า ผิวกายของคนด้านหน้าถูกเขาโลมเลียอีกครั้งเล่นเอากวางตัวน้อยร้องระทวยฟังไม่ได้ศัพท์
เป็นเรื่องเศร้าสำหรับเจ้าตัวที่เสียงครางเหล่านั้นลอดผ่านสิ่งกีดขวางสีหวานออกมาไม่ได้ทั้งหมด แต่กับซึงฮยอน การเรียกชื่อที่ไม่เป็นชื่อแบบนี้มันช่างเป็นอะไรที่ทำให้เขาประทับใจยิ่งนัก
ชายขายบริการคนนี้รู้ว่าแจจินคลั่งไคล้ในตัวเขามากแค่ไหน ตั้งแต่ครั้งแรกมาจนถึงครั้งล่าสุด คุณหมอหน้าสวยมีแต่จะต้องการซึงฮยอนมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงขั้นไม่ยอมไปมีสัมพันธ์ลับกับใครอื่นอีก
ห้าเดือนกับสถานะผู้ซื้อผู้ขายระหว่างทั้งคู่ จะมีใครสักคนรู้ตัวบ้างไหมว่าบางทีมันอาจพัฒนาหรือถลำลึกจนกลายเป็นความรัก...ไปแล้ว
หนึ่งในนั้นเลือกที่จะโกหกตัวเอง เซ็กส์แบบผาดโผนถูกนำมาใช้เป็นข้ออ้างว่าเขาแค่ต้องการสีสันและความหวาดเสียวให้กับชีวิตอันน่าเบื่อที่วัน ๆ เอาแต่หมกอยู่กับเชื้อโรคและคนป่วย อีกหนึ่งคนที่เหลือก็มองว่ามันคือหนทางอยู่รอด หากไม่มีใครจ้าง เขาก็ไม่มีตังค์ซื้อข้าวกิน
แต่หากลองได้มีโอกาสคิดทบทวนดูอีกที ย้อนนึกว่าระหว่างที่ร่วมรักกันแต่ละคนโหยหาอีกฝ่ายมากแค่ไหน จริงหรือไม่ที่อุปกรณ์เสริมเหล่านั้นยังสำคัญอยู่ และในช่วงเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน อะไรเป็นสิ่งแรกที่ซง ซึงฮยอนคิดถึง...
เงิน หรือ อี แจจิน
"ขออีกไม่ถึงนาทีนะ สัญญา"
ศีรษะเล็กเงยหงายขึ้นรับองศาของอีกคนที่ก้มหน้าลงมาหา ฟันคมงับกัดข้างลำคอ แรงกดอันหนักหน่วงบ่งบอกถึงความอดกลั้นที่ฝ่ายนั้นกำลังเผชิญ สัมผัสร้อนเร่าในร่างกายใกล้แตะถึงจุดที่พวกเขาจะรู้สึกเป็นสุขที่สุด
แขนแกร่งโอบลำตัวผอมบางไว้ชิดกาย ยิ่งได้ฟังเสียงครางถี่แหลมประกอบไปด้วยก็ยิ่งทำให้อยากกอดคน ๆ นี้แน่นขึ้นอีก
"ผมรู้ว่าคุณทรมาน ผมไม่อยากให้คุณทรมานอีกแล้ว แจจิน"
ไปต่อเพียงไม่กี่อึดใจ คำสัญญาที่ซึงฮยอนให้กับเขาถูกรักษาไว้ได้ ของเหลวร้อนถูกส่งเข้าไปในเส้นทางประจำของมัน ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนทั้งคู่ก็ยังบังคับให้ตัวเองอยู่แนบติดกันอย่างนั้น เครื่องกีดขวางถูกแก้มัดออกก่อนแทนที่ด้วยจูบอันดูดดื่ม...ผสานลมหายใจอุ่นในโพรงปากให้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว
ชายหนุ่มถอนแก่นกายของเขาออก ส่วนปากทางที่ยังปิดไม่สนิทดีก็เผลอปล่อยให้น้ำสีขุ่นไหลทะลักตามมาด้วย
"เก็บเอาไว้ไม่ดีหรอกเนอะ" คนตัวสูงจับกวางน้อยของเขาอุ้มหมุนกลับมานั่งตักหันหน้าเข้าหากันอยู่บนบันไดขั้นเดิม
สองขาที่อ้าออกเอื้อให้ขนาดของช่องว่างตรงนั้นขยายกว้างอีกรอบ บางอย่างที่ค้างอยู่ข้างในพากันหยดย้อยลงมาเรื่อย ๆ
"ซึงฮยอน"
"ครับ" เขาเบนสายตากลับมาหาคนตรงหน้า มองแว้บเดียวก็รู้เลยว่าตอนนี้แจจินอิดโรยมากแค่ไหน
"เอ่อ..." สองแขนคล้องไหล่อีกฝ่ายไว้หลวม ๆ น้ำลายอึกหนึ่งถูกกลืนลงคอไปพร้อมกับคำบางคำที่เจ้าตัวอยากจะเอ่ยบอก "คือ...ไม่มีอะไรหรอก"
"เหรอ" ซึงฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ อะไรบางอย่างทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าสิ่งที่นายจ้างคนนี้กำลังจะพูดแต่ไม่ยอมพูดออกมาต้องเป็นสิ่งเดียวกันกับความรู้สึกที่อยู่ในใจเขามาตลอด "แจจิน ผมรั--"
"จะพูดอะไรแน่ใจรึยังว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว"
"..."
"วันนี้พอแค่นี้แหละ ชั้นจะไปอาบน้ำ รอนายรู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ก็มาเอาเงินแล้วกลับบ้านไปซะ"
"ค...ครับ"
คนที่บันไดมองตามร่างเจ้าของบ้านซึ่งกำลังเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยสายตาละห้อย
จริงด้วย
สุดท้ายแล้วซึงฮยอนก็รู้ว่าเหตุผลที่เขามาที่นี่มันไม่ใช่เพราะค่าจ้างแสนแพงที่เขาจะได้รับ
แต่
'ต่อให้คุณไม่ได้ใช้ยานั่นกับผม ผมก็รู้ตัวดีว่าผมกำลังตกหลุมรักคุณ แจจิน'
The end ☕
No comments:
Post a Comment