CHAPTER 8 Home Sweet Home
ท่ามกลางความวุ่นวายในช่วงมื้อกลางวันที่บ้านหลังหนึ่ง...
“...มันก็เป็นแบบนี้ปกติของมันแหละค่ะ เอ้า! แจฮยอน! แกขึ้นไปทำอะไรบนบ้านเขาน่ะ ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” หญิงวัยกลางคนตะโกนเอ็ดลูกชายของตัวเองแข่งกับเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของบรรดาญาติคนอื่นๆ
เด็กหนุ่มร่างผอมยืนนิ่งไม่ตอบอะไรอยู่ตรงบันได
“แจฮยอนอยากเข้าห้องน้ำน่ะครับ เผอิญว่าเมื่อกี๊ห้องข้างล่างมันไม่ว่าง ผมเลยบอกให้เค้าขึ้นไปใช้ห้องข้างบนแทน” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านรีบแก้ต่างให้ลูกพี่ลูกน้องของเขา
“อ๋อ งั้นก็แล้วไป น้าขอบใจแกแทนมันด้วยละกัน แจจิน” แม่ของแจฮยอนปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ ดูเธอจะเป็นคนอารมณ์ร้อนไม่ใช่น้อย
แจฮยอนหันไปยิ้มขอบคุณให้หนึ่งในพี่ชายของเขาที่นานทีปีหนจะได้มาเจอกัน
"เอ้อ แจฮยอน นายเรียนอยู่ที่ชองดัมใช่มั้ยน่ะ" แจจินพยายามชวนแจฮยอนคุยเพราะเห็นว่าเด็กคนนี้แทบจะไม่พูดกับใครเลย
"ใช่ฮะ แจจินฮยอง ก็เป็นศิษย์เก่าที่นี่ใช่มั้ยฮะ"
"อื้ม คือ แฟนพี่ก็เรียนอยู่ที่นั่นเหมือนกัน ชื่อ ซง ซึงฮยอน นายพอคุ้นรึเปล่า พี่ฝากเขาให้คอยดูแลนายได้นะ"
"ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยฮะ"
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้...
“ก็ไม่แปลกเลยนะที่ซึงฮยอนฮยองจะชอบนาย”
คนที่อ้างว่าปวดท้องหนักและอยากเข้าห้องน้ำพูดกับตัวเอง(เหมือนที่เขาทำเป็นประจำ)ขณะกำลังมองหาจุดตั้งวางกล้องวงจรปิดที่เหมาะสม...สำหรับการแอบถ่าย
“ยังไงซะ ผมก็ต้องขอชื่นชมฮยองนะฮะ ที่คบกับคนโง่ๆอย่างมันมาได้ครบเดือนนึงแล้ว”
มือเล็กอ้อมไปกดสวิตช์ ‘เปิด’ ด้านหลังของตัวกล้องที่ถูกติดตั้งไว้อย่างดีและซ่อนไว้ในจุดที่แจฮยอนมั่นใจว่าเจ้าของห้องจะไม่มีทางพบมัน
“หวังว่ากล้องของชั้นจะได้ทำประโยชน์ตั้งแต่วันแรกเลยนะ แจจิน”
ช่วงสายของวันรุ่งขึ้น แจจินตื่นขึ้นมาพบว่าซึงฮยอนออกจากบ้านเขาไปแล้ว
‘เขาก็ทำถูกแล้วไม่ใช่เหรอที่รีบกลับไป’
แจจินยังคงนอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลผ่านแก้มไปครั้งแล้วครั้งเล่า...
อยู่ดีๆก็อยากโทษตัวเองที่รีบร้อนโวยวาย ถ้าเมื่อวานเขาปล่อยให้อะไรทั้งหมดมันเป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น เวลานี้...พวกเขาอาจยังนอนกอดกันอยู่ก็ได้
นั่นสิ มันควรเป็นแบบนั้น
‘นี่เรายอมเป็นของเขา เพื่อที่จะต้องตื่นมาอย่างว้าเหว่แบบนี้จริงๆเหรอ’
แต่ ถ้าซึงฮยอนเลือกแจจิน เขาก็ควรจะต้องอยู่ที่นี่ในตอนนี้รึเปล่า
หรือว่า...
เจ้าของบ้านแบกร่างกายที่แสนปวดเมื่อยลงมายังชั้นล่าง กองผ้าเช็ดตัวที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อวานถูกย้ายตำแหน่งไปพาดไว้ที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว และที่น่าแปลกกว่านั้นคือมันไม่ได้มีแค่ผ้าเช็ดตัว
แจจินหันไปเห็นกล่องอาหารสำเร็จรูปที่ยังอุ่นๆบนโต๊ะ ข้างใต้มีกระดาษโน้ตแผ่นเท่าฝ่ามือสอดไว้อยู่
ผมทำอะไรไม่เป็นก็เลยต้องออกไปซื้อจากมินิมาร์ทมาให้
ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่อร่อยนะ ผมซื้อกล่องแรกมาพิสูจน์รสชาติให้ก่อนแล้ว
ทานให้หมดนะครับ พี่แจจิน
ปล1 ทีหลังอย่าปล่อยให้บ้านไม่มีอะไรกินแบบนี้อีกนะ
ปล2 ผมรักพี่
ดูเหมือนว่าสิ่งที่แจจินคิดในตอนแรกมันจะกลายเป็นเพียงเรื่องเพ้อเจ้อไปเสียแล้ว
น้ำตาทำท่าจะไหลออกมาอีกรอบ
แต่คราวนี้เขาไม่ได้เศร้าแล้วนะ
กลับมาสู่วงจรชดใช้กรรม วันเสาร์-อาทิตย์คือวันแห่งการเคลียร์งานและอ่านหนังสือ แจจินนั่งทำการบ้านจนลืมเวลา แต่ก็ต้องขอบคุณซึงฮยอนที่ซื้ออาหารกับขนมมาตุนไว้ให้เต็มตู้เย็น วันนี้ทั้งวันจนถึงช่วงพลบค่ำนักศึกษาคณะวิทยาฯคนนี้จึงไม่ได้ยินเสียงท้องตัวเองร้องเหมือนวันอื่นๆเลย
แจจินเดินถือถุงขยะที่เต็มไปด้วยซองขนมจะไปทิ้งที่ถังหน้าบ้าน ขณะกำลังเปิดประตูรั้วเขาได้ยินเสียงของชิ้นใหญ่ตกลงพื้นเสียงดังตุ้บบริเวณแถวๆตู้จดหมาย และเมื่อหันไปดูก็พบกับกล่องอะไรบางอย่างลักษณะคล้ายของขวัญ ห่อด้วยกระดาษสีม่วง มีเชือกติดอยู่เหมือนกับว่าตอนแรกมันจะถูกแขวนไว้ที่รั้วนี่
มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าไม่ใช่ของซึงฮยอน ถึงรายนั้นจะเป็นพวกชอบให้ของขวัญแต่ก็ไม่มีทางที่จะใช้วิธีนี้ หรือให้อะไรกับเขา...ในเวลาเช่นนี้
“ของพวกโซฮีเหรอ...”
ไม่น่าจะเป็นไปได้ แจจินเพิ่งจะวิดีโอคอลประชุมงานกับพวกนั้นไปเมื่อกี๊เอง และทุกคนก็อยู่บ้านกันหมด อีกอย่าง ถ้าจะส่งมาทางไปรษณีย์ก็ต้องมีแสตมป์ประทับไว้ด้วยสิ แต่นี่กลับมีแค่ชื่อผู้รับ ซึ่งก็คือเขา
“อืม... แปลกแฮะ” แจจินหยิบกล่องใบนั้นเขาบ้านตัวเองไป ในใจยังเต็มไปด้วยความสงสัย
และวิธีเดียวที่จะช่วยไขข้อสงสัยให้กับเขาได้ ก็คือแกะมันออกดู
ใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะแกะกระดาษห่อออกครบทุกชั้น แจจินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องห่อมาหลายชั้นขนาดนี้(เกือบสิบ)
แต่ ที่ยิ่งไปกว่านั้น…
เขาชักรู้สึกไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้
ทำไมที่ก้นกล่องถึงดูชื้นๆ เหมือนมีของเหลวอยู่ในนั้นแล้วมันซึมออกมาด้านนอกกระดาษลัง แถมยังมีกลิ่นอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างจะไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย
เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ
‘เอาวะ เราอาจจะคิดไปเองก็ได้’
แจจินไม่ได้คิดไปเอง...
ตืด...ตืด...ตืด...
“ว่าไงครั--”
[ซึงฮยอน! ฮึก น...นายอยู่ที่ไหน! ซึงฮยอน! ฮือ นาย--]
“แจจิน พี่เป็นอะไร! เกิดอะไรขึ้น!”
[มาหาชั้นหน่อย ฮึก...ชั้นขอร้อง! ได้โปรด...ซึงฮยอน!]
“พี่ครับ ใจเย็นก่อน บอกผมได้มั้ยว่ามีอะไร ร้ายแรงแค่ไหน ต้องให้เรียกตำรวจมั้ย”
[ไม่! แค่นาย ซึงฮยอนชั้นขอร้อง... มีคน ฮึก...มีคนส่งของมาให้ชั้น มันน่ากลัวมากๆ! ฮือ ชั้นไม่กล้าเข้าไปในบ้านแล้ว! ซึงฮยอนช่วยพี่ด้วย]
“เอางี้ แจจิน ออกมาข้างนอกเลย มารอผมที่หน้ามินิมาร์ท อยู่ตรงที่ๆมีแสงสว่าง ผมกำลังไปหาพี่นะ ทำใจดีๆไว้ อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องร้ายๆ มีสตินะครับ”
[อือ ฮึก...ซึงฮยอน มาเร็วๆนะ]
เด็กหนุ่มรีบสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ออกไปหาแจจินทันทีที่วางสาย หัวใจของเขาร้อนรุ่มจนแทบจะระเบิด
‘แจจินไม่เคยมีศัตรูไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมถึงได้มีคนคิดปองร้ายพี่ล่ะ...’
มันเป็นไปได้จริงๆเหรอ
แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ใคร เป็นคนทำ
ซึงฮยอนมาถึงจุดนัดพบของทั้งคู่ในเวลาไม่ถึงสิบนาที แจจินที่นั่งกลั้นน้ำตารออย่างใจจดใจจ่อรีบวิ่งเข้ามากอดเขา เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“พี่ครับ ผมอยู่นี้แล้ว” ร่างสูงโอบกอดอีกคนแน่น
“ขอบคุณพระเจ้าที่นายมาเร็ว ฮึก...มัน น่ากลัวมาก” น้ำตาของแจจินไหลออกมาอีกระลอก
“แจจิน พี่ต้องบอกผม ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น”
คนในอ้อมกอดส่ายหน้ารัวๆ เสียงสะอึกสะอื้นทวีความดังขึ้น
แจจินไม่พูด แต่ในหัวกำลังนึกถึงภาพสิ่งของในกล่องใบนั้นอยู่
“ยังไงเราก็ต้องกลับไปที่บ้านนะ แจจิน ตั้งสติ มันก็แค่ของชิ้นนึง บอกผมว่ามันคืออะไร”
“ซึงฮยอน ฮึก ช...ชั้น”
ดูท่าแล้วเขาไม่น่าจะได้คำตอบมาโดยง่ายเพราะตอนนี้คนๆเดียวที่ได้เห็นมันกำลังมีอาการหวาดผวาสุดขีด
“โอเคได้ งั้นพี่ก็ไปดูมันอีกรอบ...ด้วยกันกับผม”
แจจินถูกแฟนหนุ่มฉุดดึงขึ้นมอเตอร์ไซค์พาเขากลับไปยังบ้านของตัวเอง
ซึงฮยอนเดินจูงมือคนที่เป็นเจ้าของบ้านให้เข้าไปข้างในพร้อมกัน แจจินยังคงมีท่าทางกล้าๆกลัวๆ แต่ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมากเมื่อได้อยู่กับคนที่เขาเชื่อว่าสามารถปกป้องเขาได้
“มันคืออวัยวะ”
“อะไรนะ”
ในที่สุดแจจินก็ยอมบอก
“มันเป็นอวัยวะ... อวัยวะเพศของผู้ชาย” คนพูดยกมือขึ้นปาดน้ำตา พยายามแสดงให้อีกคนเห็นว่าตนเองเข้มแข็งขึ้นแล้ว
“ห้ะ! มัน เป็นไปได้เหรอแจจิน!”
“ได้สิ! กองเลือดนองเต็มกล่องนั่น เหมือนกับว่าเพิ่งถูกตัดออกมายังไงยังงั้น”
ซึงฮยอนมีสีหน้าที่ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่มีแววตาของคนขี้ขลาดหวาดกลัวแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านโดยมีแจจินเดินตามเขาไปติดๆ
ตอนนี้ของเหลวสีแดงในกล่องซึมทะลุกระดาษลังออกมาเปื้อนเลอะเต็มโต๊ะไม้ กลิ่นคาวคลุ้งชี้ชัดว่ามันคือเลือดจริงๆ แจจินหยุดตัวเองไว้ห่างจากตำแหน่งที่กล่องนั่นวางอยู่หลายฟุต แต่ก็ไม่กล้ายืนไกลจากซึงฮยอนมากเกินไป
“มันไม่น่าจะเป็นเลือดคนนะ” ซึงฮยอนสันนิษฐานและกำลังจะเปิดกล่องดู
ทันใดนั้นเอง เขาหัวเราะในลำคอ สายตาจ้องนิ่งไปยังของในนั้น
“พี่แจจินครับ มานี่มา”
“ฮึ...” แจจินค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ดูสิ ของปลอม” เขาตะแคงกล่องให้แจจินดู
...
ของเล่นผู้ใหญ่ผลิตจากยางขนาดเท่าของจริงสองชิ้นกลิ้งไปมาในกองเลือดที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด จริงๆแล้วในนั้นมีแผ่นพลาสติกปิดทับไว้อีกที แต่มันคงเลื่อนหลุดตอนที่กล่องร่วงหล่นลงบนพื้นหน้าบ้าน เลือดเลยซึมทะลักออกมาอย่างที่เห็น
น้ำตาของรุ่นพี่ไหลออกมาอีกรอบ...
ไม่ว่าในนั้นจะเป็นอะไร แจจินก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาเจอกับเหตุการณ์บ้าๆบอๆแบบนี้
“ใคร...ชั้นอยากรู้ว่าใครเป็นคนส่งมา”
“ก่อนที่เราจะรู้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือแจ้งตำรวจนะครับ” ซึงฮยอนพูดพลางกุมมือแจจินแน่น
หลายชั่วโมงผ่านไป ตำรวจมาเก็บหลักฐานทั้งหมดเพื่อนำกลับไปตรวจพิสูจน์ แต่จากการตรวจสอบเบื้องต้นทำให้ทั้งคู่รู้ว่าเลือดในกล่องเป็นเพียงแค่เลือดหมูที่ไว้ใช้ประกอบอาหารและสามารถหาซื้อได้ทั่วไป
เวลาห้าทุ่มกว่า บ้านหลังนี้กลับมาเหลือแค่ซึงฮยอนกับแจจินเพียงสองคนอีกครั้ง...
“ซึงฮยอน คืนนี้นาย---”
“ผมจะอยู่กับพี่จนกว่าเราจะหาตัวคนร้ายได้
จะไม่ทิ้งพี่ให้อยู่คนเดียวแบบวันนี้อีก”
ในค่ำคืนนี้ การข่มตาให้หลับนั้นเป็นอะไรที่ทำได้ยากลำบากสำหรับทั้งคู่ เนื่องจากแจจินยังรู้สึกผวา พวกเขาเลยตัดสินใจจะนอนด้วยกันที่โซฟาห้องรับแขก
“แจจิน ถ้าผมกอดพี่ไว้ทั้งคืน พี่ยังจะกลัวอยู่รึเปล่า” ซึงฮยอนเงยหน้าถามคนที่ยังทำใจหลับไม่ได้
“...” ไม่มีการตอบรับใดๆ
“มาเถอะครับ ไม่ต้องหลับก็ได้ แต่ขอให้ผมได้ทำหน้าที่ดูแลพี่ให้ดีที่สุดนะ”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นคว้าแจจินมาไว้ในอ้อมกอดของเขาก่อนจะพาร่างของทั้งสองล้มตัวนอนไปด้วยกัน หลังจากลืมตาท่ามกลางความเงียบงันได้ครู่หนึ่ง ร่างเล็กก็เปลี่ยนใจพลิกตัวหันมาหาซึงฮยอนที่ตอนนี้เก็บซ่อนรอยยิ้มเขินอายไว้...ไม่มิด
เพราะว่าอยู่ดีๆภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็แว้บเข้ามาในหัวของเขาน่ะสิ
“ซึงฮยอน”
“เอ่อ ค...ครับ”
“นายบอกว่าจะกอดชั้นทั้งคืน...” แจจินหาวหลังพูดจบ และความน่ารักตรงนั้นทำให้อีกคนกลั้นขำไม่อยู่
“ไง ง่วงแล้วใช่มั้ยล่ะ”
คนถูกถามพยักหน้าหงึกๆ ตาปรือเต็มที
“สัญญานะ ว่าถ้าชั้นตื่นมานายก็จะยังกอดชั้นอยู่”
“ด้วยเกียรติของแฟนเลย” ซึงฮยอนกระชับกอดให้แน่นขึ้นหมายจะเพิ่มความมั่นใจให้อีกฝ่าย แต่แล้วก็จบลงด้วยจูบส่งเข้านอนที่แสนอ่อนโยนและนุ่มลึก “นอนซะนะครับ แจจินของผม”
เวลาล่วงเลยเข้าช่วงเช้ามืด แจจินเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว และกลายเป็นซึงฮยอนเองที่หลับไม่ลง เขายังคงคิดไม่ตกว่าใครคือคนที่ส่งไอ้กล่องบัดซบนั่นมาให้แจจิน และทำไมถึงทำแบบนั้น
แจจินก็บอกเอง ว่าไม่ได้มีศัตรูที่ไหน...
เขาไม่ได้อยากตัดชื่อของ ควอน กวังจิน แฟนเก่าของแจจินทิ้งหรอกนะ แต่คนที่น่าจะทำอะไรอย่างนี้ควรเป็นคนที่มีปัญหากับแจจินในปัจจุบันเสียมากกว่า
ปัจจุบัน...
ช่วงนี้ใครทะเลาะกับแจจินบ้าง?
หนึ่ง ก็มีเขาล่ะ ทะเลาะกันเรื่อง...
...
“แจฮยอน!”
ซึงฮยอนไม่มีความคิดอยากจะติดต่อกับแจฮยอนอีกนับตั้งแต่เมื่อวาน เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาเช็คข้อความเข้า ผลปรากฏว่า...
Yesterday
재현동생 (3:12 pm):
ฮยองฮะ วันนี้มาหาผมหน่อยได้มั้ย
재현동생 (4:38 pm):
ฮยอง... ไม่ว่างเหรอ ตอบข้อความผมหน่อยสิฮะ
재현동생 (6:45 pm):
ไม่คิดถึงผมแล้วเหรอ ซึงฮยอน
หรือว่าเมื่อวานนี้ ได้ อะไรจากพี่แจจินไปแล้ว?
ว้า แย่จัง แจฮยอนคนนี้ใกล้จะหมดความสำคัญแล้วสินะ
- To be continued -
No comments:
Post a Comment